na czym polegał spór o prymat - papocezaryzm i cezarpapizm.

Cezaropapizm - cesarz miał wyższość nad Cezaropapizm - cesarz miał wyższość nad papieżem - to ona wybierał kandydata na kolejengo następce Św. Piotra, a dopiero potem kardynałowie zatwierdzali kandydaturę. Casarz miał w ręku władze zarówno swiecką jak i kościelną. Nadawał tytuły kościelne - miał prawo inwestytury. Cezaropapizm narodził w okresie panowanie Ottonów. Papocezaryzm natomiast, nastapił po zakończeniu sporu o inwestyturę. Cesarz utracił to prawo, mógł jedynie nadawać lenna dostojnikom koscielnym i ewentualnie wskazac kandydata na papieża - jego głos nie był decydujący. W okresie tym wzrósł autorytet kościoła i papieża, głównie za sprawą reform papieża Grzegorza VII (to za jego pontyfikatu spór o inwestyturę przybrał poważny obrót - zaczęło się od ekskomunikacji Henryka IV)