Konstantyn I Wielki, Caius Flavius Valerius Constantinus (ok. 280-337), cesarz rzymski od 306. Syn Konstancjusza I Chlorusa i Heleny. Po śmierci ojca w Brytanii, obwołany przez wojsko cesarzem Zachodu. Pobił nad Renem Germanów i zabezpieczył zachodnie granice. Wykorzystał spory między współrządcami cesarstwa: Galeriuszem i Maksyminem Dają. Stoczył wojnę ze swym przeciwnikiem na Zachodzie - Maksencjuszem (w 312 wygrana bitwa przy Moście Mulwijskim w Rzymie). Legenda mówi, że przed bitwą miał Konstantyn Wielki zobaczyć na niebie świetlisty krzyż z napisem: In hoc signo vinces ("pod tym znakiem zwyciężysz"). Po zwycięstwie zdobył władzę nad Italią. Uzyskał poparcie chrześcijan po ogłoszeniu (313) tzw. edyktu w Mediolanie (wolność wyznania dla chrześcijan). W 323-324 stoczył zwycięską wojnę z Licyniuszem, następcą Galeriusza (władza na obszarze całego imperium). Reformy Konstantyna Wielkiego W czasie swojego panowania przeprowadził liczne reformy: podział cesarstwa na 4 prefektury (Wschód, Iliria, Italia, Galia), rozdział władzy cywilnej od wojskowej, utworzenie rady cesarskiej, podział wojska na polowe i graniczne, zamiast gwardii pretorianów - oddziały przyboczne, rekrutowane z barbarzyńców, rozbudowa systemu podatkowego, dziedziczność zawodów i funkcji, koloni przypisani do ziemi, reforma systemu pieniężnego (złota moneta - solidus). Tolerancja w stosunku do religii tradycyjnych, mimo skłaniania się ku chrześcijaństwu. Konstantyn Wielki występował przeciw herezjom (sobór nicejski w 325). Chrzest przyjął na łożu śmierci. Przeciwstawił zniszczonemu i pogańskiemu Rzymowi nową stolicę - Konstantynopol (poświęcenie w 330). Prowadził zwycięskie boje z Gotami i Sarmatami. Przygotowywał wyprawę przeciw Persom, lecz zaskoczyła go śmierć. Flawiusz Romulus Augustus (Flavius Romulus Augustus) zwany później Augustulusem (urodzony ok. 463, zmarł po 507 r.) - ostatni cesarz zachodniorzymski. Syn Orestesa, naczelnika wojsk, który w rzeczywistości sprawował władzę. Panował od 31 października 475 do 4 września 476 roku, gdy to został pozbawiony władzy przez Odoakra, który jednak zachował ustępującego cesarza przy życiu, obdarzył go majątkiem ziemskim na północ od dzisiejszego Neapolu, i nakazał wypłacanie corocznej renty w wysokości 6000 solidów (odpowiadało to mniej więcej rocznemu dochodowi rzymskiego senatora). Zamieszkał w willi Castellum Lucullanum. Koniec jego panowania i odesłanie insygniów cesarskich do Konstantynopola przez Odoakra uważa się za koniec cesarstwa zachodniorzymskiego. Często data ta jest też uznawana za symboliczny koniec starożytności. Jego dalsze losy są nieznane. Prawdopodobnie żył jeszcze długo i pobierał rentę zarówno od Odoakra, jak i jego następców, w tym Teodoryka Wielkiego. Kasjodor w 507 (lub 511) r. napisał w imieniu tego władcy list do "Romulusa" potwierdzający wypłacanie mu renty. Większość historyków identyfikuje owego "Romulusa" z byłym cesarzem. Uważa się, że Romulus Augustulus zmarł przed przywróceniem władzy bizantyjskiej w Italii (536 r.) Odoaker, Odoacer, Odowaker (ok. 433-493), wódz germański w służbie Rzymu, prawdopodobnie Herul lub Skira z pochodzenia. Początkowo pretorianin na dworze cesarskim, doszedł do najwyższych godności wojskowych (magister militum). Gdy odmówiono mu przydziału ziemi dla jego żołnierzy, stanął