Szybko błagam . Dam punkty. Kultura renesansu - mocne i słabe strony oraz zagrożenia i szanse .SZYBKO!!!!  błagam

Kultura renesansu była jedną z piękniejszych kultur. Kulturę tę raczymy nazywać tzw. "Odrodzeniem". W epoce tej, odciętą się od mroków średniowiecza, od np. teocentryzmu ( Bóg w centrum). Najczęściej obrazy powstawały jedynie w celach religijnych, artysta nie mógł się nawet podpisać, gdyż dany obraz miał oddawać cześć Bogu a nie artyście. W renesansie powstał tzw. atropocentrzym ( człowiek w centrum), zaczęto ukazywać człowiek jako ideał, było to w końcu cytując Biblię "ukoronowanie dzieła stworzenia". Nawet w samej religii zaczęto postrzegać Boga nie jako wielkiego i groźnego Pana naszego, lecz miłosiernego Stwórcę i Ojca wszystkich ludzi. Chciałbym tutaj obalić iż jakoby ludzie okresu renesansu byli mniej bogobojni, co jest bzdurą, gdyż byli oni bardziej wierzący niż w średniowieczu, poprzez ukazanie miłosiernego Boga. Sam Renesans, był tzw. Prologiem do epoki Oświecenia, gdyż już tutaj zaczęto zważać na wielkość nauki. Zostało to spowodowane, ponownym zainteresowaniem się kulturą antyku. Po podbiciu przez Arabów w 1453 r. Konstantynopolu, więksi uczeni uciekli na tereny Europy, a najwięcej na tereny Włoch. Przywieźli oni ze sobą więdzę na temat: filozofii, architektury starożytnej,oraz językach jak hebrajski czy greka. Wracjąc jednak do upodobania sobie wiedzy przez ojców Renesansu, możemy podać kilka przykładów np.: Mikołaj Kopernik, Giordano Bruno, Galileo Galileusz, czy Leonardo da Vinci. Sama kultura nawet zaczęła opiewać ideał człowieka a Boga nazywać Deus artifex ( Bóg artysta), przedstawicielami jej byli: Mikołaj Rej, Michał Anioł, Jan Kochanowski ( oprócz Trenów). Jako że nie widzę by dany okres kultury posiadał zagrożenia dla siebie, oraz słabsze strony. Nie wypisywałem ich

Renesans, czyli odrodzenie to okres w dziejach Europy, który objął przede wszystkim wiek XVI i początek wieku XVII. Jego pojawienie wiąże pośrednio z się z humanizmem (od łac. słowa humanus - ludzki), którego początkowy rozwój przypadł na wiek XIV i XV. Humanizm to sposób widzenia i postrzegania świata, w którym człowiek stanowi jego centrum i jest miarą wszystkich rzeczy. Humaniści interesowali się człowiekiem jako jednostką, jego życiem doczesnym, problemami, stanami emocjonalnymi i pragnieniami. Odkrywano na nowo anatomię ludzkiego ciała. Chcieli poznać człowieka na wszystkich możliwych płaszczyznach. W ujęciu humanistów człowiek był najważniejszą istotą świata, zagadką, której poznanie było celem najwyższym. Ojczyzną renesansu i humanizmu były Włochy, pozostające w stałych kontaktach z Bizancjum, głównym spadkobiercą starożytności, w głównej mierze Grecji. Zaczęły się coraz częstsze wizyty uczonych bizantyjskich we Włoszech i włoskich w Konstantynopolu - stolicy Bizancjum. Dzięki tym kontaktom zaczęło się we Włoszech kształtować zainteresowanie kulturą antyczną, które z terenu Włoch rozprzestrzeniło się do innych krajów europejskich. Zaczęto na nowo studiować dzieła wielkich twórców starożytności: Arystotelesa, Platona czy Cycerona. Powrót do korzeni kultury antycznej nie ograniczał się tylko do filozofii, lecz objął także inne dziedziny, takie jak: literatura, malarstwo, rzeźba, architektura czy nauka. Ważną rolę w rozpowszechnianiu dzieł starożytnych odegrał, wynaleziony po koniec XV wieku przez Jana Gutenberga, druk. Szybka wymiana informacji i kolportaż wielkich dzieł ułatwiły w niebywałym stopniu przenikanie tekstów antycznych.