stroje w epoce baroku i rokoka
stroje w epoce baroku i rokoka
Odpowiedź
Orginalny polski strój narodowy kształtował się na przełomie XVI i XVII w., najpierw pod wpływem mody węgierskiej, potem zaś orientalnej. Tę pierwszą fazę rozwoju reprezentuje ubiór Stefana Batorego : król ma na sobie krótki żupan, zapiętą na górze delię, czyli płaszcz z rozciętymi i odrzuconymi do tyłu rękawami, oraz luksusowe safianowe obuwie. Sportretowany półtora wieku później August III Sas ubrany jest w strój przeznaczony do noszenie Orderu Orła Białego. Delię zastąpił kontusz, którego rozcięcie z przodu umożliwiało jazdę konną, a kolor karmazynowy- wyraz potęgi- nawiązywał do tradycji rzymskiej purpury carskiej. Z czasem ozdobne kontusze zastąpiły skromniejsze, utrzymane w ciemnej tonacji czamary. Noszenie kontusza stało się tak ważnym symbolem patriotyzmu, że po upadku powstania listopadowego zostało zakazane przez władze rosyjskie. Potęga Habsburgów zamanifestowała się także w XVI-wiecznej modzie. Charakterystyczne elementy stylu hiszpańskiego stanowiły: opięty surdut, tzw. wams (tu ukryty pod pancerzem), krótkie spodnie oraz biała kryza i wystające - oczywiście białe- mankiety. Ten sposób ubierania zadomowił się w Rzeczypospolitej za panowania Zygmunta III Wazy . Już na początku XVIII w. za stroju męskiego zniknęły bufiaste rękawy i szerokie spodnie. Zastąpił je frak, z czasem coraz bardziej dopasowany do sylwetki, obcisłe spodnie do kolan i białe pończochy uwypuklające muskulaturę łydek. Ewentualne braki pod tym ostatnim względem uzupełniano, wpychając w pończochy łabędzi puch.
Dodaj swoją odpowiedź