Recenzja z 'Syzyfowych prac'

Powieść "Syzyfowe prace" po raz pierwszy ujrzała światło dzienne w 1897 roku. Jej autorem jest Stefan Żeromski, który przez pewien czas używał pseudonimu Małrycy Zych. Pierwsze wydanie tej powieści ukazało się we Lwowie, które było mocno okrojone przez cenzurę w Warszawie w 1909 roku po tytułem "Andrzej Radek, czyli Syzyfowe prace". Książka ta ukazywała się w odcinkach między 7 lipca a 24 listopada 1897 roku w krakowskim czasopiśmie "Nowa Reforma". przybierała ona różne tytuły min. były to: "Andrzej Radek ,czyli Syzyfowe prace", "Wybawiciel" aż w końcu autor na przestał na "Syzyfowych pracach". Na tej powieści i patriocyźmie wychowało się wiele pokoleń Polaków. Jest to powieść biograficzna, ponieważ sam autor jest głównym bohaterem . Stefan Żeromski po przez napisanie tej książki chciał ukazać swoje życie za czasów zaboru rosyjskiego. Wiele postaci występujących w „Syzyfowych pracach” są postaciami autentycznymi, np. książkowy Andrzej Radek to w rzeczywistości Jan Wacław Machajski, pani Przepiórkowska to pani Saska, czyli ciocia Żeromskiego, ukochana książkowa Biruta miała ukazać postać Heleny. Nawet miejsca wydarzeń są za sobą powiązane np. Gawronki, z których pochodził Marcin Borowicz ukazują miejscowość Ciekoty, miasto Kleryków to w rzeczywistości Kielce. Tematem tej powieści są stosunki w rosyjskiej szkole, które poznał Żeromski bedąc jej uczniem w latach 1874-1886. Wymową powieści są dzieje polskiej młodzieży, która w jakiś sposób próbuje zwalczyć rusyfikację. Poznajemy dzieje trzech chłopców: Marcina Borowicza, Andrzeja Radka i Zygiera. To oni właśnie nadają ton tej powieści. Czytając kolejne strony książki przekonywujemy się ile trudu musieli ponieść główni bohaterowie, aby zwalczyć rusyfikację. Żeby przeciwstawić się tej rzeczy, chłopcy przede wszystkim musieli przekonać się kim naprawdę są. W odnalezieniu siebie pomógł im Zygier, który od samego początku pobytu w Klerykowskim gimnazjum starał się przekonać uczniów do swojego pochodzenia. Największym argumentem, który dodał otuchy chłopcom była lekcja języka polskiego. Otóż na tym przedmiocie Zygier zaczął recytować wiersze w języku polskim. Nie były to zwykłe wiersze, ponieważ słyszący je uczniowie wzruszyli się bardzo i zrozumieli, że muszą przeciwstawić się władzom, które dążyły do zniszczenia polskości. Uważam, że powieść Stefana Żeromskiego jest bardzo ciekawa. Czytając ją można wiele dowiedzieć się o szkolnictwie w zaborze rosyjskim, o stosowanych metodach nauczania. Autor bardzo wyraźnie przedstawił kolejne fazy zwalczania rusyfikacji, w odnajdywaniu siebie, w pokonywaniu narzucanych na młodzież trudów.

