Znajdź informację o kulturze Starożytnego rzymi z naciskiem na architekturę. :)

Rzymu starożytnego sztuka, termin określający twórczość artystyczną w granicach całego imperium rzymskiego (Italia i prowincje) w okresie od połowy VI w. p.n.e. do V w. n.e. Okres ten podzielić można na: 1) okres panowania królów (V-VI w. p.n.e.); 2) okres wczesnej republiki (V-IV w. p.n.e.); 3) okres republiki (III-II w p.n.e.); 4) okres późnej republiki (II w. p.n.e. do 30 p.n.e.); 5) okres cesarstwa (od 30 p.n.e. do połowy III w. n.e.), dzielący się na podokresy odpowiadające panowaniu poszczególnych władców lub dynastii (okres augustowski, julijsko-klaudyjski, flawijski, trajanowski, hadrianowski, antoniński, seweriański); 6) okres późnego antyku (od połowy III w. do schyłku V w. n.e.), kiedy to wyodrębniła się sztuka wczesnochrześcijańska. Architektura starożytnego Rzymu Omawianie architektury rzymskiej należy zacząć od prezentacji miasta. Zakładane miasta posiadały regularną siatkę brukowanych i skanalizowanych ulic (główne arterie: cardo i decumanus, forum na ich przecięciu). Wznoszono budowle użyteczności publicznej: kuria, bazylika, termy, świątynie, akwedukty, mosty. Jeśli chodzi o świątynię, to sławę równą ateńskiemu Partenonowi zyskał Panteon , świątynia wszystkich bogów rzymskich. Ta ogromna budowla ma kształt okrągły i przykryta jest kopułą. Wejście do świątyni (portyk) wspiera się na kolumnach, nad którymi wznosi się trójkątny tympanon (przypomina świątynię grecką). Rzymskie domy budowano najczęściej w stylu grecko-rzymskim (z atrium i perystylem) lub też jako wille (villa urbana lub suburbana oraz villa rustica). W miastach istniał typ wielokondygnacyjnej kamienicy czynszowej (insula). W architekturze monumentalnej królował porządek koryncki i kompozytowy. Stosowano na szeroką skalę arkady, różne rodzaje sklepień i łuków. Najbardziej okazała była fasada budowli, w której często stosowano porządek spiętrzony (łączenie trzech porządków architektonicznych). Okres cesarstwa szczególnie przyczyniłm się do rozwoju architektury i urbanistyki. Rozbudowywano akwedukty i system kanalizacyjny. Miasta otaczały mury obronne z wieżami i bramami. Budowano okazałe pałace cesarskie. Rozpowszechniła się kopuła, pojawił się kapitel figuralny. Budowle użyteczności publicznej uzyskały ogromne rozmiary i były bogato ozdabiane np. termy rzymskie Od IV w. p.n.e. znane były cyrki rzymskie, następnie teatry rzymskie powstające na przełomie I w. p.n.e. i wreszcie z I w. n.e. Amfiteatry, np. Koloseum będące najpóźniejszą formą takich budowli i miejscem największych widowisk. Podsumowując architekturę rzymską należy podkreślić mistrzostwo, jakie osiągnęli w stosowaniu łuku, kopuły i sklepienia. Nie zapominajmy również o tym, że rzymianie budowali z kamieni miękkich, niewielkich, a z upływem czasu również z cegły, znali cement otrzymywany z pyłu wulkanicznego, umieli sporządzać zaprawę murarską. Przed ponad dwoma tysiącami lat zdobycie tych umiejętności było wielkim odkryciem. Rzeźba starożytnego Rzymu Rzeźba rzymska rozwijała się w ścisłej zależności od greckiej. Łuki triumfalne i monumentalne kolumny (np. łuk Tytusa, kolumna Trajana) zaliczyć należy do form istniejących na pograniczy architektury i rzeźby. Widniejące na nich płaskorzeźby posiadają wielkie wartości ilustratorskie. Kolumna Trajana to czterdziesto metrowy pomnik z marmuru ustawiony na cokole, którego trzon ozdabia płaskorzeźba biegnąca niczym opasująca wstęga. Utrwalone na niej sceny walk Rzymian stanowią ważne źródło ikonograficzne. Podobną wartość mają płaskorzeźby na rzymskich łukach triumfalnych wznoszonych dla uczczenia zwycięskich wodzów, których czyny sławiono, np. Łuk Konstantyna . Dużą niezależność wykazała rzeźba rzymska w portrecie. Rozwinął się on dzięki kultowi przodków. Rzeźbione portrety oddają z głębokim realizmem (w marmurze lub w brązie) nie tylko podobieństwo fizyczne, ale także duchowy charakter portretowanej osoby,np.: Juliusz Cezar , Agrypina , Klaudiusz . W późniejszym okresie rzeźbione portrety tracą indywidualny charakter i stają się pełnymi powagi i wyrazu rzeźbami osób budzących szacunek. Malarstwo starożytnego Rzymu W malarstwie panował styl egiptyzujący, a od połowy I w. n.e. - iluzjonistyczny. Mozaika rozwijała się dwutorowo: powstawały czarno-białe kompozycje w stylu italskim i kolorowe w stylu hellenistyczno-wschodnim. Najwspanialsze malowidła i mozaiki odkryto w domach miast zniszczonych przez wybuch Wezuwiusza i od jednego z nich nazwano pompejańskim. Pokrywały one ściany pokojów i atriów. Przedstawiały one krajobrazy, sceny z ludźmi w bujnej zieleni, martwe natury, egzotyczne zwierzęta, sceny z greckiej mitologii, a także malowidła przedstawiające architekturę otwierającą przed patrzącym złudzenie głębi.