Porównaj rozbicie państwa Polskiego z rozbiciem państwa Franków. Proszę o pomoc dam najj:)

tu masz rozbicie franków-Bitwa pod Soissons Frankowie byli ludem germańskim, którego siedziby w V wieku znajdowały się w między Renem a Menem. Lud ten dzielił się na kilka szczepów. Władcą Franków salickich został w r. 484 Chlodwig z dynastii Merowingów. Jego celem stała się ekspansja na teren północnej Galii, gdzie władzę – jako rzymski magister militium – sprawował Sjargiusz. Chlodwig pozyskał dla swych planów poparcie innych szczepów frankijskich i zaatakował siły rzymskie w bitwie pod Soissons w r. 486. Sjargiusz poniósł klęskę, próbował schronić się u Wizygotów, jednak został przez nich wydany Chlodwigowi, który kazał go stracić. Państwo Franków objęło wówczas północną Galię, z Paryżem, Reims i Orleanem. Chrzest Chlodwiga W Boże Narodzenie 496 r. Chlodwig wraz z trzema tysiącami swych wojowników przyjął w katedrze w Reims chrzest w obrządku rzymskim. Władca Franków stał się pierwszym katolikiem wśród monarchów germańskich – pozostali wyznawali chrześcijaństwo w wersji ariańskiej. Fakt ten miał istotne konsekwencje polityczne: Chlodwig zyskiwał sojusznika w osobie biskupa Rzymu, a także w zamieszkującej Galię ludności romańskiej, wyznającej katolicyzm. Dawało mu to przewagę nad innymi władcami germańskimi i czyniło z niego obrońcę Kościoła rzymskiego. Zwycięstwo nad Wizygotami W r. 507 Frankowie, posiłkowani przez Burgundów, pokonali w okolicach Poitiers Wizygotów i odebrali im południową Galię. W następnych latach pokonanych próbowali wesprzeć Ostrogoci panujący w Italii, jednak ich interwencja okazała się mało skuteczna – w r. 510 zawarty został pokój, na mocy którego do Państwa Franków przyłączono Akwitanię i Owernię, zaś Prowansję otrzymali Ostrogoci. Po tym sukcesie Chlodwig miał na tyle mocną pozycję, że usunął innych władców frankijskich i stał się niekwestionowanym królem wszystkich Franków. Rozdrobnienie Państwa Franków a monarchia patrymonialna Po śmierci Chlodwiga w r. 511 Państwo Franków zostało podzielone między jego czterech synów – Teodoryka, Chlodomira, Childeberta i Chlotara. Temu ostatniemu udało się ponownie zjednoczyć państwo dopiero w r. 558, po śmierci pozostałych braci. W II połowie VI wieku Państwo Franków wkroczyło w fazę ciągłych sporów dynastycznych i walk wewnętrznych. Po śmierci Chlotara I (w r. 561) zostało podzielone między jego synów: Gontran dostał Burgundię, Sigibert część wschodnią, czyli Austrazję, a Chilperyk część północną, czyli Neustrię. Od tego momentu władza centralna była coraz słabsza – Merowingowie zyskali opinię królów gnuśnych, gdyż nie interesowali się sprawami państwa, przekazując faktyczną władzę grupom możnowładców. Rozdrobnienie terytorialne Państwa Franków wynikało z panującej wówczas (i charakterystycznej dla Europy wczesnego średniowiecza) formy ustrojowej: monarchii patrymonialnej (od patrimonium – majątek rodowy). Charakteryzowała się ona tym, że państwo traktowane było jak prywatna własność panującego i w związku z tym podlegało takim samym zasadom dziedziczenia, jak każdy majątek. W podziale spadku uczestniczyli więc wszyscy synowie zmarłego władcy. Na tym tle nieustannie dochodziło między spadkobiercami do konfliktów co do podziału terytorium państwa. Chlotar II i Dagobert I Ponownie zjednoczył państwo w r. 613 Chlotar II, syn Chilperyka, w czym pomogło mu wymarcie potomków Sigiberta. Syn Chlotara II, Dagobert I (629-639), uważany jest za ostatniego silnego i samodzielnego władcę z dynastii Merowingów. Za jego panowania Bizancjum zawarło (w r. 631) wieczysty pokój