Państwo Czeskie we wczesnym średniowieczu notatka bardzo proszę o pośpiech

Od 1310 roku Czechy znajdowały się pod rządami dynastii Luksemburgów, odkąd Henryk VII nadał swojemu synowi, Janowi Luksemburczykowi, Czechy jako Lenno. Ułatwiło to napływ ludności niemieckiej do Czech, przez co ludność Czeska znajdowała się pod dominacją niemiecką. Częste były rewolucję wystąpienia wśród biedniejszej ludności. Najwieksza rolę odgrywały niemieckie rody magnatów; najważniejszą z nich byli Rosenbergowie, który uzależniali od siebie szlachtę czeską. Duża niechęć wśród ludzi budził tez kościół, który miał prawie 1/3 gruntów uprawnych, ciesząc się- podobnie jak w reszcie Europy- szerokim zakresem przywilejów. Niechęć ludzi do kościoła pogłębiał amoralny i skandaliczny nieraz tryb życia duchownych. Do kościoła należały także kopalnie srebra i złota, które pogłębiały kryzys gospodarczy w Europie, zwiększając bogactwo kościoła. Jeszcze w XIV wieku pojawili się kaznodzieje, którzy krytykowali porządek w kościele domagając się reform. Główny jej nurt znajdował się na uniwersytecie Praskim, gdzie docierały poglądy Jana Wiklefa, profesora Oxfordzkiego Uniwersytetu. Wiklef uważał, ze należy pozbawić kościół wszelkiego bogactwa oraz jako jedynie źródło wiary uznawał Biblię, która zresztą przełożył jako pierwszy na język angielski. Jedną z najbardziej poruszonych tymi poglądami osobą był Jan Hus, od 1409 rektor uczelni praskiej, wcześniej wędrowny kaznodzieja, an którego kazania przychodziły tłumy ludności praskiej, co przysporzyło mu wielu zwolenników i wielkiego autorytetu. Hus także potępiał niemoralne życie wyższego kleru, występował przeciwko odpustom, świeckiej władzy papieży. Był przeciwnikiem dominacji Niemców w Czechach oraz jako pierwszy przeprowadził reformę ortografii języka czeskiego, co miało ułatwić jego naukę i pogłębianie wiedzy o nim. Za swoje poglądy w 1412 Hus został wygnany z Pragi, uciekł na południe Czech gdzie zyskał poparcie chłopów. Zyskiwał coraz więcej zwolenników, przez co zaniepokojony Zygmunt Luksemburski wezwał Husa na Sobór w Konstancji, udzielając mu listu żelaznego w którym przyrzekał, że „włos z głowy mu nie spadnie”: w rzeczywistości Hus został wtrącony do wiezienia i spalony na stosie za rzekome głoszenie herezji w 1415 roku. Zwolennicy Husa przyczynili się do rewolucji; w 1419 roku radykałowie obalili rade miejska, obejmując władzę.