Dzieje Tristana i Izoldy to przede wszystkim opowieśc o nieszczęsliwej, tragicznej miłosci bohaterów tytułowych. Byli oni sobie przeznaczeni, a jednak nie dane im było wspólne życie ani połączenie się węzłem małżeńskim. Wypity przez pomyłkę napój miłosny połączył ich serca na zawsze, jednak Izolda musiała zostac żoną króla Marka, pana i władcy Tristana. Od tej chwili całe życie pary kochanków było jednym wielkim pasmem cierpień miłosnych i rozpaczliwych prób bycia razem wbrew okolicznościom. Miłośc okazała się uczuciem mocniejszym od nich samych, od zdrowego rozsądku, silniejszym od wszelkich przeszkód i niebezpieczeństw. Zakochani zmuszeni więc byli oszukiwac prawowitego małzonka, stosowac różne wybiegi i bezustannie ryzykowac własnym życiem. Koniec historii jest łatwy do przewidzenia: wygnany z kraju Tristan umiera od ran i z żalu za ukochaną, Izoldzie zaś pęka serce z rozpaczy po śmierci kochanka. Dopiero po ich śmierci miłośc triumfuje. Z grobu Tristana wyrasta głóg i wnika do grobu Izoldy. To symbol wiecznej, niezniszczalnej i prawdziwej miłości. Dzieje Tristana i Izoldy to prawdziwy chymn o miłości - najsilniejszym, najpotężniejszym uczuciu na ziemi. Historia pary kochanków stała się czystym motywem utworów literackich wszystkich epok, do dzisiaj prozaicy i poeci nawiązują do tej tragicznej legendy. Tristan kocha Izoldę uczuciem w pełni odpowidajacym ówczesnemu kanonowi tzw. miłości dworskiej. Został on sformułowany w poezji prowansalskiej, inspirowanej zwykle autentyczną miłością i przeznaczonej dla konkretnej kobiety- damy serca autora. Podstawowym składnikiem tego uczucia jest boska częśc oddawana kochance, mężczyzna traktuje kobietę jak bogdankę, władczynię swego serca, dla niej jest gotów nie tylko na śmierc, ale nawet na utratę honoru. Miłośc dworska to uczucie bardzo silne, wieczne, potężna namiętnośc, nad którą nie można zapanowac; sprzyjają jej siły dobra, ale kochankowie wciąż muszą pokonywa trudności i niebezpieczeństwa, zawsze towarzyszy im cierpienie.
