"Pachnidło" Patricka Suskinda to książka kryjąca w sobie historię bardzo młodego chłopaka, który od najwcześniejszych swych lat pasjonuje się każdym zapachem będącym nie tylko w bliskiej odległości od jego zmysłu powonienia, ale każdym który wchodził w skład wibrującego wokół niego powietrza. Autor w sposób doskonały oddaje klimat średniowiecznego Paryża, nie tylko pachnącego, ale i przerażająco śmierdzącego. Książka mimo swej oryginalności niewiele wspólnego ma z rzeczywistością, a kiedy przyjrzeć się powierzchowności głównego bohatera i jego obrzydliwym praktykom... "Pachnidło" - to również film oparty na podstawie 256 stron wspomnianej książki... Bezbłędnie przedstawiona nam postać samotnego, zagubionego w swym szalonym życiu człowieka, dążącego do stworzenia najdoskonalszego pachnidła na świecie. Od momentu poznania zapachu pewnej rudowłosej kobiety, nie ustaje w staraniach zdobycia podobnych nut poprzez tropienie, zabijanie i przetwarzanie cząstki ich ciała. Koniec obrazuje, że nic co ulotne nie może być wieczne. Porównując oba dzieła... Film to przekaz gotowych obrazów, próbujących pomóc nam wyobrazić sobie życie pełne obsesji, okrucieństwa a jednocześnie próby uchwycenia czegoś pięknego, nietrwałego. Jednak nic nie jest w stanie zastąpić chwil spędzonych ze słowem pisanym, mającym w sobie tę siłę, która porusza naszą własną wyobraźnię i zmusza do przemyśleń. To doskonalsza forma przekazu. PS. Nie wiem czy o taką odpowiedź Ci chodziło, ale ... Mam taką cichą nadzieję... :)
