Informacje na temat "cztery pory roku" Antonio Vivaldiego. Może być z internetu byleby było dużo informacji.

A. Vivaldi – „Cztery pory roku” Seria koncertów zawierająca „Cztery pory roku” została opublikowana w Amsterdamie w 1725 r. Cztery koncerty op. 8 noszą kolejno tytuły „Wiosna”, „Lato”, „Jesień, „Zima”. Każdemu z nich towarzyszy 14-wersetowy sonet, objaśniający symbolikę muzyki, ale mistrzostwo Vivaldiego w budowaniu scen za pomocą dźwięków sprawia, że wszelkie wyjaśnienia stają się zbyteczne. Seria ta została przez samego Vivaldiego opatrzona podtytułem „Spór między Harmonia a Nowatorstwem”, który trafnie ujmuje różnice pomiędzy osiemnastowieczną formą koncertu a wprowadzonym przez Vivaldiego żywiołowym rytmem i radosnym stylem wirtuozowskim. Wszystkie koncerty składają się z trzech części napisanych na skrzypce solo oraz orkiestrę smyczkową z basso continuo. Koncert E-dur Wiosna „Wiosna nadeszła witana pieśnią ptaków” – pisał Vivaldi. W części pierwszej koncertu Allegro, solista oraz pozostałe skrzypce imitują śpiew ptaków radosną serią tryli. Łagodniejszy pasaż maluje z dźwięków strumień i lekki wiatr. Żywiołowe tremolo przerywaja od czasu do czasu szybkie gamy i gwałtowne partie solowe sugerujące burzę. Część druga, Largo, to długa, łagodna melodia na skrzypce solo z akompaniamentem smyczków, przedstawiająca w sielankowej scence pasterza i jego pasa drzemiących w cieniu drzew. Końcowe Allegro zawiera dla odmiany swobodny „Taniec pasterski”. Solista na przemian dołącza do orkiestry lub ją prowadzi, wyraźnie jest wyeksponowany. Koncert g-moll „Lato” Lato to okres dusznych, uciążliwych upałów i gwałtownych burz. Pierwsza część, Allegro non molto, wprowadza nas w leniwy nastrój gorącego dnia, urozmaicony krótkimi partiami w bardziej refleksyjnej tonacji minorowej. Po nich następuje bardziej żywiołowe interludium wypełnione ptasim śpiewem, coraz bardziej niespokojnym w miarę jak wiatr się zmaga. W części Adagio, pojawia się drzemiący pasterz, którego odpoczynek zakłócają zarówno błyskawice, jak i roje komarów i much. Burza osiąga apogeum w finałowym Presto. Bicze deszczu i gradu chłostają pole i kładą łany zbóż. Koncert f-moll „Zima” – część druga Largo – kompozytor wyznaczył bardzo ważną rolę soliście, powierzając mu długie kantylenowe solo skrzypcowe z akompaniamentem w pizzicato.   Pozdrawiam.