Opisz zasady drukarki laserowej i atrament itp pilne

Drukarka atramentowa wykorzystuje do druku tusz, który dzielimy na dwie grupy: rozpuszczalnikowy i pigmentowy. Tusz rozpuszczalnikowy jest jednorodną cieczą z rozpuszczonymi barwnikami i może tworzyć bardzo małe krople, które są niezbędne do otrzymania wysokich rozdzielczości w wydrukach. Wadą jest podatność wydruków na czynniki zewnętrzne, jak: promienie UV (blaknięcie), woda, tarcie. Tusz pigmentowy zawiera w sobie cząstki stałe – pigmenty. Atutem tuszu pigmentowego jest duża odporność na czynniki zewnętrzne takie jak: woda, promienie UV, tarcie. Wady takiego tuszu to: stosunkowo duża wielkość kropli, utrudnione mieszanie się między sobą. Każdy z podanych tuszy ma dobre i złe strony. Najczęściej w drukarkach atramentowych stosuje się naraz oba typy tuszu. Najczęściej spotykane są drukarki atramentowe z tuszem w postaci ciekłej. Są jednak też tusze stałe (solid ink), bazujące na żywicach rozpuszczanych termicznie w drukarce przed wydrukiem, stosowane w tzw. drukarkach stałoatramentowych. Mechanizm drukujący, czyli głowica drukująca Mechanizmem drukującym w drukarce atramentowej jest układ silniczków z elementami przenoszącymi napęd, oraz jedna lub więcej głowic, które przesuwają się prostoliniowo w poprzek nad materiałem podawanym i przesuwanym przez drukarkę. Istnieją dwa główne typy głowic różniące się sposobem wystrzeliwania kropel. Pierwszy – termiczny – bardziej popularny, wykorzystuje zjawisko rozszerzania się cieczy podczas znacznej zmiany temperatury. Drugi – piezoelektryczny – wykorzystujący właściwości drgania kryształów, podczas podania właściwej dawki energii elektrycznej. Termiczny typ głowicy drukarki atramentowej W głowicy termicznej nad każdą dyszą znajduje się komora, w której są ulokowane równolegle dwa elementy grzewcze, które potocznie są zwane "grzałkami", to właśnie one pod impulsem elektrycznym, nagrzewają tusz czyli ciecz ulokowaną między grzałkami, która zmienia swą objętość pod wpływem temperatury, powodując wydobycie się przez otwór, a powstałe ciśnienie, zasysa nową dawkę atramentu. Tak proces powtarza się kilkadziesiąt razy na sekundę, i liczony jest w Hz (hercach). W głowicy jest ulokowanych od kilkudziesięciu do kilkuset komór z otworami, a każda z tych mikrodysz jest sterowana niezależnie od pozostałych poprzez elektronikę drukarki. Piezoelektryczny typ głowicy drukarki atramentowej Jest podobnej budowy jak głowica termiczna, tylko zamiast elementów grzewczych wykorzystuje się zjawisko drgania kryształów, które mechanicznie wypychają krople atramentu poprzez dyszę z komory. Oba rozwiązania mają swoje plusy i minusy. Układ termiczny jest znacznie szybszy ponieważ pojedyncza dysza potrafi zrobić więcej taktów podczas sekundy, czyli potrafi więcej wyrzucić kropli tuszu podczas jednostki czasu niż piezoelektryczna. Ponadto termiczny jest tańszy w produkcji i wymaga mniej precyzji podczas produkowania, a także jest zgodny z produkcją wykorzystujący ten sam układ systemów co do produkcji jednostek logicznych, więc najczęściej w drukarkach z typem termicznym, głowice są wymienne, a w niektórych modelach integrowane razem z nabojem tuszu i zamieniane podczas wymiany naboju, co świadczy o uniwersalności tego zastosowania. Ponadto w głowicy termicznej jest najczęściej o wiele więcej dysz, niż w piezoelektrycznej, co powoduje, że urządzenie drukujące jest jeszcze szybsze. Ale termiczny typ ma też znaczne wady. Po pierwsze, głowice termiczne szybko się potrafią zużyć, ponieważ układy podgrzewające w komorze przestają należycie pracować po jakimś czasie. W głowicy termicznej jest ciężej kontrolować wyrzucenie kropli we właściwym miejscu i jest ono wprost zależne od stanu elementu grzewczego w komorze, więc termiczny typ jest mniej precyzyjny i faktycznie potrzebuje mniejszej kropli atramentu aby różnica niewłaściwego ulokowania kropli na nośniku była mniej widoczna. Zaś typ piezoelektryczny głowicy ma znacznie lepsze osiągi podczas dawkowania i prawidłowego ulokowania kropli atramentu aniżeli typ termiczny. Piezoelektryczne głowice znacznie lepiej radzą z przejściami tonalnymi, mają długą żywotność pracy, która eliminuje praktycznie zamianę głowicy co jakiś czas. Czyli piezoelektryczne drukarki mają lepszy stosunek jakości do szybkości i mają wielu zwolenników wśród zaawansowanych i osób profesjonalnie się tym zajmujących aniżeli drukarki termiczne. Chociaż już teraz precyzyjność obu układów zwiększyła się do takich granic, że spostrzec różnice jest coraz ciężej.

