Opisać i wymienić 3 gatónków ryb słodkowodnych. Proszę o rozwiązanie, PzDR dla wszystkich...

Węgorz (anguilla anguilla L) Rodzina: węgorzowate (anguillidae) Występowanie: stawy i wyrobiska, jeziora, zb. zaporowe, rzeki górskie, rzeki średnie nizinne, rzeki wielkie nizinne, płytkie wody przybrzeżne Bałtyku, otwarte morze. W rzekach i jeziorach, węgorz nabiera kształtu i wyglądu dobrze nam znanego: długi wężowaty tułów, za otworem odbytowym spłaszczony bocznie, końcowy pysk uzbrojony w kilka rzędów ostrych zębów. Płetwa grzbietowa łączy się z ogonową i odbytową, tworząc jak gdyby jedną płetwę opasującą połowę ciała. Grzbiet jest ciemny, brązowy lub zielony, boki jaśniejsze, brzuch brudnobiały. Występują dwa typy węgorzy: szerokogłowe i wąskogłowe, węgorz tarło odbywa w Morzu Sargassowym dokąd wędrują dorosłe osobniki po osiągnięciu dojrzałości płciowej, tam w ciepłych zasobnych w plankton wodach wykluwają się szkliste larwy węgorzy, które wykorzystując ciepły prąd zatokowy atlantyku (Golfsztrom) wędrują do Europy Okoń(perca fluviatilis, L) Rodzina: okoniowate (percidae) Występowanie: stawy i wyrobiska, jeziora, zb. zaporowe, rzeki górskie, rzeki średnie nizinne, rzeki wielkie nizinne, płytkie wody przybrzeżne Bałtyku. okoń ma ciało wyraźnie wygrzbiecone i pokrywają je drobne, ostre łuski, zachodzące na siebie dachówkowato i bardzo głęboko osadzone w kieszeniach skórnych. Grzbiet okonia jest najczęściej ciemnoturkusowy, boki zielonożółte, układa się na nich prostopadle od pięciu do dziewięciu charakterystycznych ciemnych smug. Charakterystyczne jest położenie płetw brzusznych – bardzo blisko przodu tułowia, prawie pod piersiowymi. O jego wybitnie drapieżnym trybie życia świadczy obszerna paszcza, gęsto usiana małymi, ostrymi zębami. Amur (ctenopharyngodon idella, L) Rodzina: karpiowate (cyprynidae)> • Występowanie: Ze względu na zalety użytkowe aklimatyzowany na całym świecie - środkowa część Ameryki Północnej (Stany Zjednoczone), północnej części Ameryki Południowej, północno-wschodniej Australii, Indii, Danii, Rosji, Afryki Zachodniej i Południowej. Amur pojawił się także w Europie. W Polsce introdukowany od połowy lat 60. w jeziorach konińskich oraz jeziorze Dgał Wielki na Pojezierzu Mazurskim, skąd przedostał się również do innych zbiorników wodnych. W późniejszym czasie zasiedlony także w rzekach. Amur swoim wydłużonym, wrzecionowatym, bocznie spłaszczonym ciałem przypomina klenia. Linia boczna przebiega wyraźnie lekkim łukiem od płetwy ogonowej do górnej krawędzi wieczka skrzelowego. Głowa jest dość duża z tępym pyskiem i półdolnym otworem gębowym pozbawionym wąsów. Amur wyróżnia się ciekawym ubarwieniem – jej grzbiet jest ciemnozielony do zielonoczarnego, boki są jaśniejsze, zielonkawe,

Ryby słodkowodne, żyjące w wodach śródlądowych lub przebywające w nich co najmniej przez część swego życia Cierniki to rybki niewielkie nawet jak na nasze krajowe warunki - ich maksymalna długość wynosi zaledwie 7-8cm. Przez większość roku nie wyróżniają się też specjalnie ubarwieniem. Grzbiety mają ciemne: szare, szarozielone lub niebieskozielone a boki srebrzyste. Są natomiast odporne na zmiany w środowisku i łatwo adaptują się do nowych warunków, czego dobrym przykładem jest ich obecność zarówno w wodach słonych i słonawych, jak i w większości cieków i zbiorników słodkowodnych SZCZUPAK Ciało szczupaka jest silnie wydłużone i z boków nieco spłaszczone. Pokrywają je drobne łuski, zachodzące także na pokrywy skrzelowe. Linia boczna jest bardzo wyraźna i przebiega bez załamań od ogona do pokryw skrzelowych. Płetwa grzbietowa jest cofnięta ku tyłowi ciała, prawic do nasady trzona ogonowego. Płetwa ogonowa jest duża i symetrycznie, dość głęboko wycięta. Głowa jest wielka i wydłużona, z dużą paszczą, spłaszczoną poziomo. Jest ona uzbrojona w liczne, ostre zęby zakrzywione do tyłu. Żuchwa jest nieco dłuższa od szczęki. Szczupak dorasta do długości 1,5 m i osiąga ciężar 24 kg i więcej. Jest to gatunek żyjący we wszystkich typach wód śródlądowych i słonawych. U nas nie występuje jedynie w potokach podgórskich i górskich. Tarło szczupaka odbywa się w okresie roztopów wiosennych, często na płytkich, zalanych łąkach i trwa od marca do kwietnia. Samica składa od 3000 do ponad 200 000 jaj, które przylepiają się do roślin i przedmiotów podwodnych. Młode szczupaki żywią się planktonem, lecz bardzo prędko przechodzą na drapieżny tryb życia. Znany jest także kanibalizm tego gatunku. Można to łatwo zauważyć w stawach, w których niekiedy szczupak bywa hodowany. Szczupaki zwykle kryją się wśród roślin wodnych. Drapieżnik ten, upatrzywszy ofiarę, rzuca się na nią gwałtownie i pożera. Jest to świetny pływak, poruszający się błyskawicznymi ruchami ciała, lecz na małe odległości. Gatunek ten jest szeroko rozprzestrzeniony w wodach śródlądowych i słonawych na całej półkuli północnej. Znaczenie gospodarcze szczupaka, zwłaszcza w rybactwie śródlądowym, jest duże. Wielkie jego ilości są każdego roku wyławiane z naszych jezior i rzek, Wymiar ochronny dla szczupaka wynosi 40 cm LIN Ciało lina jest krępe. Okrywają je drobne łuski, mocno i głęboko osadzone w skórze. Wszystkie płetwy lina mają krawędzie w charakterystyczny sposób zaokrąglone. Płetwa ogonowa jest lekko wycięta. Paszcza lina - mała, ustawiona nieco skośnie ku górze. W jej kącikach znajduje się po jednym, krótkim, miękkim wąsiku. Na terenie naszego kraju lin występuje w płytkich jeziorach o mulistym dnie i w zacisznych miejscach rzek. Jest on także hodowany w gospodarstwach stawowych. Dorasta przeciętnie do długości 30-40 cm i do ciężaru 1 - 1,5 kg. Czasami jednak zdarzają się osobniki znacznie większe. Pokarmem lina są drobne zwierzęta wodne strefy dennej i przydennej. W połowie czerwca lin rozpoczyna tarło. Samica o ciężarze 0,5 kg składa około 300000 jaj, które przylepiają się do roślin wodnych. Lin jest gatunkiem cennym gospodarczo. Wymiar ochronny dla lina (poza gospodarstwami stawowymi) wynosi 25 cm.