Język polski

odmiana przez przypadki rzeczownika

Odpowiedź

konik677

Odmiana rzeczowników a. Rodzaj rzeczownika Rzeczowniki występują w jednym z trzech rodzajów: męskim, żeńskim lub nijakim, np. (ten) mały chłopiec, (ta) mała dziewczynka, (to) małe dziecko. Najczęściej możemy rozpoznać rodzaj rzeczownika na podstawie jego formy. Na przykład rzeczowniki rodzaju męskiego mają przeważnie w mianowniku liczby pojedynczej czysty temat, bez końcówki (np. stół-Ø, pies-Ø, dąb-Ø), rzeczowniki rodzaju żeńskiego najczęściej końcówki -a lub -i (mama-a, dziewczyna-a, pan-i, sprzedawczyn-i), a rzeczowniki rodzaju nijakiego - końcówki -o, -e lub -ę (okn-o, koł-o, pol-e, zwierz-ę, ciel-ę). Ten sposób rozpoznawania nie sprawdza się jednak w każdym przypadku. Istnieją bowiem rzeczowniki rodzaju męskiego zakończone na -o lub -a (Dyzi-o, mężczyzn-a), a także rzeczowniki rodzaju żeńskiego o temacie zakończonym spółgłoską miękką, które nie mają w liczbie pojedynczej końcówki (złość-Ø, miłość-Ø, twarz-Ø). b. Liczba rzeczownika Rzeczowniki występują przeważnie w dwu liczbach: pojedynczej i mnogiej. Liczba pojedyncza oznacza jeden przedmiot (noga, ptak, osoba), a liczba mnoga – dwa lub więcej przedmiotów (bogi, ptaki, osoby). Nieliczne rzeczowniki występują tylko w liczbie pojedynczej lub mnogiej. Tylko liczbę pojedynczą mają niektóre rzeczowniki własne (Polska, Odra, Bałtyk), wiele rzeczowników określających pojęcia abstrakcyjne (miłość, dobro, złość, szlachetność), a także rzeczowniki zbiorowe, które oznaczają zbiór osób lub rzeczy (szlachta, społeczeństwo, mrowie). Tylko liczbę mnogą mają niektóre nazwy geograficzne (Tatry, Czechy), nazwy przedmiotów składających się z dwu lub więcej części (nożyce, drzwi, spodnie, schody, usta) i inne rzeczowniki (imieniny, urodziny, skrzypce). c. Przypadek rzeczownika W języku polskim rzeczowniki występują w siedmiu następujących przypadkach: Mianownik (kto? co?) chłopiec, chłopcy; dom, domy Dopełniacz (kogo? czego?) chłopca, chłopców; domu, domów Celownik (komu? czemu?) chłopcu, chłopcom; domowi, domom Biernik (kogo? co?) chłopca, chłopców; dom, domy Narzędnik (kim? czym?) chłopcem, chłopcami; domem, domami Miejscownik (o kim? o czym?) chłopcu, chłopcach; domu, domach Siódmy przypadek, zwany wołaczem, służy jako forma bezpośredniego zwracania się do kogoś lub czegoś, np. chłopcze! Zosiu! Ojczyzno! Odmianę przez przypadki nazywamy deklinacją. Zobacz przykłady deklinacji rzeczowników. d. Rzeczowniki nieodmienne Niektóre rzeczowniki obcego pochodzenia nie odmieniają się w ogóle. Do częściej używanych nieodmiennych rzeczowników pospolitych należą: alibi, boa, jury, kakao, kepi, menu, salami. Wyrazy te nie odmieniają się, dlatego że nie dadzą się dopasować do polskich wzorców deklinacyjnych. Również nieodmienne są niektóre nazwy obcego pochodzenia, np. nazwiska Hugo, Nehru oraz nazwy miejscowe, np. Bonn, Borneo.

hahaaa

Mianownik(kto,co) jest Dopełniacz(kogo,czego) nie ma Celownik(komu,czemu) się przyglądam Biernik(kogo,co) widzę Narzędnik(z kim,z czym)idę Miejscownik(o kim,o czym) mówię Wołacz(zwrot do kogoś lub czegoś)

G13

Mianownik M. kto? co? (jest) Dopełniacz D. kogo? czego? (nie ma) Celownik C. komu? czemu? ( się przyglądam) Biernik B. kogo? co? (widzę) Narzędnik N. z kim? z czym? (idę) Miejscownik Ms. o kim? o czym? (myślę) Wołacz ! W. ! (witaj)

Dodaj swoją odpowiedź

Język polski

jak się nazywa odmiana przez przypadki rzeczownika a jak się nazywa normalna odmiana czasownika

jak się nazywa odmiana przez przypadki rzeczownika a jak się nazywa normalna odmiana czasownika...

Język polski