1.Porównaj w tabeli budowę pierwotną korzenia i łodygi. 2.Porównaj w tabeli budowę wtórną korzenia i łodygi.

1Budowa pierwotna korzeniaBudowa pierwotna korzenia: Wierzchołkowy odcinek korzenia: a)stożek wzrostu (strefa wzrostu, wierzchołek wzrostu znajdują się tu 3 komórki inicjalne: DERMATOGEN, PERYBLEM i PLEROM. Dermatogen w wyniku podziałów daje skórkę, peryblen korę pierwotną a pleron walec osiowy. Strefa merystematyczna przykryta jest czapeczką, która chroni go przed uszkodzeniami. W mirę przyrostu na długośc komórki czapeczki złuszczają się. W strefie tej następują intensywne podziały komórkowe. b)strefa elongacyjna: komórki w tej strefie nie dzielą się ale pobierają dużop wody i rosną intensywnie na długość c)strefa dojrzewania (włośnikowa tutaj róznicują się tkanki korzenia. W strefie tej korzeń wytwarza wypustki komórkowe czyli wlośniki, które zwiekszają powierzchnię przez którą korzen pobiera wodę. Budowa poprzeczna: *skórka: komórki ułożone w jednej warstwie, są białe i pozbawione chloroplastów. Ściany cienkie, żeby woda mogła łatwo przenikac. *kora pierwotna: zbudowana z komórek miękiszowych. Komórki są żywe, cienkościenne; między nimi wystepują znaczne przestwory międzykomórkowe. Najbardziej wewnętrzna część kory pierwotnej to śródskórnia lub endoderma. Jej ściany z czasem ulegają drewnieniu i są nieprzepuszczalne dla wody. Woda przechodzi przez specjalne komórki przepustowe. *walec osiowy, w którym wyróżniamy: **okolnicę (perycykl najbardziej zewnętrzna warstwa. Daje początek korzeniom bocznym. **wiązki przewodzące między którymi znajduje się miękisz. ŁODYGA: Budowa pierwotna łodygi jest inna u jedno i dwuliściennych. Dwuliścienne: *skórka *kora pierwotna I warstwa to komórki kolenchymy II wartwa: komórki miękiszowe (chloroplasty) III warstwa: śródskórnia (endoderma). komórki te gromadzą skrobię dlatego nazywamy je pochwą skrobiową albo miękiszem skrobiowym. Śródskórnia jest wyraxna u nagonasiennych u dwuliściennych nie zawsze wystepuje. *walec osiowy: może wystepować okolnica. Główną część walca osiowegostanowią wiązki przerwodzące skupione wokół rdzenia. Tworzą one u dwuliściennych pierścień. Wiązki są od siebie oddzielone promieniami rdzeniowymi. Jednoliścienne: brak kory pierwotnej i walca osiowego. Wiązki są typu kolateralnego i są rozmieszczone nierównomiernie. Łodyga jednoliściennych nie przyrasta na grubość z pewnymi wyjątkami (palmowate). 2ŁODYGA, gł. organ osiowców, zwykle nadziemny, wytwarzający liście, które wraz z łodygą tworzą pęd; na długość rośnie wierzchołkowo, tylko u niektórych roślin występuje także wzrost międzywęzłowy; składa się z węzłów (z których wyrastają liście) oraz z międzywęźli. Podstawowymi funkcjami łodygi są: jak najdogodniejsze ustawienie na roślinie innych organów, np. asymilujących liści, narządów rozmnażania, oraz przewodzenie substancji pokarmowych i wody między korzeniami a liśćmi; łodygi mogą też magazynować substancje zapasowe, młode łodygi są organem asymilującym. Łodygi mogą być zielone (u roślin zielnych) lub zdrewniałe (u krzewów i drzew, u których są zw. pniami), jednoroczne lub wieloletnie; tkanki łodyg powstają z dzielących się komórek stożka wzrostu, są to: skórka, kora pierwotna oraz walec osiowy z wiązkami przewodzącymi obokleżnymi, tzn. naczyniowo-sitowymi (budowa pierwotna), u starszych (z wyjątkiem większości jednoliściennych) w wyniku działalności miazgi zachodzi wtórny przyrost na grubość (budowa wtórna). Łodyga może ulegać różnym modyfikacjom, np. w wąsy, ciernie, gałęziaki, spłaszczona stanowi gł. organ fotosyntezy (np. u opuncji); wiele roślin tworzy łodygi podziemne, np. kłącza, cebule, bulwy, rozłogi; szczególnymi łodygami nadziemnymi są wici, także niektóre rozłogi; przez łodygi nad- i podziemne rośliny mogą rozmnażać się wegetatywnie. KORZEŃ, zwykle podziemny organ roślin wyższych (paprotników, nagonasiennych i okrytonasiennych), spełnia liczne funkcje: przytwierdza roślinę do podłoża, pobiera z gleby wodę z solami miner., często magazynuje materiały zapasowe (np. korzenie spichrzowe u ziemniaka i buraka), służy do rozmnażania wegetatywnego, może być przystosowany do wymiany gazowej (np. korzenie oddechowe u namorzynów), może być organem chłonącym wodę (np. korzenie powietrzne u nadrzewnych epifitów), czepnym (np. korzenie czepne u bluszczu), podporowym (np. korzenie podporowe u figowców) i in.; zespół korzeni zwany systemem korzeniowym, może być palowy (korzeń główny znacznie grubszy niż korzenie boczne) lub wiązkowy (występuje wiele korzeni równej grubości i długości); często rośliny wytwarzają korzenie przybyszowe na łodygach płożących się lub podziemnych. W korzeniu rozróżnia się tzw. stożek wzrostu, zbud. z dzielących się komórek twórczych (merystematycznych), strefę wydłużania, strefę włośnikową, pokrytą włośnikami (powierzchnia chłonąca); w wyniku podziałów komórek merystematycznych stożka wzrostu korzenia tworzy się: skórka, kora (pierwotna) oraz walec osiowy z wiązkami przewodzącymi naczyniowymi i sitowymi (tzw. budowa pierwotna korzenia), u niektórych roślin w korzeniu zachodzi wtórny przyrost na grubość w wyniku działalności miazgi twórczej (budowa wtórna korzenia). Korzenie wielu roślin współżyją z grzybami (mikoryza) lub bakteriami (bakterioryza).