Kim są Jezuici ? Historia Małachowianki szkoły w Plocku HELP! HELP!

Jezuici (pełna nazwa: Towarzystwo Jezusowe) - zakon męski kościoła rzymskokatolickiego, założony w 1534 roku przez grupę baskijskich studentów studiujących na Sorbonie z Ignacym Loyolą na czele. Od samego początku podstawowymi zasadami jezuitów, odróżniającymi go od innych zakonów, były: * struktura "quasi-wojskowa" z mocnym akcentowaniem posłuszeństwa hierarchii zakonnej oraz Kościołowi, szczególnie osobie papieża. Jak pisał sam Ignacy Loyola w swoich Ćwiczeniach Duchowych - Będę wierzył z całą mocą, że kolor biały, który widzę to czarny, jeśli tak kazać mi będzie mój duchowy zwierzchnik. * wybór własnych członków według kryterium wysokich zdolności intelektualnych i silnej, twórczej osobowości. * stałe edukowanie własnych członków - tak, aby posiadali oni możliwie jak najlepsze wykształcenie, nie ograniczające się tylko do wykształcenia czysto religijnego; aby byli zdolni dobrze rozumieć aktualnie panującego "ducha współczesności". * większa otwartość ideologiczna od innych zakonów - jezuici starają się raczej wprowadzać do myśli Kościoła nowe trendy i koncepcje niż konserwować stare. * naciski na bycie tam "gdzie decydują się losy świata" - a więc wśród elit społecznych kształtujących w danym momencie historycznym większościowe poglądy oraz mających silny wpływ na sprawowanie władzy świeckiej. * nacisk na efekt pracy zakonu na zewnątrz, a mniejsze od tradycyjnych zakonów "przykładanie" się do działalności wewnątrzzakonnej. Zadaniem jezuity jest "modlić się i działać", z większym naciskiem na to drugie. Każdy jezuita musi jednak oprócz edukacji "cywilnej" przechodzić systematycznie przez rodzaj kursu "modlitewno-medytacyjnego" kształtującego jego "twardy zrąb" religijnej duchowości, a obejmującego dość wymagający ciąg "ćwiczeń duchowych" określanych jako rodzaj duchowego zjednoczenia się z Chrystusem w Jego męce i zmartwychwstaniu. Na czele Towarzystwa stoi generał (zwany też dawniej przez niechętnych zakonowi "czarnym papieżem"), wybierany dożywotnio i mający prawo do jednoosobowego kierowania ogólnym kierunkiem rozwoju zakonu i rozstrzygania wszelkich sporów wewnętrznych. Zakon jest podzielony na "prowincje", które w przypadku większości krajów obejmują cały ich obszar, a w niektórych występuje po kilka z nich. Na czele prowincji stoi "prowincjał", któremu już bezpośrednio podlegają wszyscy szeregowi zakonnicy. Prowincjałów powołuje bezpośrednio generał, zaś generała wybiera kongregacja generalna, a wybór potwierdza osobiście papież. Jezuici w ciągu pierwszych czterech wieków swojej działalności koncentrowali się na walce ideologicznej z Reformacją, organizowaniu powszechnej edukacji na wszystkich szczeblach oraz pracy misyjnej w nowo powstających koloniach w Ameryce i Azji. Jezuici w wielu państwach Europy (m.in. Hiszpania, Włochy, Polska) praktycznie stworzyli od podstaw nieistniejący wcześniej system powszechnego szkolnictwa podstawowego i średniego i w pełni go kontrolowali aż do likwidacji zakonu w 1773 roku. Działając w środowisku elit politycznych Francji, Portugalii i Hiszpanii pozyskali bardzo silny wpływ na kierunek rządów, wykorzystując czasami te wpływy do osłabiania konkurencyjnych zakonów, zwłaszcza Dominikanów, którzy wcześniej zajmowali analogiczne miejsce w strukturach władzy. Działalność misyjna jezuitów w Ameryce Południowej spowodowała ostre konflikty jezuitów z lokalnymi władzami. Jezuici stosowali tu taktykę wkraczania na dziewicze tereny i prowadzenia tam działalności misyjnej przed przybyciem wojsk hiszpańskich, a następnie obronę autochtonicznej ludności przed niewolnictwem i skrajnym wyzyskiem. W końcu jednak Papież Urban III zabronił im tej działalności. Rosnąca potęga zakonu jezuitów, wpływ na wychowanie młodzieży z wyższych sfer, walka z jansenizmem we Francji, spowodowały usunięcie ich z kilku krajów w drugiej połowie XVIII wieku. W 1773 papież Klemens XIV pod wpływem Burbonów zniósł oficjalnie Towarzystwo Jezusowe we wszystkich krajach. Caryca Katarzyna II Wielka, demonstrując swą niezależność pozwoliła garstce jezuitów pozostać na Litwie. W momencie kasaty jezuici liczyli 24 tysiące członków. Po rewolucji francuskiej i upadku Napoleona w 1814 roku papież przywrócił zakon do istnienia, zmieniając jednak znacznie jego statut i poddając go bardzo rygorystycznej kontroli zwykłej hierarchii kościelnej. Zakon dość długo był tylko własnym cieniem i nie odgrywał takiej roli, jak przed kasatą. Jego prawdziwy renesans nastąpił dopiero po II wojnie światowej, a szczególnie po Soborze Watykańskim II, który przywrócił mu dawne prawo do organizowania systemów edukacji i gromadzenia środków na działalność charytatywną. Obecnie jezuici są ponownie jednym z najbardziej wpływowych i licznych zakonów w Kościele katolickim. Liczbę ich członków szacuje się na około 20 tys. Działają obecnie w ponad 114 krajach świata; posiadają własne uniwersytety, obserwatoria astronomiczne, instytuty geofizyczne, radiostacje, czasopisma, kilka szpitali, liczne szkoły średnie i podstawowe, rozgłośnie radiowe i telewizyjne. http://pl.wikipedia.org/wiki/Jezuici To definicja naszego zakonu umieszczona w internetowej encyklopedii, oj sprawila ona nam (jezuitom) wiele radosci. Ja sie ciesze, ze tak nas widza, budzimy respekt, uznaja nas za szpiegow :smile: Ja wstepujac do jezuitow 5lat temu, nie wiedzialem o nich prawie nic... nie znalem historii, nie wiedzialem ze SJ lub SI po nazwisku to "kod" jezuity. Bylo wiele niewiadomych, ale to moje i ciesze sie ze tu jestem.