potrzebuję historii Wrocławia pilnie i niezbyt długo

Miasto po raz pierwszy wzmiankowane w sposób jednoznaczny w roku 1000 w związku z założeniem biskupstwa, jednak osadnictwo słowiańskie na Ostrowie Tumskim istniało co najmniej 150 lat wcześniej. Od końca X wieku znajdowało się pod panowaniem Piastów. W 1035 roku, w okresie tzw. reakcji pogańskiej, źródła informują o budowie świątyni pogańskiej w mieście. W XIII wieku dokonano lokacji miasta na prawie magdeburskim, pierwszym wójtem obrano Godinusa Stillevogta, ojca Gedka, pierwszego wójta Krakowa[7], w 1335 miasto przeszło pod panowanie królów Czech, później (po krótkim epizodzie panowania węgierskiego) wraz z Koroną Czeską zostało włączone do Monarchii Habsburskiej. W 1741 wraz z większością Śląska zostało zdobyte podczas tzw. Wojen śląskich przez Fryderyka II, króla Prus, w związku z czym od roku 1741 oficjalna nazwa miasta brzmiała Królewskie Stołeczne i Rezydencjalne Miasto Wrocław (niem. Königliche Haupt- und Residenzstadt Breslau). Od 6 grudnia 1806 roku Wrocław oblegany był przez wojska napoleońskie. Po miesięcznym oblężeniu, 5 stycznia 1807 roku, generał francuski Dominique Vandamme zdobywa Wrocław. Miasto staje się punktem organizacyjnym polskich legionów, których liczbę określono na 8400 rekrutów. W 1807 roku Vandamme zarządził rozbiórkę fortyfikacji okalających miasto. Wrocław na tym skorzystał, bo bastiony i mury ograniczały rozwój przestrzenny centrum. Pod panowaniem Francji Wrocław pozostawał do roku 1813, w którym Napoleon poniósł klęskę, a miasto wróciło ponownie pod panowanie Prus. W czasie I wojny światowej Wrocław nie był oblegany. W latach 1918-45 Miasto Stołeczne Wrocław (Hauptstadt Breslau). 25 sierpnia 1944 roku miasto zostało ogłoszone twierdzą (Festung Breslau), 19 stycznia 1945 roku na rozkaz gauleitera Śląska Karla Hanke dokonano przymusowej pieszej ewakuacji większości pozostającej jeszcze w mieście ludności cywilnej. 13 lutego 1945 roku Armia Czerwona, rozpoczyna oblężenie "Festung Breslau". 8 marca dowództwo Festung Breslau przejmuje Hermann Niehoff. Jego poprzednik, Hans von Ahlfen, opuszcza miasto samolotem dwa dni później. 16 marca robotnicy przymusowi rozpoczynają wyburzanie kamienic i budowę lotniska na placu Grunwaldzkim. W nocy 1/2 kwietnia 750 samolotów rosyjskich rozpoczyna masowe bombardowania Wrocławia. 6 maja w godzinach wieczornych, w willi Colonia przy ul. Rapackiego 14 podpisano akt kapitulacji Wrocławia. Podpisują go gen. Niehoff oraz gen. Władimir Głuzdowski. W wyniku walk między Armią Czerwoną i Wehrmachtem zostało zniszczone 70% miasta, a zabudowa niektórych dzielnic została zrównana z ziemią. 2 sierpnia 1945 na konferencji poczdamskiej zapadła decyzja o przyznaniu Wrocławia Polsce. Większość niemieckich mieszkańców miasta została przymusowo przesiedlona do radzieckiej strefy okupacyjnej Niemiec. Do Wrocławia natomiast zaczęła napływać ludność polska, głównie z centralnej Polski (Kielecczyzna, łódzkie) i Wielkopolski oraz wysiedleni mieszkańcy wschodnich rubieży przedwojennej Polski, głównie ze Lwowa i okolic, a także z Wileńszczyzny.

