Omów treść "Trenu XI "Tren XII" znajduje się w załączniku:) Pomóżcie

Tren XIII" – to kolejna sekwencja starożytnego epicedium- pochwała wraz z ukazaniem wielkości straty. Utwór rozpoczyna się apostrofą do Urszulki: „Moja wdzięczna Orszulo, bodaj ty mnie była Albo nie umierała lub się nie rodziła!" Jest elegią o utraconych bezpowrotnie nadziejach. Kochanowski powiada, że miał tyle planów związanych z ukochaną córeczką a ona nagle odeszła, zabrała mu połowę duszy i skazała na wieczną tęsknotę. Porównuje (porównanie homeryckie) tę tragiczną sytuację do snu, w którym jawi się bogactwo, a potem nagle znika i pozostaje tylko żadza: „Omyliłaś mię jako nocny sen znikomy, Który wielkością złota cieszy smysł łakomy, Potym nagle uciecze, a temu się jawi Z onych skarbów jeno chęć a żądzę zostawi. Takeś ty mnie, Orszulko droga, uczyniła: Wielkieś nadzieje w moim sercu roznieciła, Potymeś mię smutnego, nagle odbieżała I wszytki moje z sobą pociechy zabrała." Tak też Urszulka, potencjalna dziedziczka talentu poetyckiego, rozbudziła w ojcu nadzieje a potem nagle odeszła, zabrała ojcu całą radość życia, umarła. Nieodwołalność straty symbolizuje też zakończenie trenu w formie stylizowanego napisu nagrobnego: OJCOWE, ALBO RACZEJ PŁACZ I NARZEKANIE. OTAKEŚ TO, NIEBACZNA ŚMIERCI, UDZIAŁAŁA: NIE JAĆ ONEJ, ALE MNIE ONA PŁAKAĆ MIAŁA.