Arabowie i Żydzi w XX w.

Odpowiedź

Natalie22

Bliski Wschód: Żydzi i Arabowie Źródeł konfliktu arabsko-żydowskiego należy szukać w końcu XIX wieku, kiedy to w środowiskach żydowskich - w odpowiedzi na antysemityzm - pojawiły się hasła syjonistyczne oraz idea budowy żydowskiego państwa w Palestynie. W okresie międzywojennym napływ żydowskich emigrantów budził protesty wśród arabskich mieszkańców Palestyny, a w latach trzydziestych doprowadził nawet do krwawych starć i obustronnych aktów terroru. W następnych latach sytuacja stała się na tyle poważna, że sprawująca z ramienia Ligi Narodów mandat nad Palestyną Wielka Brytania w 1945 r. wstrzymała żydowską imigrację, co po Holocauście miało określoną wymowę. Brytyjczycy dość prędko zresztą problem Palestyny złożyli w ręce ONZ. W listopadzie 1947 r. Zgromadzenie Ogólne przyjęło plan przewidujący utworzenie w Palestynie dwóch państw: żydowskiego i arabskiego, które miały ze sobą blisko współpracować gospodarczo. Jednocześnie przewidywano, że Jerozolima - święte miasto trzech monoteistycznych religii - pozostanie pod międzynarodowym zarządem ONZ. W maju 1948 r. proklamowano powstanie Izraela, czego jednak nie zaakceptowały państwa arabskie: Arabia Saudyjska, Egipt, Irak, Liban, Syria i Transjordania, a przede wszystkim popierani przez nie Palestyńczycy. Doszło do wojny, w wyniku której Izrael obronił i wzmocnił swoją młodą państwowość, natomiast nie powstała arabska Palestyna i w konsekwencji ok. 900 tyś. Palestyńczyków wyemigrowało. Na kilka lat na Bliskim Wschodzie zapanował zbrojny pokój przerywany rozmaitymi incydentami. I tak np. w 1951 r. - wbrew międzynarodowym ustaleniom - Izrael zaanektował wschodnią część Jerozolimy ogłaszając ją zarazem swoją stolicą. W 1954 r. w wyniku zamachu stanu władzę w Egipcie objął Garnął Abdel Naser. W krótkim czasie ten charyzmatyczny przywódca stał się jedną z najważniejszych postaci świata arabskiego. W 1956 r. pragnąc -jak głoszono oficjalnie - uzyskać fundusze na budowę Tamy w Assuanie przeprowadził nacjonalizację Towarzystwa Kanału Sueskiego. Wpływy uzyskiwane za przepływanie przez Kanał statków miały zasilać budżet Egiptu. W odpowiedzi na ten krok Francja, Wielka Brytania oraz Izrael 28 X 1956 r. dokonały agresji na Egipt. Wojska izraelskie uderzyły na Półwyspie Synajskim, a spadochroniarze francuscy i brytyjscy zaczęli lądować w strefie Kanału. W wyniku protestów i nacisków amerykańskich i radzieckich (supermocarstwa wystąpiły tym razem wyjątkowo zgodnie) działania wojenne ustały po kilku dniach, a po paru miesiącach wojska izraelskie zostały wycofane z Półwyspu Synajskiego. Znów na Bliskim Wschodzie zapanował zbrojny pokój, a jedną z konsekwencji wojny 1956 r. było radziecko-egipskie zbliżenie, także na polu militarnym. ZSRR dostarczał do Egiptu sprzęt wojskowy oraz wysyłał tam radców i specjalistów; pomógł też Egiptowi w budowie Tamy Assuańskiej. Naser tymczasem stał się głównym sojusznikiem Związku Radzieckiego w świecie arabskim. Wiosną 1967 r. dysponując silnym radzieckim poparciem Egipt jednostronnie zablokował wejście do zatoki Akaba odcinając izraelski port Ejlat od wyjścia na Morze Czerwone i dalej na Ocean Indyjski oraz Pacyfik. Było to o tyle istotne, że statki izraelskie nie mogły przepływać przez Kanał Sueski i w drodze na Daleki Wschód, wyruszając z portów nad Morzem Śródziemnym, musiały płynąć dookoła Afryki. W atmosferze wzajemnych oskarżeń i pretensji doszło do wojny między Izraelem a krajami arabskimi. 5 VI 1967 r. Izrael zaatakował Egipt, rozpoczynając w ten sposób wojnę nazwaną później sześciodniową. W jej wyniku Izrael zaanektował półwysep Synaj, arabską część Jerozolimy i tereny na zachodnim brzegu Jordanu oraz zdobył syryjskie umocnienia na wzgórzach Golan. O ile w latach 1956 i 1967 stroną atakującą był Izrael, o tyle kolejną wojnę z 1973 r. zwaną od święta, w czasie którego wybuchła Jom Kipur zainicjował Egipt. To on tym razem był agresorem, ale podobnie jak w poprzednich konfliktach zbrojnych i tym razem poniósł porażkę. Świat ponownie znalazł się na krawędzi III wojny światowej, gdyż popierające Izrael i Egipt Stany Zjednoczone i Związek Radziecki postawiły swoje wojska w stan najwyższej gotowości bojowej. Jednak Breżniew i Nixon wspólnie rozwiązali ten poważny kryzys. Konsekwencją wojny prowadzonej od 6 do 25 października była natomiast drastyczna podwyżka cen ropy naftowej i długotrwały światowy kryzys paliwowy. Innym następstwem wojny październikowej było zerwanie przez Egipt bliskich więzów łączących go ze Związkiem Radzieckim. W dekadzie rozprzestrzeniania się i umacniania radzieckiego imperium był to jeden z bardzo nielicznych przykładów tracenia przez Kreml wcześniej zdobytych pozycji. Sytuacja na Bliskim Wschodzie pozostawała napięta i jeszcze nie raz miała absorbować międzynarodową opinię publiczną. W 1973 r. wybuchła długoletnia i krwawa wojna domowa w Libanie, który do tej pory uważany był za ostoję spokoju w regionie i nazywany nawet bywał "Szwajcarią Bliskiego Wschodu". W latach siedemdziesiątych wielokrotnie dawali też o sobie znać palestyńscy terroryści. W 1970 r. różne palestyńskie ugrupowania polityczne i wojskowe połączyły się w Organizację Wyzwolenia Palestyny, na której czele od początku stał Jaser Arafat. Pierwszym krokiem na drodze zaprowadzenia trwałego pokoju na Bliskim Wschodzie był podpisany w 1979 r. w Camp David pod patronatem prezydenta Cartera układ pokojowy między Egiptem i Izraelem. Sygnatariusze tego układu prezydent Egiptu Anwar Sadat i premier Izraela Menachem Begin zostali uhonorowani Pokojową Nagrodą Nobla. Na mocy układu z Camp David Izrael opuścił Synaj, a Egipt ponownie otworzył Kanał Sueski zamknięty od czerwca 1967 r.

Dodaj swoją odpowiedź

Historia

Arabowie i Żydzi w XX w.

Arabowie

Jak mierzyli czas: grecy, rzymianie, arabowie, żydzi???

jakie wydarzenie przyjęli za początek rachuby czasu : Grecy, Rzymianie, Żydzi, Arabowie, Europejczycy ?

Dlaczego Żydzi i Arabowie są dla siebie wrogami?

jak liczą czas Arabowie (wyznawcy islamu)a jak żydzi