przedstaw przebieg sporu o inwestyturę między cesarzem Henrykiem VII a papieżem Grzegorzem VII

W przejmującym zimnie, we włosienicy, boso na śniegu, trzy dni błagał król niemiecki Henryk IV u wrót zamku w Canossie o zdjęcie zeń ekskomuniki. Gdy podburzony przez Henryka niemiecki episkopat wezwał papieża Grzegorza VII do rezygnacji z urzędu, ten w rewanżu wyciągnął przeciw królowi miecz klątwy. Zabronił mu sprawowania władzy w Niemczech i Italii oraz zwolnił poddanych z przysięgi, jaką złożyli niegodnemu monarsze. W obawie przed buntem książąt król na początku 1077 roku przeprawił się przez Alpy, by prosić o łaskę. Grzegorz przywrócił Henryka na łono Kościoła. Upokarzającą pokutą niemieckiego władcy zakończył się pierwszy akt tragedii.Dwie potężne instytucje – państwo i Kościół, były w średniowieczu, a zwłaszcza w jego pierwszym okresie, bardzo silnie związane. Uzupełniały się i współdziałały. Gdy po koronacji Ottona I w 962 roku tytuł cesarski przypadł królom niemieckim, zaczęli się oni uważać za przywódców całego chrześcijaństwa zachodniego, obrońców wiary i głosicieli ewangelii. Do XI wieku uprawnienia królewskie i cesarskie w sprawach kościelnych były niekwestionowane. Monarchowie decydowali o obsadzie biskupstw, arcybiskupstw i opactw, a nawet Tronu Piotrowego. Sytuacja ta zaczęła się zmieniać na przełomie I i II tysiąclecia. Wzrost znaczenia, także politycznego, Stolicy Apostolskiej był skutkiem reform wewnętrznych Kościoła. Nazwano je gregoriańskimi od imienia najwybitniejszego papieża tego okresu Grzegorza VII. Najwcześniej, bo jeszcze w X wieku, proces ten objął klasztory. Następnie papieże reformatorzy zaczęli reorganizować życie kleru świeckiego i zwalczać rozprzężenie moralne wśród księży. Z czasem pojawił się nowy postulat, który doprowadził do ostrego konfliktu między cesarstwem i papiestwem: chodziło o tzw. kanoniczny wybór dostojników kościelnych, w tym papieża, przez „kler i lud”, a nie arbitralną decyzję monarchy. Konflikt między najważniejszymi postaciami średniowiecznej Europy zaognił się za panowania papieża Grzegorza VII (1073–1085) i króla niemieckiego, a następnie cesarza Henryka IV (1056–1106). Pozornie spór o inwestyturę (czyli obsadzanie stanowisk kościelnych) został zakończony konkordatem wormackim w 1122 roku, gdy wprowadzono kanoniczny wybór biskupów. Rola władcy świeckiego miała się ograniczać do uposażania dostojników kościelnych w posiadłości ziemskie. Kompromis nie zapobiegł dalszym napięciom, gdyż obie strony chciały zdobyć dominującą pozycję w świecie zachodniego chrześcijaństwa. Przełom gregoriański nie dotyczył jednak wyłącznie spraw wewnątrzkościelnych czy wzajemnych stosunków władzy świeckiej i duchownej. Pontyfikat Grzegorza VII zapoczątkował także nową erę w duchowości i pobożności średniowiecznej. Christianitas doby reformy postawiła w centrum postać Chrystusa, przygotowała czas dla nowego Kościoła, którego symbolem stał się św. Franciszek z Asyżu.