Drukarka laserowa to rodzaj drukarki wykorzystującej w procesie drukowania laser. Drukarki laserowe charakteryzują się bardzo wysoką jakością wydruku, a druk pod wpływem wody nie rozpływa się. Pierwsza drukarka laserowa Xerox 9700 została zbudowana w roku 1977 przez firmę Xerox. Jej twórcą był Gary Starkweather. Drukarka kosztowała 350 000 dolarów. Umożliwiała monochromatyczny, dwustronny druk z rozdzielczością 300 dpi i z prędkością 120 stron na minutę. Xerox 9700 był urządzeniem o sporych rozmiarach, co uniemożliwiało zastosowanie go w niewielkim pomieszczeniu i była przeznaczona dla dużych komputerów. Pierwszą drukarką laserową przeznaczoną do współpracy z komputerem osobistym było dzieło firmy Hewlett-Packard LaserJet Classic, wyprodukowane w roku 1984. Niedługo później pojawiły się drukarki laserowe firm Canon oraz Apple. Pierwsza kolorowa drukarka laserowa ColorScript Laser 1000 została zbudowana w roku 1993 przez firmę QMS. Drukarka laserowa drukuje poprzez umieszczanie na papierze cząstek tonera. Zasada działania drukarek laserowych jest bardzo podobna do działania kserokopiarek i składa się z kilku etapów: Przygotowanie wałka - wałek pokryty materiałem światłoczułym np. selenem, OPC (organic photoconducting cartridge) lub krzemem jest elektryzowany, Naświetlanie - wałek naświetlany światłem lasera lub linijki diodowej. Przez to miejsca naświetlone tracą swój ładunek elektryczny. Wyróżnia się dwa typy drukarek w drukarkach typu write-black miejsca naświetlone odpowiadają punktom, które mają być zadrukowane, technika ta zapewnia uzyskanie głębszej czerni W drukarkach write-white miejsca naświetlone odpowiadają punktom, które mają pozostać niezadrukowane, technika ta zapewnia dokładniejszy druk detali Wywołanie - w miejscach naświetlonych/nienaświetlonych toner "przeskakuje" z wałka wywoływaczki (z ang. developer) na wałek światłoczuły, Przenoszenie - toner z wałka poprzez dotyk przenosi się na papier, proces ten jest wspomagany zazwyczaj przez elektryzowanie ładunkiem przeciwnego znaku elektrody umieszczonej pod papierem. Utrwalanie - karta papieru przechodzi między rozgrzanymi wałkami gdzie rozgrzany toner zlepia się i jest wprasowywany w kartkę. Czyszczenie - wałek światłoczuły jest rozelektryzowany i czyszczony z toneru, który nie przeszedł na papier. Tworzenie obrazu Dane dostarczane do maszyny w zrozumiałym przez nią formacie (zwanym językiem opisu strony) przetwarzane są przez RIP – procesor obrazu rastrowego. RIP poprzez układy sterujące moduluje wiązkę światła generowaną przez laser (ROS – Raster Output Scanner) lub zespół laserowych diod świecących (LED). Światło to kierowane na bębny powoduje zmianę własności fotoelektrycznych powierzchni i w rezultacie umożliwia nanoszenie obrazu na bęben. W procesie tym uczestniczy developer - drobno zmielony ferromagnetyk znajdujący się na wałku magnetycznym, mający za zadanie zbliżenie cząstek tonera do naelektryzowanego bębna. Przenoszenie obrazu Kolejny etap różni się w zależności od technologii: drukarki jednoprzebiegowe - obraz powstaje w czasie jednego przejścia papieru przez maszynę, transmisja obrazu z bębnów światłoczułych na nośnik. Pas (jeśli występuje) pełni jedynie funkcję pomocniczą, jak oczyszczanie bębnów z nadmiaru tonera czy transport papieru. drukarki jednoprzebiegowe z pasem transferowym - obraz powstaje w czasie jednego przejścia papieru przez maszynę, transmisja obrazu z pasa pośredniego na nośnik, zaraz po stworzeniu kompletnego odwzorowania. drukarki czteroprzebiegowe z pasem transferowym - obraz nakładany jest w 4 przebiegach na pośredni pas transferowy i dopiero z niego przenoszony na papier. drukarki czteroprzebiegowe - obraz powstaje na nośniku w procesie czterokrotnego nakładania nań poszczególnych składowych. Utrwalanie obrazu Kolejnym etapem jest utrwalanie, za które odpowiedzialny jest utrwalacz termiczny (fuser, piec). Jest on zazwyczaj zbudowany jako zespół co najmniej 2 wałków grzejnych, z których przynajmniej jeden wyposażony jest w promiennik podczerwieni, który spełnia funkcję grzałki. Czasem spotyka się proste rozwiązania z folią teflonową, grzałką ceramiczną i jednym wałkiem, czasem Fuser jest skomplikowanym mechanizmem z kilkoma wałkami grzejnymi których moc przekracza 1.500 W. Papier przechodząc pomiędzy wałkami ulega ogrzaniu do temperatury ok. 200 °C. Toner na jego powierzchni ulega scaleniu z podłożem. Substancją zapobiegajacą przyklejaniu się toneru do gorących wałków jest olej silikonowy, który z wałka olejowego lub listwy olejowej nanoszony jest cienką warstwą na walki. Stosuje się też drobiny wosków będące składnikiem nowoczesnych tonerów.