Znaczenie teatru średniowiecznego dla dramatu XX wiecznego. Krótko, dwa trzy zdania. No w zawieszeniu do pięciu.

Jeden z trzech podstawowych gatunków literackich obejmujący utwory przeznaczone do wystawiania na scenie, mające charakter fabularny, w płaszczyźnie językowej odznaczające się dominacją dialogu. Nieobecność nadrzędnego podmiotu wypowiadającego i pełne usamodzielnienie wypowiedzi oraz działań postaci jest podstawową cechą różniącą dzieło dramatyczne od lirycznego i epickiego. Świat przedstawiony dzieła dramatycznego koncentruje się zazwyczaj wokół wyraziście zarysowanej akcji. W tradycyjnych gatunkach dramatycznych ma ona ustaloną fazę przebiegu od ekspozycji poprzez rozwinięcie akcji, punkt kulminacyjny, perypetię aż do rozwiązania. Zewnętrznym wykładnikiem podziału strumienia zdarzeń jest podział utworu na akty, sceny i odsłony. Szczególną role w utworach dramatycznych odgrywają ujęcia dynamizujące akcję, np. intryga, suspensja. Ponadto świat przedstawiony utworu dramatycznego charakteryzuje się silną kondensacją czasu fabuły, rozwijaniem zdarzeń we wciąż aktualizowanej teraźniejszości oraz ograniczeniem w przestrzennym przemieszczaniu się akcji. Dominującą formę wypowiedzi postaci dramatu stanowią dialogi, poprzez które rozwija się akcja. nie wiem