Syzyfowe prace były jakby ostatnim powrotem Stefana Zeromskiego do lat dzieciństwa i młodości. Autor wspominał tamszkołę , której kiedys był uczniem.Stworzył indywidualne portrety swych rówiesników,wsrod których odnalazłam postaci zasługujace na uwagę. Z niektórymi chętnie zawarłabym znajomość. Chciałabym zaprzyjażnić się z samym Marcinem Borowiczem, w pózniejszym okresie jego nauki w gimnazjum. Uważam, że piękną postacia jest Sieger, zainteresowała mnie równiez osobowość Waleckiego. Jednak ponad wszystkich stawiam Andrzeja Radka. I to właśnie z nim zawarłabym trwałą przyjażń. Podziwiam charakter tego chłopca, póżniej młodego mężczyzny. Uzdolnione chłopskie dziecko, urodzone w rodzinie najbiedniejszych fornali. Dzieki pomocy korepetytora Paluszkiewicza , rozpoczął naukę. Z niesłychana determinacją pokonywał kolejne progi i kończył wyższe klasy gimnazjum. Odwaga i upór w dążeniu do celu bardzo mi inponuje. Duże wrażenie wywarła na mnie opowieść o Radku , który pieszo w upale szedł do odległej szkoły w Kielcach. Miał tysiące powodów, by przerwać naukę i zadowolić sie skromną posadą. Jednak chciał czegoś więcej. Podziwiam jego upór, determinacje, umiejetność znoszenia najgorszych warunków życia: głodu i nędzy. Przez całe swoje gimnazjalne życie ciężko pracował- nie tyklo uczył się ,ale udzielał teżkorepetycji. Zdany wyłącznie na siebie, nigdy nie zawiódł. Imponuje mi też swoista duma i godność tego chłopca muszącego znosić docinki zamoznych synów ziemiańskich i inteligenckich. Myśle , że nie byłoby łatwo zdobyć jego zaufanie, ale warto o to zabiegać. Radek byłby napewno wspaniałym i oddanym przyjacielem. Niezawodnym, wytrzymujący każdą próbę, zdolnym do poświęceń w imie przyjażni.. nie z neta z zeszytu siostry
