Taniec jako sztuka zinterpretować z gory dzięki

Taniec ułatwia nawiązywanie kontaktów interpersonalnych. Dzięki niemu poznaje się wielu ludzi. Przez taniec możemy wyrażać swoje uczucia jak i pewne cechy charakteru. Uczy on wrażliwości estetycznej. Celem wychowania do tańca jest budzenie tanecznej świadomości i tanecznego smaku, pogłębionego stosunku do sztuki i tanecznej aktywności. Natomiast wychowanie przez taniec to nic innego jak kształtowanie istotnych cech naszego człowieczeństwa za pośrednictwem tańca. Każde wykonanie danego tańca jest unikatowe, dlatego taniec jest sztuką ulotną, ma charakter zjawiska. "W sztuce tańca, wewnętrzne przeżycia człowieka urzeczywistniają się bezpośrednio poprzez jego własne ciało, które jest jedynym instrumentem istotnym w tańcu. Tancerz uzewnętrznia koncepcje powstałe w jego umyśle przez ruchy swego ciała. Ta podwójna rola tancerza jako twórcy i zarazem instrumentu uzewnętrzniającego myśl twórczą jest unikalna w sztuce. Taniec towarzyski tworzył się na bazie warunków rozwijającego się wielkomiejskiego życia. Tam dochodziło do wzajemnego przenikania, ścierania oraz nakładania się na siebie różnorodnych wpływów kulturowych. Był on odzwierciedleniem tworzącego się nowego stylu życia, nowej obyczajowości. Z tego powodu uważa się, że tańce towarzyskie są w pewnym sensie odbiciem zgiełku, hałasu specyficznego rytmu oraz ogromnego tempa życia miast. Taniec towarzyski podzielił się na dwie zasadnicze grupy: tańce standardowe (walc angielski, walc wiedeński, slowfox, quickstep, tango oraz tańce latynoamerykańskie (samba, cha-cha-cha, rumba, paso doble jive). Każdą z tych grup charakteryzuje odmienny styl, a każdy taniec współcześnie opiera się na ściśle określonych zasadach. Tańce standardowe są eleganckie, wymagają odpowiedniego stroju, takiego jak frak i długa, balowa suknia. Tancerze stają naprzeciw i blisko siebie. Partner obejmuje prawym ramieniem partnerkę pod jej lewą łopatką, a partnerka kładzie lewą rękę na prawym ramieniu partnera. Pozostałe ręce są połączone na wysokości skroni partnerki. Poszczególne tańce z tej grupy mają swój rodowód i wynikające z niego cechy stylistyczne. Królem tańców salonowych był przez wiele lat walc wiedeński. Stał się on symbolem Wiednia Rozpowszechnił go przede wszystkim J. Strauss, który skomponował ogromną ilość walców. Jest to piękny taniec, gdzie pary wirują, przemieszczając się wokół parkietu. Początkiem nowego stylu tańczenia walca powolnego był diagonal valtz,. Walc angielski jest to taniec dystyngowany o charakterze romantycznym. Bliskość ustawienia partnerów umożliwia mężczyźnie prowadzenie swojej partnerki ciałem. Walc ten charakteryzuje się również wspaniałymi pozami i wieloma figurami w tańcu. Fokstrot czyli slowfox wywodzi się z amerykańskich teatrów. Fokstrot to taniec bardzo elegancki, wolny, spokojny, a także płynny. Pary dziecięce na turniejach tańca towarzyskiego nie wykonuj ą tego tańca ze względu na to, iż jest on bardzo trudny. Z fokstrota zrodził się quickstep. Jest to szybki i skoczny taniec zupełnie inny niż tak elegancki fokstrot. Protoplastów tanga należy szukać w tańcach niewolników afrykańskich, którzy przybyli do Ameryki Południowej już w połowie XVI wieku. Taniec ten charakteryzuje się tym, że para porusza się "kocimi" ruchami, muzyka jest szybka i porywająca. Tango jest również po części tańcem dramatycznym. Tańce latynoamerykańskie charakteryzują się gorącymi rytmami, skąpymi strojami u partnerek, które nawiązują do tradycyjnego karnawału w stolicy Brazylii - Rio de Janeiro. Odzwierciedlają temperament tamtejszej ludności oraz gorący klimat. Poszczególne tańce mają swoje charakterystyczne cechy. Rumba powstała pod wpływem rytmów, pieśni i tańców pierwszych niewolników, którzy zostali przywiezieni na wyspy karaibskie, a przede wszystkim na Kubę. Taniec ten jest bardzo zmysłowy, pełny gwałtownych i wijących się ruchów bioder, ramion i korpusu.. Rumba wykonana na parkiecie jest przepełniona uczuciem i romantyzmem. Wszystkie te odczucia ma odzwierciedlać piękna choreografia. Jest to taniec stateczny, ponieważ para potrzebuje niewiele miejsca do jego wykonania. Natomiast samba jest narodowym tańcem Brazylii. Odznacza się gwałtownymi ruchami ciała przy jednoczesnym wybijaniu rytmu nogami. Do dziś jest tańczona w czasie karnawału w Rio de Janeiro, do którego tancerze przygotowują się cały rok. Po raz pierwszy w Europie pojawiła się w 1914 roku. Po II wojnie światowej nastąpił jej renesans.20 Oglądając ją na turniejach tańca towarzyskiego możemy się poczuć jak na brazylijskim karnawale. Charakteryzuje się szybkim tempem oraz "gorącym" rytmem. Dopiero w 1953 roku została ustalona forma tańczenia cha-cha-cha.. Należy do tańców o wyraźnie wyeksponowanym rytmie, melodia jest żywa a tempo szybkie. Kolejnym tańcem z grupy latynoamerykańskiej jest paso dobie, który pochodzi z Hiszpanii.. Postawa tancerza ma wyrażać dumę, a partnerki żywotność Charakteryzuje się bardzo rozbudowaną choreografią, w której są zawarte elementy postaw toreadora, które przyjmuje w czasie walki na arenie z bykiem, a także kroki flamenco.

