Odkrycia i osiagniecia w latach 1826 i 1885

Badaniami Afryki Północno-Wschodniej zajmowali się: 1819-1820 orientalista J.J. Sękowski (Egipt, Nubia), 1847 botanik i protozoolog L. Cienkowski (wyprawa nad Nil Błękitny), lekarz i podróżnik I. Żagiell (prawdopodobnie dotarł do źródeł Nilu), 1847 zoolog A.S. Waga, 1888-1889 orientalista K.B. Załuski. Na uwagę zasługują także zbiory podróżnika A. Pisulińskiego, który 1884-1890 wraz z W. Jautzem i S. i K. Stebleckimi prowadził faktorię handlową nad rzeką Shire (obecnie Malawi), skąd odbywali podróże badawcze w dorzecze Zambezi. W XX w. w Afryce Środkowej światowej sławy badania prowadził 1884-1890 antropolog i etnolog J. Czekanowski.

Np. W VIII w. żeglarze arabscy odkryli Komory, Kanał Mozambicki i Madagaskar. Najsłynniejszymi podróżnikami arabskim byli: Al-Idrisi (XII w.), Ibn Battuta (1325-1354 podróżował po Saharze, dotarł do Timbuktu oraz na Zanzibar) i Leon Afrykański (XVI w., poznał obszar dorzecza Nigru i Sudanu, z jego prac korzystano jeszcze w XVIII w.). Dzięki kontaktom z kupcami arabskimi genueńczycy 1312 odkryli część Wysp Kanaryjskich (wschód), a 1341 Portugalczycy cały archipelag. Odkrycia i podróże Europejczyków na większą skalę zaczęły się dopiero w XV w., kiedy z polecenia Henryka Żeglarza Portugalczycy podjęli wiele wypraw, podczas których poznawano zachodnie i wschodnie wybrzeża Afryki: 1434 G. Eannes dopłynął do przylądka Bojador, 1441 N. Tristăo i A. Gonçalves do Przylądka Białego, 1446 D. Diaz do Przylądka Zielonego, 1456 A. de Noli i A. Cadamosto dotarli na Wyspy Zielonego Przylądka, 1482-1483 D. Căo do ujścia rzeki Kongo, 1488 B. Diaz do Przylądka Dobrej Nadziei. Heinrich Robert Göppert - uznawany za twórcę paleobotaniki, dyrektor i założyciel wrocławskiego ogrodu botanicznego (XIX wiek). Ur. 25 lipca 1800 roku w Szprotawie (Sprottau) jako syn tut. aptekarza Heinricha. Początkowo kształcił się w zawodzie ojca, pierwsze lata nauki spędził w Szprotawie i Nysie. Od 1821 r. studiuje medycynę we Wrocławiu i Berlinie. Osiada we Wrocławiu w 1826 r. i pracuje jako lekarz. W 1827 r. habilitował się na tamtejszym uniwersytecie na docenta medycyny i botaniki. W roku 1831 zostaje profesorem i konserwatorem ogrodu botanicznego. Od 1852 r. jest jego dyrektorem. Profesurę z botaniki uzyskał już w roku 1839. Jego prace naukowe dotyczyły głównie świata roślin. Jego wybitne osiągnięcia w paleontologii dały mu światowy rozgłos, uznaje się go za twórcę światowej paleobotaniki. Zmarł w roku 1884 we Wrocławiu. W dawnym szprotawskim muzeum znajdowały się znalezione przez niego w okolicy kamienne eksponaty.