skutki rozbicia dzielnicowego w formie referatu

Pierwsi władcy Polski z dynastii Piastów kształtowali i umacniali państwo. Dalszy rozwój zapewnił książę Bolesław Krzywoustny, panujący w pierwszej połowie XII w. Obronił Polskę przed Niemcami oraz powiększył jej terytorium, przyłączając Pomorze Zachodnie. Pod koniec życia podzielił kraj na dzielnice, przekazując w nich władzę swoim synom. Krzywoustny chciał w ten sposób zapobiec walce o tron, którą sam niegdyś toczył ze swoim bratem. Wiedział, że walki wewnątrz kraju przyniosą korzyści jedynie wrogom państwa. Jedność Polski miał zapewnić testament Bolesława Krzywoustnego, zgodnie z którym władzę zwierzchnią miał sprawować senior, czyli najstarszy z synów. Jemu byli winni posłuszeństwo młodsi bracia, władający poszczególnymi dzielnicami. Po śmierci Bolesława Krzywoustnego w 1138 r. jego synowie nie wypełnili testamentu. Między braćmi doszło do walki o władzę. W jej rezultacie obalona została władza seniora i państwo polskie rozpadło się na mniejsze księstwa. Ich władcy często toczyli ze sobą walki. Rozbicie dzielnicowe Polski trwało ponad 150 lat. Pod koniec XIII w. poszczególne dzielnice Polski były zbyt słabe, aby bronić się przed wrogami. Wówczas książę Mazowsz, Konrad Mazowiecki, sprowadził rycerzy - zakonników nazywanych Krzyżakami. Ich zadaniem była obrona Mazowsza przed najazdami pogańskich Prusów. Krzyżacy szybko podbili ziemie Prusów i utworzyli tam doskonale zorganizowane państwo zakonne. Zagrozili również Polsce, podstępnie zagarniając Pomorze Gdańskie. Była to ogromna strata dla naszego kraju ze względu na pozbawienie dostępu do morza. Oprócz Krzyżaków Polsce zagrażali też Tatarzy. Najeżdżali kraj, paląc i grabiąc wsie i miasta, a ludność biorąc do niewoli.