Wrocław jest po raz pierwszy wzmiankowany w sposób jednoznaczny w roku 1000 w związku z założeniem biskupstwa, jednak osadnictwo słowiańskie na Ostrowie Tumskim istniało co najmniej 150 lat wcześniej. Od końca X wieku znajdowało się pod panowaniem Piastów. . W XIII wieku dokonano lokacji miasta na prawie magdeburskim, w 1335 miasto przeszło pod panowanie królów Czech, później (po krótkim epizodzie panowania węgierskiego) wraz z Koroną Czeską zostało włączone do Monarchii Habsburskiej. Wraz z większością Śląska Wrocław został w 1741 r. zdobyty przez Prusy, w związku z czym w latach 1741-1918 oficjalna nazwa miasta brzmiała Królewskie Stołeczne i Rezydencjalne Miasto Wrocław (niem. Königliche Haupt und Residenzstadt Breslau), w latach 1918-45 (po rewolucji listopadowej) Miasto Stołeczne Wrocław (Hauptstadt Breslau). W 1945 miasto zostało ogłoszone twierdzą i zniszczone w czasie walk między Armią Czerwoną i Wehrmachtem. Po II wojnie światowej Wrocław decyzją konferencji poczdamskiej został włączony do Polski. Założenie miasta . Nazwa miasta pochodzi być może od skróconej formy imienia założyciela, patrz Wrocisław, jednakże ekspansja na teren Śląska mógł przeprowadzić Bolesław I Okrutny dopiero po roku 935, dlatego kwestia nawzy miasta jest polem do dalszych interpretacji. W roku 985 na Ostrowie Tumskim powstał pierwszy gród wybudowany przez Mieszka I. W tym też okresie miasto wraz z resztą Śląska przeszło we władanie rodu Piastów. W 1000 roku na zjeździe gnieźnieńskim cesarz Otton III i Bolesław Chrobry ustanowili w mieście biskupstwo rzymskokatolickie podporządkowane arcybiskupstwu w Gnieźnie. Krótko po tym powstała w obrębie grodu pierwsza katedra romańska. Choć miasto istniało już wcześniej - datę tę traktuje się oficjalnie jako początek jego istnienia - w 2000 roku uroczyście obchodzono tysiąclecie Wrocławia. Rozkwit miasta (XIII-XVII wiek) Rozwój stymulowały kolejne przywileje książęce. W 1272 Henryk IV Prawy nadał miastu prawo mili, a dwa lata później pierwszy w Polsce przywilej prawa składu. W 1290 na Probusie wygasła pierwotna linia piastowskich książąt wrocławskich, a w 1335 po śmierci Henryka VI Dobrego księstwo wrocławskie stało się częścią korony czeskiej na mocy umowy zmarłego z Janem Luksemburskim. O znaczeniu dochodów czerpanych z handlu świadczą dwa wydarzenia. W 1382 biskup wrocławski obłożył całe miasto klątwą, gdy mieszczanie próbowali uniemożliwić duchowieństwu łamanie miejskiego monopolu piwnego. Z kolei w 1418 doszło do powstania przeciwko nadużyciom rady miejskiej. Ratusz został zdobyty przez tłum rzemieślników, a wielu bogatych rajców zdekapitowano lub defenestrowano z wieży. Interwencja cesarska przywróciła stare porządki - w 1420 r. 27 przywódców rewolty stracono na Rynku. Pochowano ich pod drogą wiodącą z Rynku do kościoła św. Elżbiety - w intencji władz wierni udający się do kościoła mieli deptać po trupach wichrzycieli. 5 czerwca 1443 r. Wrocław nawiedziło trzęsienie ziemi o sile ocenianej na więcej niż 6 w skali Richtera z epicentrum na północ od miasta. Straty były znaczne. W 1523 po kazaniach Jana Hessa, byłego współpracownika biskupa Jana Thurzona w farze Świętej Marii Magdaleny miasto przyjęło reformację. W latach 1531-1555 pomiędzy dzisiejszym Biskupinem i Bartoszowicami a Opatowicami wykonano przekop Bartoszowicko-Szczytnicki, puszczając główny nurt Odry w kierunku Szczytnik, zmieniając przy tym nurt Starej Odry i skracając jej meandrujący bieg w obrębie najbliższych okolic ówczesnego miasta.