Opisz rządy Wilchelma Zdobywcy w Anglii

Robert udał się na pielgrzymkę, ale zmarł podczas drogi powrotnej w Anatolii. Mały Wilhelm został więc księciem Normandii pod imieniem Wilhelma II (fr. Guillaume II). Rozpoczął się najcięższy okres w jego życiu. Krnąbrnych normańskich baronów trudno było trzymać w ryzach dorosłemu, a cóż dopiero dziecku. Co gorsza, kilku przedstawicieli bocznych linii rodu książąt Normandii uznało, że ma lepsze prawa do tronu niż Wilhelm. Normandia pogrążyła się w chaosie. Baronowie, nie pytając nikogo o zgodę, budowali własne zamki i zbrojnie rozstrzygali wzajemne konflikty. Chaos podsycali władcy państw ościennych, zwłaszcza król Francji Henryk I, zainteresowani osłabieniem księstwa. Wilhelm miał jednak kilku oddanych stronników. Wielu z nich, tak jak jego opiekun Gilbert z Brionne, piastun Turold czy seneszal Osbern, wierność swemu księciu przypłacili życiem. W sprawy wewnętrzne księstwa ingerowali również władcy ościenni. W 1040 r. książę Bretanii Alan III doszedł do wniosku, że to on powinien być opiekunem Wilhelma i zaatakował Normandię. Zmarł jednak nagle (prawdopodobnie otruty) i jego wojska tylko spustoszyły kraj. Tymczasem Wilhelm doszedł do lat sprawnych i wszedł w sojusz z Henrykiem I Francuskim, który zauważył, że jego własni wasale zaczynają brać przykład z wasalów księcia Normandii. W 1042 r. Henryk pasował Wilhelma na rycerza. Dokładnych okoliczności i czasu przejęcia w swe ręce pełnej władzy przez Wilhelma nie znamy. Przyjmuje się, że nastąpiło to w latach 1042-1044. Jednak nawet rozpoczęcie rządów osobistych nie oznaczało uspokojenia kraju. Baronowie, nawykli do samowoli, niechętnie poddawali się władzy książęcej. Stąd też liczne spiski i próby buntów podejmowane przez normańskich wasali. Najgroźniejszy ze wszystkich spisków został zawiązany w 1047 r. Zbuntowała się wtedy zachodnia część Normandii, najpóźniej poddana wpływom książęcym i zachowująca wiele odrębności wobec części wschodniej, silniej poddanej wpływom kultury francuskiej. Na zachodzie przetrwała jeszcze przewaga języka i kultury skandynawskiej. Bunt zaplanowano na czas, gdy Wilhelm znalazł się wśród swoich przeciwników. Książę uratował się dzięki swojemu błaznowi, który podsłuchał i doniósł o rozmowie spiskowców. Dzięki temu ostrzeżeniu Wilhelm zdołał zbiec do Falaise, gdzie mógł czuć się bezpiecznie. Zwołał do siebie wszystkich wiernych wasali, ale zgromadzone siły okazały się zbyt szczupłe, by przeciwstawić się buntownikom. Książę zwrócił się więc o pomoc do króla Henryka I, który tej pomocy nie odmówił. Do walnej rozprawy z buntownikami doszło w Val-ès-Dunes, gdzie Wilhelm rozgromił armię buntowników. W październiku 1047 r. w Caen Wilhelm narzucił swoim baronom "Pokój Boży" i ogłosił amnestię dla buntowników. Mimo iż jego pozycja wciąż nie była zbyt silna był już faktycznym władcą księstwa Normandii.

Rządy Wilhelma Zdobywcy oznaczały początek nowej epoki w dziejach Anglii. W ciągu kilku lat po bitwie pod Hastings, anglosaska klasa możnowładcza została praktycznie całkowicie zastąpiona przez przybyszów z kontynentu. Lukratywne godności, tak świeckie jak i kościelne, przypadały Normanom i ludziom związanym z Wilhelmem. Za zabicie Normana groziła wyższa główszczyzna niż za zabicie Anglosasa. Na ludność nakładano olbrzymie podatki (oprócz nich skarb miał inne dochody, takie jak prekaria, Danegeld, daniny od miast, Żydów, opłaty celne i in.), mające napełnić wiecznie pusty skarbiec Wilhelma. Dobra ziemskie były konfiskowane lub wykupywane za bezcen przez zwycięzców. Ponadto okazało się, że nowa elita bynajmniej nie zamierza wzorem duńskich najeźdźców z początków XI wieku zasymilować się z miejscowymi. Wraz z normandzkim podbojem pojawił się w Anglii w pełni rozwinięty system feudalny. Całe terytorium kraju uznano za własność króla, który mógł nadawać ziemie swoim wasalom. Ścisła domena królewska obejmowała 1/7 terytorium kraju, głównie tereny najbardziej urodzajne. W domenie królewskiej lasy przekształcono w rezerwaty łowieckie, gdzie zabronione było polowanie pod groźbą wykłucia oczu. Wprowadzono odmienną niż na kontynencie zasadę, że "wasal mojego wasala jest moim wasalem". Wilhelm unikał również nadawania zwartych kompleksów lenn. Nadania ziemskie, choć liczne, były rozproszone po wielu hrabstwach (np. Robert de Mortain uzyskał 693 nadziały w 20 hrabstwach). Wyjątkami od tej zasady były hrabstwa pograniczne, takie jak Cheshire, Durham i Kent. Dwie ostatnie powierzono pieczy duchownych, Cheshire przekształcono w marchię wojskową. Kolejne bunty przerzedzały szeregi dawnej arystokracji. Możni ginęli na polach bitew lub uciekali za granicę. Niektórzy godzili się z losem i wstępowali w szeregi nowej anglonormandzkiej arystokracji. Pomniejsi anglosascy arystokraci zachowali swoje posiadłości, ale zostali podporządkowani normańskim baronom. Wilhelm budował również w całym kraju zamki (m.in. Tower of London), mające utrzymywać podbity kraj w posłuszeństwie. Za jego panowania rozpoczęła się dominacja wśród klas wyższych języka i kultury francuskiej, która utrzymała się do XIV wieku. Wilhelm dokonał również przeglądu anglosaskiego prawa i wzbogacił je normańskimi elementami. Sądownictwo publiczne znalazło się pod kontrolą funkcjonariuszy królewskich, głównie szeryfów, odpowiedzialnych również za zbieranie podatków i utrzymanie pokoju w podległym im hrabstwie.

Wilhelm Zdobywca - książę Normandii, w 1066r. pokonał Harolda pod Hastings tym samym podbijając Anglię. Normanowie opanowali Wyspy Brytyjskie, zdominowali Anglów i Sasów oraz zasymilowali się z nimi. Za rządów Wilhelma Zdobywcy wprowadzono szereg reform administracyjnych. Do najważniejszych należy wprowadzenie urzędu szeryfa, oraz przeprowadzenie spisu dobytku wszystkich obywateli angielskich. Pierwszym katastrem (spisem podatkowym) była tzw. Księga Dnia Sądu Ostatecznego (Domesday Book).