z Frankami. Dagobert walczył z Arabami w obronie chrześcijańskich państewek na północy Półwyspu Iberyjskiego, interweniował także we Włoszech. Klęską zakończyła się natomiast wyprawa wojsk Dagoberta przeciwko słowiańskiemu Państwu Samona w r. 632. Rola majordomów Po śmierci Dagoberta, wobec słabnięcia władzy królewskiej, coraz większą rolę polityczną zaczęli odgrywać możnowładcy sprawujący urząd majordoma. Majordomowie jeszcze w VI wieku zajmowali się tylko zarządzaniem dworem, później jednak ich kompetencje objęły także dowodzenie wojskiem i podejmowanie najważniejszych decyzji państwowych. Stali się oni faktycznie niekoronowanymi monarchami przy bezwolnych Merowingach. Rozbicie terytorialne Państwa Franków powodowało, że majordomowie z poszczególnych dzielnic (z których najważniejszymi były Austrazja, Neustria i Burgundia) prowadzili między sobą nieustanne walki. Pepin z Heristalu Urząd majordoma w Austrazji objął w r. 679 Pepin z Heristalu, pochodzący z możnego rodu Arnulfingów. Po ośmioletniej walce udało mu się przyłączyć Neustrię i Burgundię do Austrazji, odbudowując w ten sposób jedność państwa. Po śmierci Pepina (714) Państwu Franków groził ponowny rozpad, lecz sytuację opanował syn Pepina, Karol Młot, który przejął urząd majordoma oraz rozbił opozycję w Neustrii i Burgundii. Ten moment uważa się za faktyczne przejęcie władzy przez dynastię Karolingów (od imienia Karola), jako że formalnie panujący królowie merowińscy zostali sprowadzeni do roli figurantów – najpierw Teodoryk IV, panujący w latach 720-737, a później Childeryk III. Karol Młot Na początku swoich rządów Karol Młot przywrócił frankijską zwierzchność nad Sasami, Bawarami i Alamanami – plemionami germańskimi żyjącymi po prawej stronie Renu – zmuszając ich do płacenia daniny. Misja św. Bonifacego Z inicjatywy Karola Młota i na polecenie papieża Grzegorza II na ziemiach germańskich rozpoczął w r. 723 działalność misyjną anglosaski biskup Wynfrith, znany pod łacińskim imieniem Bonifacego. Działał on na terenie Hesji i Turyngii, za zasługi na polu chrystianizacji został w r. 732 wyświęcony na arcybiskupa. Powstrzymanie ekspansji arabskiej – bitwa pod Poitiers W r. 721 na teren dawnej Galii wtargnęli z Półwyspu Iberyjskiego Arabowie, zagrażając Tuluzie, stolicy Akwitanii (Akwitania, niegdyś należąca do Państwa Franków, była od r. 670 niezależnym księstwem). Odparci spod Tuluzy, zaczęli pustoszyć dolinę Rodanu i dotarli do Autun w Burgundii, niszcząc w r. 725 to miasto. W 732 ponownie najechali Akwitanię, zdobywając Bordeaux i podchodząc pod Poitiers. Samego miasta nie udało się Arabom zdobyć, spalili jedynie zabudowania za murami. Ich atak ruszył następnie w stronę miasta Tours. Książę Akwitanii Odo wezwał wówczas na pomoc Karola Młota, który pokonał najeźdźców w bitwie w połowie drogi między Poitiers a Tours. Bitwa ta spowodowała, iż ataki arabskie na dawną Galię stały się znacznie słabsze, zniknęło więc niebezpieczeństwo dalszej ekspansji islamu na Europę. Do takiego rozwoju wydarzeń przyczyniło się jednak nie tylko zwycięstwo Karola Młota, ale także wewnętrzne problemy emiratu Kordoby, gdzie nasiliły się bunty charydżytów – skrajnie ortodoksyjnej sekty islamskiej. Pepin Mały Po śmierci Karola Młota w r. 741 Państwo Franków zostało podzielone między jego dwóch synów: Karloman otrzymał Austrazję, zaś Pepin Mały Neustrię, Burgundię i Prowansję. W 747 Karloman zrezygnował z urzędu majordoma, wyjechał do Rzymu i wstąpił tam do klasztoru. Pełnię władzy w Państwie Franków przejął więc Pepin Mały. Koronacja Pepin postanowił w r. 750 sięgnąć po koronę