Reguła Pauinego- ta ma wielkie znaczenie w chemii i fizyce atomowej zaś szereg fundamentalnych własności materii jest jej wynikiem, gdyż materia jest zbudowana właśnie z fermionów, z których najczęściej spotykane to protony, elektrony i neutrony. Implikacje te to: * tworzenie się struktury orbitalowej poziomów elektronów wszystkich atomów, z której z kolei wynikają wszystkie własności chemiczne pierwiastków chemicznych. Gdyby reguła Pauliego nie obowiązywała dla elektronów, wszystkie one przebywałyby na orbitalu 1s każdego atomu, gdyż elektrony położone na tym orbitalu mają zawsze niższą energię w porównaniu z elektronami zajmującymi wszystkie inne orbitale, a wtedy wszystkie one zachowywałyby się jak gazy doskonałe i nie byłoby żadnych przemian chemicznych. Dany orbital może jednak zostać obsadzony co najwyżej przez dwa elektrony różniące się spinem, co stanowi podstawowe prawo mające swe odbicie w układzie okresowym pierwiastków. * nieprzenikalność materii przez samą siebie - reguła Pauliego powoduje, że żaden z dwóch fermionów nie może jednocześnie przebywać w tym samym miejscu. W związku z tym atomy nie mogą przenikać się nawzajem w dowolny sposób, a w momencie zderzenia dwóch atomów dochodzi albo do ich połączenia w związek chemiczny, albo sprężystego odbicia. * względna trwałość obiektów materialnych - z reguły Pauliego wynika, że wszelkie przemiany materii muszą być związane z jakimś efektem energetycznym, gdyż są zawsze związane ze zmianami stanów kwantowych tworzących je fermionów. Każda taka przemiana wymaga przekroczenia pewnej bariery potencjału energetycznego, przez co przemiany te zawsze podlegają regułom termodynamiki. Główna liczba kwantowa, liczba kwantowa oznaczana tradycyjnie literą n, numeruje kolejne poziomy energetyczne (zwane powłokami elektronowymi) dla elektronu; przyjmuje wartości całkowite począwszy od 1. Powłoki te są oznaczone kolejno (poczynając od powłoki najbliżej jądra) literami K, L,M, N, O, P, Q. Poboczna liczba kwantowa (l) - przyjmuje wartości liczb całkowitych od 0 do n-1 włącznie; - precyzuje dokładniej stan energetyczny danej powłoki; - liczba stanów kwantowych wyraża się wzorem 4l + 2 l 0 = s 1 = p 2 = d 3 = f 4 = g 5 = h 6 = i Stała Plancka (oznaczana przez h), jest jedną z podstawowych stałych fizycznych; ma wymiar działania ; pojawia się w większości równań mechaniki kwantowej. W układzie SI w przybliżeniu wynosi: h = 6,626 0755(40) × 10-34 J·s O wiele częściej niż stałej Plancka używa się wielkości nazywanej "h kreślone" hbar = frac{h}{2pi} gdzie π jest liczbą pi. Wielkość ta jest równa: hbar = 1,054 572 66(63) × 10-34 J·s hbar jest kwantem momentu pędu, a więc tym samym i spinu. Z tego też powodu przez wielu uważana za stałą bardziej podstawową niż sama stała Plancka. Spin jest to własny moment pędu cząstki w układzie w którym się porusza. Własny oznacza tu taki, który nie wynika z ruchu danej cząstki względem innych cząstek, lecz tylko z samej natury tej cząstki. Każdy rodzaj cząstek elementarnych ma odpowiedni dla siebie spin. Cząstki będące konglomeratami cząstek elementarnych (np. jądra atomów) mają również swój spin będący sumą wektorową spinów wchodzących w skład jego cząstek elementarnych. Spin jest pojęciem czysto kwantowym.
