Jednym z najważniejszych elementów życia codziennego lubelskich Żydów były obchody Szabasu . Według Księgi Rodzaju Bóg po sześciu dniach pracy nad stworzeniem świata, uświęcił siódmy dzień tygodnia odpoczynkiem. Żydzi wierzyli, że tym samym Bóg przekazał im dar - ustanowił święto, aby dać wyraz swojej obecności w ich życiu. Na pamiątkę tego wydarzenia siódmego dnia tygodnia, w sobotę obchodzi się Szabas – czas odpoczynku, modlitwy, wewnętrznego spokoju oraz oczekiwania na Mesjasza. Powitanie szabatu W piątkowy wieczór cała rodzina zbierała się przy stole. Szabat witało się płomieniem świec osadzonych w srebrnych lub mosiężnych szabaśnikach . Gospodyni zapalając świece błogosławiła sobotę a następnie błogosławiła światło. Według tradycji podczas błogosławieństwa wykonywała ona trzy okrężne ruchy rękami nad płomieniami świec, które miały symbolizować przyjęcie Szabatu przez umysł, ciało i duszę. W czasie wypowiadania błogosławieństwa kobieta zakrywała oczy, ponieważ w czasie Szabasu nie można było korzystać ze światła niepobłogosławionego, mogła więc ona spojrzeć na świece dopiero po odprawieniu modlitwy. Po błogosławieństwie światła stawiano puchar na wino, nad którym gospodarz odmawiał kidusz – błogosławieństwo nadchodzącego szabasu. Wino powinno być koszerne, słodkie i czerwone. Dopuszcza się również sok z winogron, jako że w modlitwie pojawia się określenie owoców winorośli. Jest ono symbolem radości. Dopiero po odmówieniu kiduszu można było zacząć jeść i pić. Początek Szabatu Szabas rozpoczynał się w piątek o zmierzchu i kończył w sobotę po zachodzie słońca. Czynności związane z obchodzeniem szabatu i ich kolejność była ściśle określona. Przed szabasem starsze pokolenie odbywało rytualną kąpiel w mykwie, aby w czystości przyjąć „szabas małka” czyli królową sobotę. Ta mykwa była i dla kobiet w specjalne dnie, i dla mężczyzn. A ludzie byli przeważnie pobożni. Wierzyli w Boga, który ich zdradził w czasie zagłady. Bardzo wierzyli w niego. I modlili się dużo, dużo się modlili.
składanie sobie życzeń . Wybrałem ten obyczaj gdyż jest on bardzo propagowany w mojej rodzinie. Ponadto jest on bardzo miły, i dzięki niemu czuje się wzajemną bliskośc i szczerosc członków rodziny. Składanie sobie życzeń kultywowane jest podczas urodzin imienin i wielu innych świętach, nawet tych które przeszły do nas z zachodu, tych komercyjnych jak np. walentynki. Życzenie sobie nawzajem wszystkiego najlepszego itd jest objawem uczucia jakie dana osoba nas darzy,i jej dobrych intencji wobec nas. Stosowany jest min podczas łamania opłatkiem w wigilie bożego narodzenia czy dzielenie się jajkiem podczas wielkanocy podczas tych świąt spotyka się cała rodzina a składanie życzeń towarzyszy miłym spotkaniom.Oba święta w których ten obyczaj występuje są chrześcijańskie co podkreśla tradycje od lat kultywowane przez członów rodziny, które ważne są także w kulturze polskiej, którą jednocześnie podkreśla. Uważam e obyczaj ten nie powiien zaniknąc ze względu na jego bardzo pozytywne przesłanie i energię miości i dobroci jaką emanuje.