królewską, by usankcjonować od dawna istniejący stan faktyczny. Potrzebował jednak mocnej podstawy prawnej, by zneutralizować ewentualną opozycję. Wysłał więc poselstwo do papieża Zachariasza z prośbą o rozstrzygnięcie, komu należy się władza królewska w Państwie Franków: czy temu, kto ją faktycznie dzierży, czy też temu, kto odziedziczył ją po przodkach, ale nie odgrywa w państwie żadnego znaczenia (czyli Childerykowi III). Papież Zachariasz, któremu zależało na pomocy Pepina w obliczu zagrożenia Rzymu przez Longobardów, wydał werdykt korzystny dla majordoma. Mając takie wsparcie, Pepin zwołał w roku 751 w Soissons zjazd możnowładztwa frankijskiego, na którym ogłosił się królem. Nowego monarchę namaścił św. Bonifacy – przez co jego władza zyskała sankcję boską. Ostatni król merowiński Childeryk III został ostrzyżony (długie włosy były symbolem mocy) i zamknięty w klasztorze. Pokonanie Longobardów i powstanie Państwa Kościelnego W 751 r. Longobardowie, mający swoje królestwo w północnej Italii, zdobyli należącą do Bizancjum Rawennę i zaczęli zagrażać Rzymowi. Nowy papież Stefan II schronił się w r. 754 w Państwie Franków i poprosił Pepina Małego o pomoc militarną, nadając mu tytuł patrycjusza Rzymian (patricius Romanorum), zobowiązującego do opieki nad Wiecznym Miastem. W dwóch wyprawach do Italii – w 754 i 756 – Pepin rozbił siły króla Longobardów Aistulfa i zmusił go do oddania Stolicy Apostolskiej obszaru dawnego egzarchatu raweńskiego oraz Romanii. Z ziem tych zostało utworzone Państwo Kościelne. W r. 768 Pepin wcielił Akwitanię do Państwa Franków po tym, jak miejscowy książę zginął na polu bitwy. Umierając w tym samym roku na febrę, Pepin podzielił państwo między swoich dwóch synów: Karola (Austrazja, Neustria i zachodnia Akwitania) i Karlomana (Prowansja, wschodnia Akwitania, Alzacja, Alamania). Panowanie Karola Wielkiego (768-814) Po niespodziewanej śmierci Karlomana w r. 771, Karol objął władzę nad całością terytorium Państwa Franków. Ostateczne rozbicie Longobardów W r. 772 Rzymowi zagroził król Longobardów Dezyderiusz. Karol pozytywnie odpowiedział na prośbę papieża Hadriana o pomoc i wysłał w r. 773 do Italii swoją armię. Frankowie oblegli Pawię, w której bronił się król Longobardów. W czerwcu 774 Dezyderiusz skapitulował. Karol pozbawił go władzy i sam przyjął tytuł króla Longobardów, wcielając do Państwa Franków terytorium longobardzkie. Wojna z Sasami W r. 772 Karol rozpoczął serię wojen z pogańskimi Sasami, którzy pustoszyli przygraniczne, nadreńskie tereny Państwa Franków. Początkowo wojny te miały charakter ekspedycji karnych, jednak od r. 779 Karol przystąpił do podboju ziem Sasów oraz ich chrystianizacji. Ekspansja ta miała bardzo krwawy charakter: Karol kazał palić wioski saskie, liczne grupy Sasów przesiedlano w głąb Galii. Nowa granica Państwa Franków została ustalona na rzece Łabie. Przywódca saskiego oporu Widukind poddał się w 785 i przyjął chrzest, co zakończyło podbój Saksonii. W r. 788 Karol inkorporował Bawarię, pozbawiając władzy księcia Tassilona, który został zamknięty w klasztorze. Po aneksji Bawarii Frankowie weszli w bezpośredni kontakt z Awarami, których państwo obejmowało terytorium dzisiejszych Węgier, Czech, Słowacji i Rumunii. Rozbicie Awarów Awarowie byli ludem koczowniczym pochodzenia tureckiego, przybyli do Europy z Azji Środkowej w połowie VI wieku. Centrum ich osadnictwa stała się Nizina Panońska. Podporządkowali sobie miejscową ludność słowiańską, tworząc państwo, w którym byli elitą rządzącą. Byli doskonałymi jeźdźcami, w Europie jako pierwsi upowszechnili żelazne strzemiona. Karol