na czele buntu wojska (476). Po detronizacji cesarza Zachodu, Romulusa Augustulusa, odesłał insygnia cesarskie do Konstantynopola. W 480 zawarł porozumienie z cesarzem wschodniego imperium, Zenonem, i otrzymał tytuł patrycjusza i zarząd Italii. Jako władca utrzymywał dobre stosunki z senatem. Dbał o administrację państwa i przestrzeganie prawa rzymskiego. W latach 487-488 zniszczył państwo Rugiów. Próbował uniezależnić się od Konstantynopola, lecz najechały na niego wojska Ostrogotów Teodoryka Wielkiego (z inspiracji Bizancjum). Odoaker został kilkakrotnie pobity (489-490) i zmuszony do zamknięcia się w murach Rawenny. Gdy prowadził układy z Teodorykiem, został podstępnie zamordowany. Attyla (?-453), od 434 współrządził ze swym bratem Bledą, a po jego zamordowaniu ok. 445 jedyny władca państwa Hunów. Podczas swego panowania, będącego okresem największej ekspansji Hunów, kontynuował wyprawy przeciw cesarstwu wschodniorzymskiemu, pobierając równocześnie od jego władców trybuty. Wykorzystując, jako pretekst, propozycję małżeństwa ze strony siostry cesarza Walentyniana III, Honorii, a także waśnie dynastyczne wśród Franków najechał 451 Galię, wycofał się jednak pokonany w bitwie na Polach Katalaunijskich przez Aecjusza. 452 złupił Italię, od prób zdobycia Rzymu, poza głodem i zarazą, odwiodło go poselstwo papieża Leona I Wielkiego. Zmarł przygotowując wyprawę przeciw, odmawiającemu płacenia trybutów, wschodniorzymskiemu cesarzowi Marcjanowi. Większość wiadomości o Attylii zawdzięczamy relacji Priskosa z Panion. Postać władcy Hunów na trwałe weszła do świata legend germańskich (m.in. Pieśń o Nibelungach, Edda), historiografia chrześcijańska zaś określiła go mianem bicza bożego ("flagellum Dei"). Teodozjusz I Wielki, Flavius Theodosius (ok. 346-395), syn Flawiusza Teodozjusza, towarzyszył ojcu w jego wyprawach wojennych. Cesarz rzymski od 379. Znakomity wódz. Po klęsce Rzymian pod Adrianopolem (378) mianowany przez cesarza Gracjana współrządcą (augustem) we wschodniej części cesarstwa. Na drodze układów i zwycięstw osadził Gotów między Dunajem i Bałkanami (382), wcielając ich do wojska rzymskiego. Ożeniony z Flacilią, miał synów Arkadiusza i Honoriusza oraz córkę Pulcherię. W walce o władzę w zachodniej części cesarstwa poparł zbrojnie swego szwagra Walentyniana II przeciw Maksymusowi i odniósł zwycięstwo (388). Po śmierci Walentyniana pokonał uzurpatora Eugeniusza (394) i ogłosił władcą zachodniej cesarstwa swego małoletniego syna Honoriusza. Teodozjusz był ostatnim władcą całego imperium rzymskiego. Pozostawał pod wpływem biskupa Mediolanu, św. Ambrożego, wroga arianizmu. Był krzewicielem nicejskiego wyznania wiary. Ogłosił edykt (381) uznający chrześcijaństwo za religię panującą. W 392 zakazał wyznawcom innych religii praktyk religijnych. Skazał na śmierć część zbuntowanych mieszkańców Tessalonike (390), za co św. Ambroży zmusił go do pokuty. W 395 podzielił państwo między synów i odtąd utrwalił się podział na cesarstwo wschodnie i zachodnie. myślę że pomogłam dasz naj.?
Odoaker wódz germański z plemienia Herulów a)Konstantyn Wielki- wydal edykt traktowania chrzescijanstwa tak samo jak inne narody b)Romulus Augustulus, ostatni wladzca cesarstwa zachodniozymskiego d)Attyla,- wudz barbarzynski e)Teodozjusz Wielki podzielil cesarstwo na dwie czesci
