Opisz DOKŁADNIE budowę ślimaka i małży. Proszę pomóżcie. ! .... (:

Cechują się asymetryczną budową ciała (w toku procesu rozwojowego następuje obrót skorupy larwy o 180°), dzielącego się na: głowę, wyraźnie wyodrębnioną, na której znajduje się jedna lub dwie pary czułków oraz para oczu i otwór gębowy od strony brzusznej, nogę o płaskiej podeszwie, która u pewnych morskich gatunków jest przekształcona w rodzaj płetw służących do pływania, oraz długi worek trzewiowy, w którym znajdują się wszystkie narządy wewnętrzne, pokryty płaszczem wytwarzającym muszlę. Poruszają się z prędkością 50 m/godz. Muszla pojedyncza, zazwyczaj spiralnie skręcona w prawo, zredukowana (rzadko spotyka się ślimaki zwijające muszlę w lewo, egzemplarze takie są w Indiach przedmiotem kultu). Układ pokarmowy ślimaków zwykle składa się z języka pokrytego rogową tarką, przełyku, wola, żołądka oraz jelita. Głównym gruczołem trawiennym jest wątroba połączona z żołądkiem. Układ nerwowy to szereg węzłów, m.in. głowowych, nożnych, mózgowych, ściennych. Powierzchnia ciała ślimaków pokryta jest nabłonkiem migawkowym zawierającym gruczoły śluzowe. W jamie płaszczowej tzw. gruczoł hipobranchialny, którego wydzielina u gatunków zaliczanych do rozkolcowatych zawiera purpurowy barwnik znany już w starożytności. W rozwoju ewolucyjnym ślimaków następował zanik bądź redukcja niektórych narządów wewnętrznych lub ich części (lewego lub prawego skrzela, zależnie od skrętu muszli, prawego przedsionka serca, prawego osfradium, prawej nerki). Narządami zmysłów ślimaków są: statocysty, umieszczone w nodze osfradia, stanowiące narządy zmysłu chemicznego, głównie węchu, komórki czuciowe rozmieszczone na całej powierzchni ciała, głównie na czułkach, oraz oczy o niewielkiej zdolności widzenia, reagujące na natężenie światła i rozróżniające kontury z małej odległości. Zapłodnienie wewnętrzne, są wśród ślimaków formy obupłciowe i rozdzielnopłciowe, większość składa jaja w otoczce, u gatunków lądowych wysyconej solami wapnia. Nieliczne gatunki są jajożyworodne. Rozwój ślimaków, poza jajożyworodnymi i większością płucodysznych, przebiega ze stadium larwalnym (tzw. weliger). Ślimaki są głównie roślinożerne, ale też drapieżne i pasożytujące. Dzielą się na trzy podgromady: przodoskrzelne, płucodyszne i tyłoskrzelne. Najbardziej znanymi przedstawicielami przodoskrzelnych są m.in.: porcelanki, stożek, rozkolcowate, żyworódka. Podgromady płucodysznych i tyłoskrzelnych często łączone są w jedną wspólną podgromadę Euthynura, obejmującą gatunki obupłciowe o jednym skrzelu, jednej nerce i jednym przedsionku serca. Do tyłoskrzelnych należą m.in. skrzydłonogie i nagoskrzelne. Ślimaki płucodyszne oddychają tzw. płucem, które tworzy silnie unaczyniona powierzchnia jamy płaszczowej. Są to głównie formy lądowe. Przedstawicielami płucodysznych są m.in.: szklarki, śliniki, świdrzyki, przeźrotki oraz winniczek, jeden z najpospolitszych gatunków polskich.