rozprawił się z Awarami w latach 791-796, niszcząc siedzibę chana awarskiego i zmuszając awarskich możnych do ucieczki do Bułgarii, gdzie ówczesna miejscowa elita władzy była spokrewniona z Awarami. Większość terytorium rozbitego chanatu została wcielona do Państwa Franków. Utworzono tam trzy marchie: awarską, friulską i wschodnią. Marchia hiszpańska Po południowej stronie Pirenejów Karol utworzył w r. 795 marchię hiszpańską, sąsiadującą z chrześcijańskim królestwem Asturii (które było pozostałością królestwa Wizygotów). Umocnienie pozycji papieża W r. 800 Karol przybył do Rzymu, by rozstrzygnąć spór między papieżem Leonem III a możnowładcami rzymskimi. Król Franków skłonił papieża do złożenia publicznej przysięgi oczyszczającej (przeciwnicy zarzucali Leonowi III między innymi cudzołóstwo i krzywoprzysięstwo), po czym skazał przeciwników papieża jako oszczerców na śmierć, zamieniając im tę karę na banicję w Galii. Odnowienie cesarstwa rzymskiego Wdzięczny za korzystne dla niego rozstrzygnięcie konfliktu papież Leon III 25 grudnia 800 r. w bazylice św. Piotra włożył na głowę Karola koronę cesarską, a zgromadzony lud zgodnie z ceremoniałem bizantyjskim wzniósł okrzyk: Karolo piissimo augusto, a Deo coronato, magno et pacifico imperatore, vita et victoria – Karolowi najpobożniejszemu i najjaśniejszemu, koronowanemu przez Boga, wielkiemu i przynoszącemu pokój cesarzowi, życie i zwycięstwo. Koronacja Karola Wielkiego (bo taki przybrał przydomek od tego momentu) spotkała się z dezaprobatą w Bizancjum, uważającym się za jedynego spadkobiercę starożytnego cesarstwa rzymskiego. Karol uznany został w Konstantynopolu za uzurpatora. Postanowił odpowiedzieć na ten zarzut zbrojnie i w r. 810 zajął należącą do cesarstwa wschodniego Wenecję i Dalmację. To dopiero skłoniło Bizancjum do rokowań, w wyniku których w r. 812 Konstantynopol uznał cesarski tytuł Karola w zamian za zwrot Wenecji i Dalmacji. Usankcjonowane więc zostało istnienie dwóch cesarstw w świecie chrześcijańskim. Ustrój państwa Karola Wielkiego Państwo Franków nie miało formalnej stolicy – dwór władcy podróżował razem z nim, jako że władca miał obowiązek objeżdżania wszystkich swoich domen. W czasie pobytu dworu na danym terenie miejscowa ludność miała obowiązek utrzymywać go. Przy słabości gospodarczej państwa taki system gwarantował równe obciążenie tym obowiązkiem poszczególnych regionów. Pod koniec życia Karol Wielki najczęściej przebywał w Akwizgranie. Zbudował tam pałac oparty na wzorach klasycznych, ze słynną oktogonalną (ośmiokątną) kaplicą. Wiece Z tradycji germańskiej pozostały coroczne wiece rycerstwa z udziałem władcy, pełniące rolę przeglądu wojsk. Dwa razu w roku – na wiosnę i na jesieni – Karol zwoływał zjazdy możnowładztwa świeckiego i duchownego, podczas których przedstawiał swoje plany polityczne. Opinie możnych miały charakter wyłącznie doradczy. Organizacja terytorialna Monarchia Karola Wielkiego składała się z około 700 hrabstw, którymi zarządzali mianowani i odwoływani przez władcę hrabiowie. Mieli oni obowiązek co roku składać na dworze sprawozdanie. Z ziem królewskich otrzymywali beneficja, z których się utrzymywali. Przysługiwała im także trzecia część grzywien sądowych należnych władcy. Ziemie leżące na kresach państwa zorganizowane były w marchie. Zarządzali nimi margrabiowie, którym przysługiwała szeroka autonomia. Pod koniec panowania Karola istniały marchie awarska, friulska, duńska, hiszpańska i bretońska. Inspekcje w terenie przeprowadzali wysłannicy cesarscy (missi dominici). Wysłuchiwali oni skarg miejscowej ludności i informowali