Ułóżyc wiersz o Janie Pawle II, najlepiej rymowany, długi

Dwutysięczny piąty rok był. Za oknem ciemno już było. Nagle o szybę uderzył grzmot. I w sercu się rozjaśniło! To było kwietnia, kwietnia drugiego po dziewiątej godzinie. Zabrał nam Pan Bóg Ojca Świętego,lecz pamięć o tym nie zginie. Modlili się wierni i innego wyzwania. Chodź może nikt nie uwierzy. Do wielkiego doszło pojednania. Zjednoczyły się ręce młodzieży. Karol Wojtyła papieżem został. Pomagał, kochał i wierzył. Od nas zaufanie i miłość dostał. Codzienne z trudem się mierzył. Zwiedzał, podróżował i widział nie mało. Lecz najbardziej kochał polskie góry. Serce każdego podziwu dostało, a on zapatrzony w chmury. Wychowany w nadziei, wychowany w miłośći. Autorytetem był wszystkich ludzi. Dumny z narodu, dumny z wolności. Rozum człowieka On budzi!