Napisz utwór liryczny "o sobie" stosując się do zasad rządzących poetyką barokową .

o Sobie Znikły obrazy pachnącej purpury Znikły cykania bolącej natury Umarły dusze szemrzących kropli Umarły liście ognistych sopli Zginęły lazury sakralnego morza Zginęły zorze floriańskiego bachorza Skonały dłonie pieszczące wezbrania Skonały serca płochliwego grania I ja pośród tego niczego stoję I ja altruista egoizmu się boję (chyba najbardziej adekwatny do zadania :) ) Ten blask co z oczu Słońca płynie, Niesie iskry mieniące, wypełnia naczynie. Z nitek utkane, radością gorejące, Muskają cudnie łzy nurtem płynące. Lustrzane odbicie znów pęka na ćwierć, Znów czeka, aż tylko przypłynie śmierć. Nadzieją tylko gra z pokerzystą, O krople biegnące za falą srebrzystą. O liche zwierciadła w Księżyca blasku, O Twoje serce w powiekach brzasku. Gdzie wzrok nie ogarnie nad horyzontem, Nikczemne pozy umysłów spętanie, Tam myśli kolczaste spiskują z frontem I tylko sacrum: tęskno mi Panie. Gdzie grudy ziemi sczerniałe od serca, Dłońmi spalone nieczyste wezwanie, Tam cicha historia niczym morderca I tylko sacrum: tęskno mi Panie. Gdzie ślady bagnety pozostawiły, Krew ciosająca jak myśli cykanie, Tam zniknął w głębinie uśmiech mój miły I tylko sacrum: tęskno mi Panie. Gdzie martwe gruzy zostały grobowcem, Nad skrycie chowane żalu doznanie, Tam chore gwałty przysypane żywcem I tylko sacrum: tęskno mi Panie. Gdzie cnota zhańbiona Kraju ostała, Wstęgą honoru roztropne kochanie, Tam autobiografia dusz wzlatywała I tylko sacrum: tęskno mi panie. Gdzie mężne ciała nazwałam rodziną, Rozpaczą pragnień tych marzeń oddanie, Tam dom mój zabity prze ludzką winą I tylko sacrum: tęskno mi Panie.