Zjawisko tzw. szkół narodowych w epoce romantyzmu było b. charakterystyczne. W całej sztuce nasiliły się one z walką o niepodległość, o wolność, jak np. w Polsce czy we Włoszech walka o zjednoczenie kraju. W innych przypadkach chodziło o podkreślenie własnej narodowej odrębności w sztuce (np. szkoła rosyjska). W szkole rosyjskiej przed epoką romantyzmu dominowała albo muzyka zachodnia albo muzyka związana z prawosławiem. Dopiero w I poł XIX wieku zaczęła się rozwijać odrębna własna muzyka, świadomie kształtowana w oparciu o własne wzorce kultury narodowej/ludowej. Te tendencje zapoczątkował Michaił Glinka wykształcony na zachodzie, starał się stworzyć podstawy muzyki rosyjskiej. Przyświecało mu artystyczne credo "Muzykę tworzy naród, a my artyści tylko ją opracowujemy". Grupę kompozytorów rosyjskich, gł. samouków, którzy w II poł XIX wieku nawiązywali do Glinki i starali się krzewić w muzyce ideały narodowe historia ochrzciła imieniem "Potężnej Gromadki". W skład jej wchodzili Aleksander Borodin, Modest Musorgski, Mikołaj Rimski-Korsakow, Milij Bałakiriew, Cezar Cui. Prawie żaden z nich nie miał akademickiego wykształcenia w zakresie muzyki. Czerpali oni inspiracje z muzyki ludowej: pieśni, tańców, historii rosyjskiej, baśni, podań. W szkole czeskiej działał Bedrich Smetana i Antonin Dvorak. Wśród skandynawskich szkół narodowych wyszczególnia się szkołę norweską (Edward Grieg), fińską(Jean Sibelius) oraz duńską (Karl Nielsen). W Polsce również mieliśmy swoją szkołę narodową: Stanisław Moniuszko, Henryk Wieniawski, Juliusz Zarębski, Ignacy Jan Paderewski, Zygmunt Noskowski, Władysław Żeleński, Mieczysław Karłowicz. ależ się napisałam, proszę Cię bardzo. powodzenia!
