Każdy człowiek na pewno wyjeżdżał w podróż. Jechaliśmy na wakacje, weekend, święta a czasem po prostu żeby odpocząć. Za każdym razem jednak z uśmiechem na twarzy wracamy z podróży do domu. Uważam iż wszędzie dobrze ale w domu najlepiej. Postaram się to udowodnić poprzez kilka argumentów. Pierwszy przykład będzie odwoływał się do osób, które "wyfrunęły z gniazdka". Osoby mieszkające z daleka od domu rodzinnego często go odwiedzają. Młode małżeństwa jeżdżą do rodziców na niedzielny obiad. Nie ma to jaki ciepły rosół podany przez mamę. Spędzają u nich także święta. Ten przykład potwierdza, że wszędzie dobrze ale w domu najlepiej. Następnym moim argumentem będzie tak jak już wcześniej wspomniałam wyjazd na wakacje. Mimo iż na wakacjach jest miło, nie trzeba nic robić, można się opalać lub spacerować po górach to i tak z ochotą wracamy do rodziny i znajomych, bo przecież dom to nie cztery ściany tylko osoby które go budują. W obcym miejscu brakuje nam pogaduszek z mamą, sąsiadki która wpadnie po szklankę cukru i rzeczy które wydawałyby się drobiazgami. Z czasem zaczynamy tęsknić za tymi drobiazgami. I mimo, że jesteśmy dobrze traktowani na koloniach to i tak chcemy być w domku z rodziną. Po powrocie z podróży nie przeszkadza nam hałas z ulicy, głośna muzyka od sąsiadów, nic. I nie zamienilibyśmy się z nikim za te cztery ściany. Wnioskuję z tego, ze każdy człowiek zarówno stary jak i młody tęskni za miejscem w którym się wychował. Z domem wiąże się wiele miłych wspomnień. Czujemy się w nim bezpiecznie, dlatego ciągle do niego wracamy. Mam nadzieje, ze powyższymi argumentami udowodniłam, ze wszędzie dobrze ale w domu najlepiej. Mam nadzieje, ze może być :P
Myślę , że w domu jest najlepiej ponieważ: 1. Wszyscy mają swoje miejsce, swoje cztery ściany i dach nad głową, potem z radością tam wracają. Do każdej rzeczy, przedmiotu możemy czuć pewien sentyment. Jak dziecko uwielbia pluszowego misia, tak dorosły człowiek może czuć się przywiązany Np. do swoich mebli. Jest wtedy świadomość, że ten dom jest mój. W swoim domu czujemy się najlepiej, jest nam miło i przytulnie. 2. Nikt nie lubi opuszczać swojej ukochanej rodziny. Wyjeżdżając na dłuższy czas po paru dniach tęsknimy za najbliższymi nam osobami. Na przykład Marcin Borowicz w powieści Stefana Żeromskiego musiał wyjechać do szkoły ,opuścić matkę. Tęsknił za nią bardzo i często wspominał rodzinne strony. Na pewno wolałby mieszkać z mamą i być szczęśliwym. Np. jak Borejkowie, u których zawsze panowała ciepła atmosfera. 3. Wielu polskich emigrantów z czasów zaborów i wojny tęskniło za ojczyzną, a swą nostalgię często przedstawiali w dziełach pisarze. Np. powieść Aleksandra Kamińskiego pt. „Kamienie na szaniec”, gdzie Rudy, Alek i Zośka zginęli bohatersko by ocalić dom wszystkich Polaków. Poświęcili swą młodość dla ojczyzny. Drugim przykładem literackim może być powieść Henryka Sienkiewicza pt. „ Latarnik”. Skawiński po przeczytaniu polskich książek zrozumiał jak bardzo tęskni za Polską, i jak bardzo jest do niej przywiązany. 4.Dom to nie tylko budynek, ale także rodzina. Gdy wyjeżdżamy na drugi koniec kraju lub poza granicę, mamy dobrą pracę, to jednak czujemy jakiś brak. Wracamy do domu-rodziny. Z naszymi najbliższymi spotykamy się na święta, w wakacje. Próbujemy odwiedzać się w każdej wolnej chwili. Musimy ugasić pragnienie, niedosyt bycia z nimi na jakiś czas, po którym powtórnie się spotykamy. Następnie chciałabym zauważyć, że dom to również nasza ojczyzna. Za nią też tęsknimy i powracamy do niej. Największym przykładem jest nasz rodak-Jan Paweł II. On zawsze tęsknił za ukochanym krajem. Gdy przyjeżdżał próbował odwiedzić jak najwięcej miejsc. Kochał ojczyste, „domowe” Tatry. Kolejnym przykładem są żołnierze. Stają w obronie ukochanej ojczyzny-domu ryzykując swoje życie. Wyjeżdżają na wojny tęskniąc za krajem w niepewności czy kiedykolwiek do niego powrócą. 5.Dom to miejsce szczególne, gdzie każdy z nas się wychowuje, dorasta, zdobywa wiedzę i kształtuje swoje poglądy. W pełni zgadzam się z tą opinią, że wszędzie dobrze ale najlepiej w domu . Liczę NA najj
