1. Każdy wojownik z plemienia Hunów miał swojego konia oraz łuk (tzw. łuk refleksyjny, doskonała broń w tamtych czasach), praktycznie się z nimi nie rozstawał. Hunowie większość czasu spędzali w siodle (nawet spali na koniu!). Kiedy brali udział w bitwie, wpadali w szał i tworzyli praktycznie jedność ze swoim koniem, zachowywali się bardzo głośno, czym odstraszali przeciwnika. Byli również niezwykle okrutni wobec podbitych ludów, gwałcili kobiety, w bestialski sposób obchodzili się z mężczyznami i dziećmi. Tylko „wybranych” brali w jasyr, czyli niewolę. 2. Rzymianie pozwalali osiedlać się niektórym z tych ludów w zamian za służbę wojskową; ludy przybyłe z Azji Centralnej uważano za barbarzyńców i ogólnie Rzymianie byli im nieprzychylni; Hunowie przybyli do Rzymu z Azji Centralnej, stanowili wielkie zagrożenie dla Imperium. 3. Taktyka walk Hunów: szarża na wroga, nagłe zawrócenie kierunku jazdy konnej, oczekiwanie na kontratak przeciwnika, kiedy przeciwnik ruszał w stronę Huna, ten oddawał w jego kierunku szybkie strzały z łuku, później zawracał i okrążał rannego przeciwnika. Tak jak wspomniano, bardzo głośno się przy tym zachowywał (można to porównać do wycia zwierzęcia).