Ślimak Ciało podzielone na głowę, worek trzewiowy okryty płaszczem oraz nogę. Zewnętrzna strona płaszcza jest pokryta nabłonkiem wydzielającym zewnętrzną muszlę (u niektórych ś. muszla ulega zanikowi). Głowa zaopatrzona jest w jedną lub dwie pary czułków i jedną parę oczu oraz otwór gębowy. Noga silnie umięśniona służy najczęściej do pełzania. Worek trzewiowy jest asymetryczny, stożkowaty, u większości form skręcony spiralnie. Przy skręceniu nastąpiło skrzyżowanie pni nerwowych, przesunięcie narządów wewnętrznych oraz ich redukcja po jednej stronie ciała (zwykle prawej). Pomiędzy workiem trzewiowym a płaszczem występuje jama płaszczowa. Występują w niej skrzela u form wodnych, a u form lądowych - płuco (wewnętrzna strona płaszcza bogato unaczyniona). Do jamy otwierają się przewody układu wydalniczego, rozrodczego oraz uchodzi otwór odbytowy. Układ nerwowy składa się z trzech par zwojów: mózgowych, płaszczowych i nożnych. Zwoje są połączone spoidłami. Układ krwionośny jest otwarty, serce umieszczone w worku osierdziowym jest zbudowane z komory i jednego lub dwóch przedsionków. Krew składa się z osocza i komórek, zawierających hemocyjaninę i rzadko hemoglobinę. W jamie gębowej występują szczęki i tarka z chitynowymi ząbkami. Prymitywne ś. mają dwa metanefrydia (zw. nerkami), reszta jedno. Gonady są nieparzyste. Większość ś. jest obojnakami i jest jajorodna, rzadko występuje jajożyworodność i żyworodność. Wolne, pływające larwy typu trochofory występują u prymitywnych form morskich, u pozostałych z jaj wylęgają się postacie młodociane podobne do dorosłych. Ś. występują najliczniej w płytkich, ciepłych wodach mórz podzwrotnikowych. Większość żyje na dnie, nieliczne gatunki są osiadłe. W przyrodzie odgrywają ogromną rolę; są szkodnikami roślin uprawnych, przenoszą pasożyty, stanowią pokarm dla zwierząt, wiele gatunków jest jadalnych. Najpopularniejsze u nas gatunki - winniczek, wstężyk, pomrów, ślinik. Małża Części ciała Płaszcz, worek trzewiowy, jamę płaszczową ze skrzelami, umięśniona noga i syfon wypustowy i wpustowy; muszla muszla złożona z dwóch skorupek, połączonych więzadłem lub zamkiem umieszczonym po stronie grzbietowej muszli; do zamykania muszli służą mięśnie zwieracze; muszla składa się z:o zewnętrznej warstwy rogowejo środkowej warstwy porcelanowejo wewnętrznej warstwy perłowej sposób poruszania się · pływają wykonując szybkie ruchy zwierania i rozwierania muszli· pełzają z pomocą umięśnionej nogi środowisko życia i tryb życia środowisko morskim; rzadziej w zbiornikach słodkowodnych budowa wewnętrzna układ oddechowy małże oddychają za pomocą skrzeli pobierając tlen z wody stale przepływającej przez jamę płaszczową; skrzela znajdują się w jamie płaszcza po bokach nogi układ krwionośny układ otwarty; serce zbudowane z jednej komory i dwóch przedsionków, leży w osierdziu; ku przodowi i ku tyłowi ciała wychodzą z serca aorty rozprowadzające krew po całym ciele; z zatok żylnych krew wpływa do żył, przechodzi przez narządy wydalnicze, a następnie wpływa do tętnic skrzelowych; ze skrzeli krew wraca do przedsionków, a z nich dostaje się do komory serca; krew jest bezbarwna; składa się z osocza i białych krwinek; układ nerwowy składa się ze trzech zwojów nerwowych połączonych parzystymi spoidłami (zwój głowowy, trzewiowy, nożny); bardzo słabo rozwinięte narządy zmysłów, wiąże się z odseparowaniem zwierzęcia zamkniętego w muszli od środowiska zewnętrznego; rysunek 2 na załączniku 4 układ wydalniczy układ wydalniczy stanowią; parzyste symetrycznie ułożone nerki noszące nazwę organów Bojanusa; otwierają się z jednej strony od osierdzia, a z drugiej po bokach ciała od jamy płaszcza.

Większość gatunków ślimaków ma ciało osłonięte pojedynczą muszlą, najczęściej spiralnie zwiniętą (zazwyczaj prawoskrętnie), z jednym otworem, zamykanym czasami specjalną pokrywką (wieczkiem). Niektóre ślimaki mają muszle zredukowane lub wcale ich nie posiadają. W ciele tego zwierzęcia można wyróżnić głowę (z 1 lub 2 parami czułków i parą oczu), nogę z płaską podeszwą i worek trzewiowy (mieszczący narządy wewnętrzne), u ślimaków wytwarzających muszlę ukryty w muszli. Cechą charakterystyczną budowy ślimaka jest asymetria, wynikająca ze skomplikowanych procesów rozwojowych. Wyraża się ona spiralnym skręceniem worka trzewiowego i muszli oraz redukcją niektórych narządów (np. skrzeli, nerek) z jednej strony ciała. Długość muszli waha się od 1 mm do 1,5 m. Są to zwierzęta o budowie bocznie spłaszczonej i dwubocznie symetrycznej. Muszla składa się z dwóch części połączonych więzadłem i zwykle, na brzegu, ząbkami tworzącymi zawiasę. Ciało otacza mięsisty płaszcz, którego 2 fałdy po jego bokach tworzą jamę płaszczową, mieszczącą parzyste, płatkowate skrzela. Z tyłu ciała znajdują się rurkowate, wysuwalne syfony (dolny - wpustowy i górny - wypustowy).