Aleksy “Alek” Dawidowski jest jednym z trzech głównych bohaterów książki “Kamienie na szaniec” Aleksandra Kamińskiego. Był on wysokim, szczupłym chłopcem o niebieskich oczach i jasnych włosach. Nie dbał o o siebie, co przejawiało się choćby nieleczonymi zębami oraz brudnym ubraniem. Miał też zabawną tendencję do wymachiwania rękoma. Posiadał wysportowaną sylwetkę. “Alek” odznaczał się wieloma cechami, które przyciągały do niego ludzi – bezpośredniość, uczynność, łagodność czy wyrozumiałość. Sympatię wzbudza także skłonność do częstych uśmiechów, uczciwość, sentymentalizm oraz łatwe popadanie w zachwyt. Był też bardzo inteligentny. W czasie działalności w Kedywie wyszły na jaw jego zdolności przywódcze oraz wielka odwaga. Niełatwo zapomnieć, jak z okazji święta narodowego udał się na Krakowskie Przedmieście w Warszawie, gdzie przed samym posterunkiem policji odkręcił z pomnika Mikołaja Kopernika niemiecką tablicę zasłaniającą pierwotny, polski napis. Zdołał ją także ukryć. “Alek” lubił dokonywać rzeczy niecodziennych, np. jeżdżąc na nartach (co było jego hobby), poszukiwał zawsze stromych i nieznanych stoków. Zginął po akcji pod Arsenałem. Ogromne wrażenie robi fakt, że nawet po otrzymaniu ciężkiego postrzału w brzuch nie stracił trzeźwości umysłu i potrafił jeszcze uratować swoich podwładnych. “Alek” zdecydowanie wydał mi się najbliższą postacią z całej trójki. Myślę, że polubiłem go przede wszystkim za jego prostotę i energiczność, ale także za te wszystkie inne cechy, które sprawiały, że ludzie do nie lgnęli i czyniły go tak sympatyczną postacią.
