podaj kiedy i co tworzy francesco petrarca

W spuściźnie Petrarki górują utwory łacińskie o różnym charakterze, otwierające wielki okres europejskiego humanizmu. Do największych dzieł poety należą utwory: - „ De remediis utriusque fortunae” (O postępowaniu w dobrej i złej doli), - „Invectivarum contra medium quemdam libri IV” (Cztery księgi inwektyw przeciwko pewnemu lekarzowi)- Petrarka walczył z fałszywą wiedzą, błędnymi metodami i powszechną ciemnotą, występował przeciw uznawanym ogólnie urojeniom astrologii i magii oraz jak w wyżej wymienionym dziele przeciw nadużywaniu łatwowierności ludzkiej przez lekarzy. - „Africa” (Afryka)- poemat będący hołdem dla wielkości starożytnego Rzymu, uosobionej w postaci Scypiona Afrykańskiego. Najżywszymi wśród dzieł łacińskich Petrarki pozostały utwory zawierające osobiste wyznania pisarza, w których doszedł do głosu jego ciągły niepokój, wystąpiły przeciwieństwa, jakie odnajdował w sobie, ulegając ponętom życia czynnego, to znów skłonności do kontemplacji i mistycyzmu. Wyrazem tego są następujące dzieła: - „Psalmi penitentiales” (Psalmy pokutne), - „Secretum meum” (Tajemnica moja)- dialogi odzwierciadlające kryzys moralno-religijny Petrarki po śmierci jego brata, napisane 1342-43 r. - „De vita solitaria” (O życiu w samotności)- pochwała życia odosobnionego, poświęconego studiom, - „Lettere” (Listy)- z jakimi zwracał się do korespondentów, przyjaciół (np. Boccaccia) czy wybitnych osobistości. Pisane były z myślą o szerszym kręgu odbiorców i pozostały na długo wzorem stylu opartego o wzory klasyczne. Listy te stanowią cenne źródło do poznania życia poety i jego osobowości pisarskiej. Humanista godził się w Petrarce a wierzącym chrześcijaninem: w uprawianiu filozofii, jak i w praktykach religijnych widział środek do doskonalenia się. Analizują własne życie duchowe, studium człowieka moralnego stawiał ponad wszystko, ale obserwował uważnie również otaczający go świat, interesował się życiem roślin i wpływami jakimi podlegają. Był pewien, że sięgnięcie do podstaw antyku pozwoli usunąć braki współczesnej mu kultury. Własnym przykładem, uprawianymi z zamiłowaniem studiami na starożytnością wytyczał tę drogę, na której miała dokonać się trwała i decydująca przemiana. Petrarka był pełen entuzjazmu dla wielkiej przeszłości Rzymu, starał się poprzez żmudne poszukiwania zebra jak najwięcej ocalałych zabytków minionych czasów. Kierował się w nich przede wszystkim umiłowaniem piękna i podziwem dla doskonałości dzieła sztuki- utrwalając nowe kryterium u progu Renesansu. Z biegiem czasu w oczach potomnych Petrarkę- humanistę przesłonił poeta włoski dzięki wielkiemu zbiorowi lirycznemu, znanemu jako „Canzoniere” (Pieśni), któremu sam autor nadał tytuł „Rerum vulgarium fragmenta” (Fragmenty w języku pospolitym) przeciwstawiając go swej twórczości łacińskiej. „Pieśni” w układzie dokonanym przez autora zawierają 366 utworów: 317 sonetów, 29 kancon, 9 sekstyn, 7 ballad i 4 madrygały. Poeta nie lekceważył tego zbioru, lecz wiele wysiłku włożył w nadanie ostatecznej formy artystycznej swym utworom włoskim, które zaczął gromadzić ok. 1350 r. Po raz pierwszy pieśni zostały wydane w 1470r. w wersji odbiegającej od oryginału, pierwsze poprawne wydanie powstało w 1501r. Zbór dzieli się na 2 części, które tradycyjnie noszą nazwę pieśni na cześć madonny Laury żywej (In vita) i pieśni na cześć madonny Laury umarłej (In morte di madonna Laura). W tym poetyckim pamiętniku nie Laura, lecz sam autor jest postacią główną, a bieg nielicznych wydarzeń uchwytny jest tylko przez ich wpływ na doznania poety. Uczucie do Laury zostało opanowane i ściszone, nie ma w sobie bezpośredniości mocnych wzruszeń. „Pieśni” to dzieło sztuki harmonijnej zawierające wiele efektów stylistycznych i wersyfikacyjnych Oprócz wierszy miłosnych zbiór zawiera utwory o tematyce moralnej i politycznej, tj: - „Spirito gentil” (Szlachetny duchu) i „Italia mia” (Italio moja)- w tych utworach poeta boleje nad politycznym upadkiem Włoch, możliwość zmiany sytuacji państwa widzi w bardziej republikańskim ustroju państwa, bez obcych wpływów i najemnych wojsk. W cieniu wielkiego zbioru pozostało 6 alegorycznych „Trionfi” (Triumfy), pisanych dantejską tercyną i mających również oddać pośmiertną cześć Laurze. Na triumfalnych rydwanach, zgodnie z upodobaniami epoki, przesuwają się kolejno Miłość, Czystość, Śmierć, Sława, Czas i Boskość.