monarchę o nadużyciach miejscowej władzy. Gospodarka Autarkia Miała ona w przeważającej mierze charakter autarkiczny, czyli samowystarczalny. Podstawą egzystencji było rolnictwo, zaś handel rozwijał się w minimalnym zakresie. Jego przedmiotem były przede wszystkim nadwyżki żywności w rejonach, gdzie akurat w danym roku wystąpił urodzaj, oraz sól i inne surowce mineralne. Wenecja i Fryzja Na obszarze państwa Karola Wielkiego istniały dwa ośrodki handlowe o charakterze międzynarodowym: Wenecja, specjalizująca się wówczas w handlu niewolnikami, oraz Fryzja, słynąca z wyrobów włókienniczych, głównie z produkcji płaszczy (pallia fresonica), noszonych przez ludzi bogatszych. Działali również kupcy wędrowni, głównie żydowscy pochodzący z krajów muzułmańskich, którzy handlowali towarami orientalnymi – materiałami odzieżowymi, przyprawami, wyrobami ze złota i kości słoniowej – oraz zajmowali się skupem niewolników. System monetarny System monetarny opierał się początkowo na złotych solidach z czasów rzymskich. Wobec słabości gospodarki europejskiej solidy odpływały jednak na wschód i zaczęło brakować pieniędzy w obiegu. W tej sytuacji Karol Wielki przeprowadził reformę monetarną, ustanawiając jako oficjalną walutę srebrnego denara. Do obiegu weszły także półdenary, czyli obole. Rzymski solid służył od tego czasu jako jednostka obrachunkowa, licząca 12 denarów. Rozpad monarchii Karola Wielkiego Panowanie Ludwika Pobożnego Po śmierci Karola Wielkiego władzę cesarską przejął jego syn Ludwik Pobożny (814-840). Nie miał on charyzmy swojego ojca, dawał się wciągać w intrygi dworskie, nie potrafił okiełznać możnowładców. W rezultacie coraz silniej zaczęły występować w Państwie Franków tendencje odśrodkowe. Temu wewnętrznemu osłabieniu sprzyjały czynniki zewnętrzne: nasilające się najazdy Normanów, którzy pustoszyli tereny w rejonie Morza Północnego, a także Arabów, coraz częściej przekraczających Pireneje. Wzmocnienie pozycji papiestwa Nowym elementem było względne usamodzielnienie się papiestwa, które za Karola Wielkiego było w pełni kontrolowane przez cesarza. Następca Leona III, Stefan IV, który zasiadł na Stolicy Piotrowej w r. 816, poinformował o tym jedynie cesarza, nie prosząc go o zatwierdzenie tego wyboru. Następnie przybył do Państwa Franków i w październiku 816 przeprowadził w katedrze w Reims ceremonię cesarskiej koronacji Ludwika. Od tego wydarzenia w Stolicy Apostolskiej obowiązywała wykładnia, że koronacja cesarska bez udziału papieża jest nieważna. Traktat w Verdun Po śmierci Ludwika Pobożnego w r. 840 rozgorzała walka o schedę między jego synami. Dwaj młodsi bracia – Karol i Ludwik – sprzymierzyli się przeciwko najstarszemu Lotarowi, który przejął po ojcu tytuł cesarski. Lotar pod naporem armii braci musiał uciekać na południe i szukać schronienia w Lyonie – i dopiero wówczas zdecydował się na rokowania pokojowe. Ich efektem było podpisanie w sierpniu 843 r. traktatu w Verdun, w wyniku którego monarchia karolińska została podzielona na trzy części: Lotar otrzymał Italię oraz pas ziem łączących Alpy z Morzem Północnym, Karol (zwany później Łysym) otrzymał Galię (późniejszą Francję), Ludwik Niemiecki wschodnią część monarchii zamieszkaną przez plemiona germańskie. a tu masz polski-Rozbicie dzielnicowe (inaczej rozdrobnienie feudalne) – okres w historii Polski trwający umownie od 1138 roku do koronacji Władysława Łokietka w 1320. Rozbicie dzielnicowe przyczyniło się do wzmocnienia tendencji odśrodkowych w państwie Piastów, wzrostu roli możnowładztwa i Kościoła oraz długotrwałego odejścia ziem Pomorza oraz Śląska.