Każdy z nas ma w swojej duszy coś wyjątkowego czego dotąd w sobie nie widział - niektórzy malują, rysują lub tańczą. Kluczem do mojej pracy jest słowo taniec. Taniec jest sztuką wyjątkową.Taniec ułatwia nawiązywanie kontaktów interpersonalnych. Dzięki niemu poznaje się wielu ludzi. Przez taniec możemy wyrażać swoje uczucia jak i pewne cechy charakteru. Uczy on wrażliwości estetycznej.Celem wychowania do tańca jest budzenie tanecznej świadomości i tanecznego smaku, pogłębionego stosunku do sztuki i tanecznej aktywności. Natomiast wychowanie przez taniec to nic innego jak kształtowanie istotnych cech naszego człowieczeństwa za pośrednictwem tańca. Każde wykonanie danego tańca jest unikatowe, dlatego taniec jest sztuką ulotną, ma charakter zjawiska. "W sztuce tańca, wewnętrzne przeżycia człowieka urzeczywistniają się bezpośrednio poprzez jego własne ciało, które jest jedynym instrumentem istotnym w tańcu. Tancerz uzewnętrznia koncepcje powstałe w jego umyśle przez ruchy swego ciała. Ta podwójna rola tancerza jako twórcy i zarazem instrumentu uzewnętrzniającego myśl twórczą jest unikalna w sztuce. Każdy ma dość jasne wyobrażenie o tym, czym jest taniec, potrafi jeśli nawet nie opisać, to przynajmniej go rozpoznać i prawdopodobnie sam kiedyś tańczył. Są różne sposoby interpretacji tej sztuki - jedni inerpretują go jako uliczne występy, drudzy jako sztukę bardzo wyjątkową, a jescze inni jako zwykłe nic nie znaczące słowo. Dla niektórych taniec jest życiem. Od wieków ruch jest piękny, ruch jest życiem. Taniec wyjątkowy jest dlatego, że dzięki tańcu można rozpoznać jaki człowiek jest naprawdę - jaki ma charakter, jaką duszę. Taniec może wyrażać na zewnątrz to, co człowieka porusza od wewnątrz, budzić pamięć ciała, a nawet pomagać w odnajdywaniu sensu własnej egzystencji. Niektórzy postrzegają go jako symbol odrodzenia się z chaosu, nowego życia, dogłębnej przemiany, rewolucji, wyzwolenia. Jeśli ktoś odkryje w sobie duszę tancerza, to czuje jakby dostał nową szansę na lepsze życie. Literatura, dostrzegając bogactwo symboliki tańca, obficie nakreśliła różnorakie jego kreacje począwszy od tego kultowego aż do współczesnego. Również w malarstwie nietrudno odnaleźć dzieła poświęcone ukazaniu ruchów ciała ludzkiego, które od wieków fascynowało wszelkiej maści artystów. Taniec jest popularny nie tylko w Polsce, ale i we wszystkich innych krajach świata. Wszędzie jest on inny - nawet w niektórych częściach Polski się różni. Do napisania tej pracy skłoniło mnie to, że sama gdy odkryłam w sobie tancerkę czułam jakbym odrodziła się z brzydkiego kaczątka w pięknego łabędzia. Mam nadzieję, że kto przeczyta tę pracę spróbuje i w sobie odkryć artystę.

Celem wychowania do tańca jest budzenie tanecznej świadomości i tanecznego smaku, pogłębionego stosunku do sztuki i tanecznej aktywności. Natomiast wychowanie przez taniec to nic innego jak kształtowanie istotnych cech naszego człowieczeństwa za pośrednictwem tańca. Każde wykonanie danego tańca jest unikatowe, dlatego taniec jest sztuką ulotną, ma charakter zjawiska. "W sztuce tańca, wewnętrzne przeżycia człowieka urzeczywistniają się bezpośrednio poprzez jego własne ciało, które jest jedynym instrumentem istotnym w tańcu. Tancerz uzewnętrznia koncepcje powstałe w jego umyśle przez ruchy swego ciała. Ta podwójna rola tancerza jako twórcy i zarazem instrumentu uzewnętrzniającego myśl twórczą jest unikalna w sztuce.