Mit o Dedalu i Ikarze.

Mity to przekazywane ustnie z pokolenia na pokolenie, od czasów najdawniejszych, opowieści dotyczące powstania świata, zjawisk przyrody oraz Bogów i legendarnych bohaterów. Współcześnie ludzie nie traktują mitów jako podstawy wierzeń religijnych. Są one dla nas jakby częścią naszej świadomości i kultury, gdyż przedstawiają uniwersalne prawdy moralne, ludzkie czyny i uczucia.

Mitologia grecka zawiera szereg mitów godnych polecenia, jednak ja mam wśród nich swój ulubiony, który najbardziej mnie interesuje to mit o „Dedalu i Ikarze”
Ten mi jest mi najbliższy i chyba najbardziej go polubiłem. Czasem zapominamy, że ma o dwóch bohaterów Dedala i Ikara. Przecież to Dedal był niezwykle zdolnym konstruktorem, który zbudował słynny labirynt dla Minotaura (pół człowieka pół byka) syna króla Minosa i to on doskonale rzeźbił. Dedal to przecież wielki grecki artysta i budowniczy.
Dedal tęsknił jednak za swą ojczyzną. Gdy ukończył budowę, poprosił Minosa o pozwolenie powrotu do kraju. Jednak Minos bardzo Go cenił nie chciał się zgodzić, aby opuścił Kretę. Zatem nie pozostało mu nic innego, jak użyć podstępu, żeby wydostać się z wyspy.
Zbudował dla siebie i swojego syna Ikara, skrzydła z ptasich piór, zlepionych woskiem, które miały unieść ich w powietrze i pomóc znaleźć się w utęsknionej ojczyźnie.

Zanim wyruszyli w drogę Dedal ostrzegał syna, aby nie leciał zbyt blisko słońca, ponieważ może ono roztopić wosk, a wówczas powylatują pióra, ale również, żeby nie leciał za nisko, gdyż wtedy pióra mogą nasiąknąć wilgocią i staną się zbyt ciężkie.
W końcu wzbili się w powietrze, realizując tym samym odwieczne morzenie człowieka o lataniu. Niestety mimo przestróg ojca, Ikar zachwycony podniebnym lotem, wzbijał się coraz wyżej i bliżej słońca. Wosk się stopił, a Ikar spadł i poniósł śmierć. Dedal zaś doleciał do swej ojczyzny.
Później Ojciec odnalazł szczątki syna na wyspie, którą nazwał Ikarią, a morze dookoła niej Ikaryjskim.

Mit ten ukazuje odwieczne morzenie człowieka o lataniu, ale poza tym przedstawia również dwie postaci reprezentujące dwie odmienne postawy ludzkie. Dedalla-bardzo dojrzałą, i Ikara- szalonego młodzieńca, który żyje i zachwyca się chwilą.
Spokój, opanowanie i wytrwałość – to cechy Dedala. Jest on także człowiekiem bardzo mądrym i wykształconym, doskonale znającym prawa przyrody i kierujący się rozsądkiem oraz rozwagą. Obok niego możemy zaobserwować postać jego syna Ikara – rozmarzonego młodzieńca, zafascynowanego cudownymi zjawiskami i światem, kochającego ryzyko. Jest on osobnikiem diametralnie różnym od swojego ojca.
Mamy przedstawionego ojca i syna, czyli zderzenie rozsądku, dojrzałości z młodzieńczym idealizmem.
Mogę stwierdzić, iż takie postawy nie są chyba nikomu obce, były są i będą znane każdemu.
Dedal to wzór rozwagi i opanowania, stąd też nasuwa się stwierdzenie, iż w życiu należy kierować się takimi właśnie zasadami i należy słuchać rad ludzi starszych i doświadczonych.
A może lepiej uczyć się na własnych błędach?
Przecież upadek nie zawsze musi oznaczać porażkę?

Podsumowując „Mit o Dedalu i Ikarze, stwierdzam, że ukazuje on wiele przeciwieństw, jakie cały czas spotykamy we współczesnym świecie, a są to fantazja i rzeczywistość, lekkomyślność i rozwaga, marzenia i doświadczenie, młodość i dojrzałość, życie i śmierć, a także radość i cierpienie.

Wybrałem ten mit, dlatego, gdyż uważam, że Dedal jest osobą godną naśladowania. Możemy nauczyć się od niego wielu wspaniałych rzeczy i godnych sposobów postępowania, których tak bardzo brakuje w obecnym świecie. Wspaniale byłoby abyśmy i my w obecnych czasach mogli pochwalić się tak wspaniałymi worami stanowiącymi przykład dla młodego pokolenia.