„Syzyfowe prace” to współczesna powieść Stefana Żeromskiego. Egzemplarz, który przeczytałam wydany został w 1998 roku przez wydawnictwo PWW. Akcja powieści toczy się w latach 1874-1884. Tematem książki są losy młodzieży polskiej pod zaborem rosyjskim. Opisuje ona szkolne życie młodych ludzi. Marcin Borowicz, Andrzej Radek i Bernard Zygier – jedni z głównych bohaterów – to uczniowie klerykowskiego gimnazjum. Nauczyciele opisani w tej powieści to między innymi: pan Wiechowski, Paluszkiewicz, zwany Kawką, pan Majewski, Sztetter. Wydarzenia głównie rozgrywają się w Owczarach, Pyrzogłowach, Pajęczynie Dolnym oraz Klerykowie. Najmniej lubianymi przeze mnie postaciami byli pan Wiechowski i Majewski. Ten pierwszy uczył Marcina Borowicza w wiejskiej szkole w Owczarach. Był osobą zakłamaną oraz fałszywą. Miał słabość do alkoholu. Gdy do placówki miał przybyć dyrektor, Wiechowski dopiero wtedy zaczął przykładać się do swojej pracy. Uzupełniał dzienniki, listy, akta. Stwarzał pozory o sobie i o swojej szkole. Kolejna postacią, niezasługującą na szacunek, był pan Majewski. Udzielał on korepetycji dzieciom przygotowującym się do klasy wstępnej. Tak naprawdę, jeżeli rodzic nie zdecydował się na zapłatę za lekcje, jego pociecha nie miała szans na dostanie się do szkoły. Ów profesor był fałszywy i dwulicowy, skupiony tylko na dobrach materialnych. Wzbudził we mnie pogardę, ponieważ nie toleruję osób o takim sposobie bycia. Z kolei bardzo podziwiam pana Paluszkiewicza. Myślę, ze mógłby być wzorem do naśladowania dla wielu ludzi. Mimo iż Andrzej Radek wyśmiewał się z nauczyciela, ten nie czuł do niego urazy. Zaopiekował się nim, pokazał wiele książek, nauczył go pisać i czytać. Poświęcił swoje oszczędności i czas, tak naprawdę obcemu dla siebie dziecku. Moja ulubiona scena z książki jest związana właśnie z nim. Opisuje ona sytuację, kiedy Paluszkiewicz przyłapuje Andrzeja naśladującego jego kaszel. Zaciąga go do swojego domu. Chłopak ma najczarniejsze myśli. Jednak mężczyzna nie bije go, ale pokazuje atlas zoologiczny, Radek poraz pierwszy zobaczył zwierzęta pochodzące z innych krajów, a nawet kontynentów. Ta wspaniała sytuacja jest godna uwagi nie tylko za względu na komizm, ale i na to, że ukazuje ona prawdziwą naturę Kawki Andrzej Radek za sprawa pana Pluszkiewicza trafił do pyrzogłowskiego gimnazjum. Podziwiam go za jego wytrwałość w dążeniu do celu, uczciwość i pracowitość. Uważam, że to jedna z tych osób. Z których współcześni uczniowie mogą brać przykład. Pokazał, że polskie przysłowie „chcieć to móc” ma odzwierciedlenie w życiu. Mimo barku finansowego i duchowego wsparcia rodziców udowodnił, że potrafi poradzić sobie w życiu. Marcin Borowicz był dosyć nieciekawą postacią. Na początku uczciwy, pracowity, dobry uczeń. Niestety, jego zapał gaśnie. Uległ rusyfikatorom. Zapominał o swoim pochodzeniu, o tym, że jest Polakiem, a jego ojczyzna to Polska. Jednak w pewnym momencie „budzi się” za sprawą nowego ucznia klerykowskiego gimnazjum – Bernarda Zygiera. Pan Sztetter był nauczycielem języka polskiego. Nie cieszył się zbytnim poważaniem Jednak zachował się wspaniale, gdy Bernard Zygier wyrecytował „Redutę Ordona”. Nic nie zrobił, by mu przeszkodzić, choć wiedział, że w ten sposób naraża się rusyfikatorom. Podziwiam Bernarda za jego odwagę i znajomość utworów polskich. Zdecydowanie jest moim ulubionym bohaterem. Był prawdziwym Polakiem patriotą. To, czego dokonał, było naprawdę wielki. Dzięki takim jak on, działania rosyjskich nauczycieli, rusyfikatorów okazały się bezskuteczne. Jednocześnie jestem pełna uznania dla Marcina Borowicza, który uległ ogromnej przemianie. Zrozumiał, jak bardzo się mylił, przechodząc na stronę Rosjan. Sądzę, że wydarzenia ukazane w „Syzyfowych pracach” odzwierciedlały trudy życia młodzieży polskiej pod zaborem rosyjskim. Uważam, że ci młodzi ludzie nie zasługiwali na takie traktowanie. Byli okłamywani, nie pozwalano im poznawać polskiej historii ileteratury. W szkole brak było przyjaznej atmosfery, sprawiedliwości i wyrozumiałości. Wśród uczniów nie było bliższych więzi, przyjaźni. Nie ufali sobie nawzajem. Okładkę książki zaprojektowała Aleksandra Glig. Umieściła ona na niej fragmenty dwóch obrazów: „ The Comfield” Hojna Konstable’a oraz „Na etapie, 1886r.” Jacka Malczewskiego. Bardzo dobrze oddają one treść powieści. Ogólnie „Syzyfowe prace” wzbudziły we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony, fabuła jest bardzo ciekawa, drugiej jednak powieść trudno się czyta, ze względu na „ciężki” język autora, Stefan Żeromski użył wiele opisów. Miejscami są one zbyt długie i nieciekawe, przez co czytając, gubi się wątek. W związku z tym, ze akcja toczy się w czasie zaboru rosyjskiego, można poznać niektóre sposoby rusyfikacji. W powieści pisarz zastosował wiele słów, zwrotów pochodzenia rosyjskiego, a także archaizmów. Niestety, mimo iż wydanie, które przeczytałam, jest skierowane do młodzieży, nie było żadnych przypisów. Mimo wszystko sądzę, że wpisanie „Syzyfowych prac” na listę lektur było właściwym wyborem. A głosy sprzeciwu należą zazwyczaj do tych, którzy książki tej nie przeczytali.

Recenzja "Syzyfowych prac".

Powieść "Syzyfowe prace" powstała w 1897 roku. Napisana została przez Stefana Żeromskiego, który przez pewien czas używał pseudonimu Małrycy Zych. Powieść ta ukazywała się w kilku wydaniach pierwsze pojawiło się we Lwowie, k...

Recenzja „Syzyfowych Prac”

"Syzyfowe Prace" to jedna z najciekawszych lektur dla gimnazjalistów. Stefan Żeromski - autor popularnej "Siłaczki" i "Przedwiośnia" - stworzył rękopis "Syzyfowych Prac" już w 1896r., po czym zamieszczo...

Recenzja na temat syzyfowych prac... NA WCZORAJ.!!!!!:D

Recenzja na temat syzyfowych prac... NA WCZORAJ.!!!!!:D...

Recenzja filmu "Syzyfowe prace" w rezyserii Komorowskiego

Dnia 15 listopada 2005 roku wraz z klasa IIIc w sali informatycznej oglądałam adaptację filmowa "Syzyfowych Prac" w reżyserii Pawła Komorowskiego. Ekranizacja jest produkcji polskiej. Zdjęcia do filmu stworzył Wiesław Zdort, muzykę skompono...

Recenzja adaptacji filmowej "Syzyfowych prac".

Na dwóch ostatnich lekcjach j. polskiego miałem okazję obejrzenia zekranizowanej wersji jednej z najpopularniejszych lektur polskich jaką są ”Syzyfowe prace”. Treść książki jest zapewne wszystkim znana, jednak dla niewtajemniczonych pow...