1. Gry i zabawy pomocne w nauczaniu i doskonaleniu poruszania się w ataku i w obronie. Start i zatrzymanie „Czaty” Dzieci ustawiają się w szeregu na jednym końcu boiska, czatujący zaś na drugim. Ćwiczący starają się przy pomocy biegu dostać się do czatującego, który stoi odwrócony tyłem do nich. Gdy czatujący odwraca głowę wszystkie dzieci powinny zatrzymać się w postawie koszykarskiej. Jeżeli czatujący dostrzeże, że któreś z dzieci nie przyjęło postawy koszykarskiej lub nie potrafi jej utrzymać, poleca mu cofnąć się do tyłu na miejsce rozpoczęcia zabawy. Wygrywa dziecko, króre pierwsze doszło do czatującego. Powtarzając zabawę można stawiać różne zadania, np. zatrzymanie doskokiem, zatrzymanie przez kolejne ustawienie stóp na podłożu – w wykroku oraz inne dotyczące ustawienia stóp i ustawien Obroty „Chroń podudzie” Zawodnicy po dobraniu się w pary rozstawiają się na boisku w odstępach 3 metrów. W każdej parze wyznacza się zawodnika broniącego podudzie i atakującego. Na sygnał prowadzącego (włączenie czasu), obrońca bez prawa odrywania nogi podstawnej, nogą wolną wykonuje obroty w lewo, w prawo – chroniąc w ten sposób podudzie nogi wolnej przez dotknięciem zawodnika atakującego, który stara się trafić otwartą dłonią. Za każde trafienie oraz oderwanie nogi postawnej od podłoża, zawodnik atakujący zdobywa 1 pkt. Po upływie określonego czasu (np. 30sek.) następuje zmiana ról. Wygrywa zawodnik, który uzyska więcej punktów. Uwagi metodyczne: Zawodnicy powinni dobierać się w pary o jednakowym wzroście. Prowadzący ustala postawną nogę. Zawodnicy doskonalą technikę wykonania obrotu. Zabawa powtarza się 2-4 razy, zmieniając nogę podstawną. Praca nóg „Ogonki” Dzieci dzielimy na dwa zespoły. Jeden zespół zakłada szarfy z tyłu za spodenki (ogonki). Na sygnał prowadzącego „ogonki” uciekają, a partnerzy starają się zdobyć ich szarfy. Po 2 -3 minutach następuje zmiana ról. Zwycięża zespół, który zdobędzie najwięcej szarf. „Traf w piętę” Zawodnicy dobierają się parami i ustawiają na boisku tak, aby odległości między poszczególnymi parami wynosiły 3-4 kroki. Na sygnał prowadzącego zawodnicy poruszając się w niskiej pozycji koszykarskiej, starają się nawzajem trafić otwartą dłonią w piętę przeciwnika. Wygrywa zawodnik, któremu uda się trafić przeciwnika trzy razy. Uwagi metodyczne: W zabawie wymaga się od zawodnika dobrej pracy nóg, właściwego poruszania się oraz reagowania na poczynania przeciwnika. Nauczyciel powinien stosować częste przerwy, Wykorzystując je do korygowania zauważonych błędów. W zabawie zachodzi możliwość zderzenia się głowami, przed czym prowadzący powinien przestrzegać na początku zabawy i przypominać w czasie jej trwania. Poruszanie się w obronie „Lustro” Grupa dzieci stoi w luźnej gromadce twarzą do prowadzącego. Prowadzący wykonuje określone ruchy charakterystyczne dla gry w mini koszykówkę (np. poruszanie się krokiem odstawno – dostawnym w bok, w przód, imituje krycie partnera itp.), a dzieci starają się prawidłowo naśladować ruchy prowadzącego. Odmiana II W parach jeden z ćwiczących wykonuje określone ruchy charakterystyczne dla gry w mini koszykówkę, zaś partner stara się prawidłowo naśladować jego ruchy. Poruszanie się w ataku „Atak zwinnych”. Dzieci ustawione dwójkami. Atakujący (jedynki) stoją twarzą w kierunku kosza. Broniący (dwójki) ustawiają się przodem do atakujących w odległości ok. 1,5 metra. Na sygnał prowadzącego atakujący (zwinni) starają się przedostać pod kosz przy pomocy zwodów, biegu ze zmianą tempa i kierunku. Obrońcy starają się zachować pozycję między atakującymi a koszem, markując krycie. W obronie dzieci przyjmują pozycję możliwie niską na ugiętych nogach.
