Wszyscy byli zdrajcami Polski. Ich stronniczość wobec Rosjan wyszła na jaw podczas drugiego rozbioru.
generał wojsk koronnych 1784-1792, generał artylerii koronnej w latach 1788-1792,oraz marszałek konfederacji targowickiej 1792 w Koronie W 1791, na wieść o uchwaleniu Konstytucji 3 Maja, wraz z Sewerynem Rzewuskim z Wiednia dążył do organizacji interwencji rosyjskiej w Polsce (patrz: linki zewnętrzne). W tym samym roku przybył do Jassów, gdzie znajdowała się główna kwatera Potiomkina, spotkał tam przyszłą żonę – Zofię, która była metresą Potiomkina. W tym samym roku udał się do Sankt Petersburga, gdzie w zmowie z carycą Katarzyną, negocjując wraz z Franciszkiem Ksawerym Branickim i Sewerynem Rzewuskim z politykami rosyjskimi, założyli konfederację targowicką, której celem było utrzymanie tradycyjnych instytucji i swobód szlacheckich, jak liberum veto, jak i przekształcenie Polski w zdecentralizowaną federację magnacką. 2 hetman polny koronny w 1773 - 1774, hetman wielki koronny w latach 1774–1793. Dnia 18 stycznia 1771 roku Branicki dotarł do Petersburga. Stamtąd ostrzegł króla Stanisława, że jeśli misja rosyjska w Warszawie i jej szef Kasper von Saldern nie porozumieją się z Polakami, nastąpi rozbiór i tak też się stało. 3 hetman polny koronny, generał wojsk koronnych, jeden z przywódców konfederacji targowickiej. W czasie przeprowadzania reform ustroju Rzeczypospolitej w roku 1776 (kiedy to mocno ograniczono władzę hetmanów) ostro występował przeciwko królowi Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu i Radzie Nieustającej. Był chciwy i próżny w swych działaniach, funkcji hetmańskich nie pełnił, oddany gospodarce i działalności opozycyjnej. W roku 1788 prosił Berlin o pomoc w celu zdobycia dla siebie dyktatury. W czasie sejmu czteroletniego stanął na czele obozu hetmańskiego, wrogiego wszelkim reformom (tak mniej więcej brałam z wiki, więc nie miej pretensji jak coś :D)
