Polityka jednego dziecka jest polityką kontroli populacji Chin. Jej celem jest ograniczenie przyrostu naturalnego Chińczyków. Zgodnie z promowanym przez nią modelem, każda para w Chinach powinna mieć jedno dziecko - posiadanie większej ilości potomstwa nie jest formalnie zakazane, ale obarczone wieloma dolegliwościami prawnymi, przede wszystkim tzw. opłatami za obsługę. Polityka jednego dziecka promuje pary mające tylko jedno dziecko na obszarach wiejskich i miejskich, rodzice posiadający ich więcej znajdują się w gorszej sytuacji prawnej. Możliwe jest uzyskanie pozwolenia na posiadanie większej ilości dzieci, pod warunkiem uiszczenia odpowiedniej opłaty. Chiński rząd wprowadził politykę w 1977 r. w celu "złagodzenia społecznych, ekonomicznych i problemów ochrony środowiska w Chinach", twierdząc, że polityka ma zapobiec ponad 250 milionom urodzeń do 2000 r. Polityka budzi kontrowersje zarówno wewnątrz i na zewnątrz Chin ze względu na sposób, w jaki została wdrożona, a także ze względu na obawy związane z negatywnymi konsekwencjami ekonomicznymi i społecznymi. Polityka ta jest powiązana ze wzrostem przymusowych aborcji i dzieciobójstwa kobiet, jest też możliwą przyczyną nierówności płci w Chinach. W Chinach już brakuje kobiet, jest rywalizacja ze strony młodych mężczyzn, każdy szuka sobie żony, gdzie tylko może. Ważnym świętem w Chinach jest Nowy Rok, obchodzony na kształt naszego Bożego Narodzenia, czyli rodzinnie. Ostatnio głośno jest o wynajmowaniu na tę okazję partnera - chłopak przedstawia rodzinie dziewczynę, która bierze pieniądze za odgrywanie wielkiej miłości, a po święcie znika. Chłopak ma w ten sposób spokój do przyszłego roku, bo główne naciski na małżeństwa są kładzione właśnie w czasie Nowego Roku.
