opisz krótko znaczenie epoki napoleońskiej dla sprawy polskiej

W polityce wewnętrznej wprowadził liczne reformy, mające wzmocnić władzę cesarską, zreorganizować i zcentralizować administrację państwową, uporządkować finanse i uzdrowić walutę. Jego tzw. ‘”Kodeks Cywliny” stosowany jest nawet dziś (z małymi lub większymi zmianami) w kilku państwach europejskich (np. we Francji).

Sprawa Polska w okresie napoleońskim Umowne pojęcie „okres napoleoński” stosowane jest na oznaczenie okresu w historii Europy trwającego od 1794/97 do 1813/15 roku. Była to epoka bardzo krótka, ale wstrząsnęła ona podstawami politycznymi i społecznymi Europy. Dzięki zwycięstwom wojsk napoleońskich niektóre zdobycze rewolucji, głównie z zakresu prawa, upowszechniły się w całej Europie. Stąd też można stwierdzić, że Bonaparte z jednej strony zakończył rewolucję we Francji, ale z drugiej, rozpowszechnił jej dorobek. Objęcie władzy przez generała Napoleona Bonaparte było konsekwencją rozwoju wydarzeń historycznych. Okazał się on jedyną osobą, którą zmęczone społeczeństwo gotowe było obdarzyć zaufaniem. Kompromitacja rewolucyjnych elit otworzyła mu drogę do władzy. Jednocześnie był on produktem czasów rewolucji. Młody (obejmując władzę miał 30 lat), zdolny, ambitny, ale jednocześnie biedny i bez liczących się koneksji towarzyskich mógł ujawnić swoje talenty jedynie w czasach rewolucyjnych. Jak wielki był to talent i jaki miał on wpływ na sprawę polską, najbliższe lata miały dopiero pokazać. Klęska powstania kościuszkowskiego, która pociągnęła za sobą trzeci rozbiór Polski, przypieczętowała upadek państwa. Przez 123 lata kraj znajdował się w niewoli. Zaczęto szukać sposobów, które pozwoliłyby odzyskać niepodległość. Pierwszą próbą było przybycie polskich emigrantów do Paryża w celu porozumienia się z Dyrektoriatem, aby ten, we wspólnych walkach, pomógł Polakom odzyskać utraconą wolność. Myślano o stworzeniu polskiego wojska na obczyźnie. Jednak ówczesne władze francuskie nie wyraziły na to zgody. Kolejna szansa na zawiązanie polskich oddziałów powstała wraz z dojściem do władzy Napoleona Bonapartego. Stanął on na czele wojsk francuskich stacjonujących w północnych Włoszech (Lombardia), a w późniejszym czasie wyraził zgodę na utworzenie legionów pod dowództwem generała Jana Henryka Dąbrowskiego. Zawarta została umowa z Republiką Lombardii, na mocy której oddziały polskie zobowiązane były pomagać jej w walce z Austriakami.

W Europie XVIII w. Kończył się pod znakiem wojen. Przeciwko zmianą społecznym i politycznym w rewolucyjnej Francji, gdzie w 1789 roku obalono absolutaryzm królewski, wystąpiły Austria , Prusy oraz wiele mniejszych państw. Zawiązały one koalicje, czyli sojusz utworzony w celu prowadzenia wojny przeciw innym państwom. Władcy obawiali się , że rewolucyjne hasła wolności i równości znajdą zwolenników wśród ich poddanych. Sądzili ,że pokonanie Francji zatrzyma szerzenie się rewolucyjnych idei. Sytuacja zmieniła się gdy rząd Francuski – Dyrektoriat- mianował Napoleona Bonaparte głównodowodzącym wojsk. Był on jedynym z młodszych generałów w armii Francuskiej, w chwili nominacji liczył zaledwie 27 lat. Dał się jednak wcześniej poznać jako energiczny dowódca. Przyczynił się do odbicia z rąk Anglików portu w Tulonie oraz stłumił bunt rojalistów ( zwolenników przywrócenia monarchii) w Paryżu. Przed Napoleonem jako głównodowodzącym stało niełatwe zadanie. Armia była źle dowodzona, słabo wyposażona i nie zdyscyplinowana. Młody generał w krótkim czasie zmienił ten stan. Napoleon był doskonałym dowódcą , świetnie manewrował wojskami i umiejętnie wykorzystywał siłę ogniową artylerii. Był także doskonałym psychologiem . potrafił w krótkim czasie pozyskać uznanie i zaufanie żołnierzy. Epoka Napoleońska Epoką Napoleońską nazywamy okres 1799-1815 to znaczy od przyjęcia władzy Napoleona do jego klęski w bitwie pod Waterloo. Napoleon nie pogodził się z losem zesłańca. Po kilku miesiącach zbiegł z Elby. Wierzył że poprze go ludność Francji wojsko. Tak też się stało. Sprzymierzeni nie zamierzali jednak rezygnować ze zwycięstwa. W bitwie pod Waterloo 18 czerwca 1815 roku na terenie Belgii, Napoleon został ostatecznie pokonany. Zmuszono go do powtórnej abdykacji i zesłano na Wyspę Świętej Heleny., w towarzystwie zaledwie kilku osób służby. Przebywał tam pod czujnym okiem angielskiego gubernatora wyspy i nie miał żadnej szansy ucieczki. Zmarł 5 maja 1821 roku.