Drukarki atramentowe Zasada działania jest zbliżona do drukarek igłowych, zamiast jednak igieł są dysze (30, 60 a nawet 300), z których natryskiwany jest tusz na papier. Różne są techniki natryskiwania kropel tuszu na papier. Metoda Drop on Demand (wyrzuć na żądanie) polega na „wystrzeliwaniu” przez przesuwającą się nad papierem głowicę, tuszu w odpowiednim momencie (tzn. na żądanie sterownika). Natomiast metoda druku ciągłego, polega na wyrzucaniu serii bardzo drobnych kropelek z prędkością ok. 1 mln kropel na sekundę. Przy tej technice druku, by utworzyć jedną kroplę, trzeba wystrzelić wiele takich kropelek. Odchylanie ich toru (by padały gdzie trzeba), dokonywane jest za pomocą pola elektrostatycznego. Ta technika ma nad poprzednią ogromną przewagę w przypadku druku kolorowego, a szczególnie grafik mających duże powierzchnie w różnych odcieniach kolorystycznych (lub szarości). Metody wystrzeliwania atramentu są zasadniczo dwie. Pierwsza polega na wykorzystaniu elementu (elementów) piezoelektrycznego. Po podaniu napięcia element ten zwiększa swoją objętość w gwałtowny sposób, w ok. 5 mikrosekund, tyle samo czasu potrzebuje, by z powrotem wrócić do poprzednich rozmiarów. Elementy są oddzielone od tuszu membraną. Ona przesuwając się, zmniejsza wymiary komory, w której znajduje się tusz, wystrzeliwując kropelkę z dużą prędkością. Druga metoda polega na termicznym wystrzeleniu kropli tuszu. Element grzejny rozgrzewa się do ok. 400 stopni C i powoduje wy-tworzenie się pęcherzyka gazu wypychającego tusz na zewnątrz. Gdy pęcherzyk kurczy się wytwarza podciśnienie zasysając kolejną porcję atramentu, który ochładza element grzejny. Głowice wykorzystujące tę technikę zużywają się dużo szybciej niż przy druku piezoelektrycz-nym (nie jest istotna różnica dla przeciętnego użytkownika). Ważną cechą różniącą poszczególne drukarki atramentowe jest rodzaj stosowanego tuszu. Może on być ciekły. Oznacza to, że wy-druk po opuszczeniu drukarki może być jeszcze nie do końca wy-schnięty, a przy nieuważnym (zbyt szybkim) wyciągnięciu papieru można rozmazać tusz. Może to też być tusz stały. W trakcie druku jest on podgrzewany aż do osiągnięcia stanu ciekłego i natryskiwany na papier (gdzie właściwie natychmiast schnie). Zaletą tego tuszu jest możliwość drukowania na właściwie dowolnym materiale. Niestety drukarki pracujące w tej technice (Solid Ink Jet) są ok. 10 razy droż-sze. Mechanizm drukarki atramentowej nie zawiera już tylu rucho-mych części co w igłówkach, co automatycznie zmniejsza wymiary i hałas. Kolor jest uzyskiwany w analogiczny sposób co w drukarkach mozaikowych. Zaletą, poza cichą pracą jest dobra jakość wydruku przy niskiej cenie. Nad igłówkami wyraźną przewagę mają przez brak utraty jakości wraz ze zużywaniem źródła tuszu (w igłówkach taśma, w atramentówkach zbiornik). Zużycie energii jest najniższe wśród o-mówionych tu drukarek. Do wad należy: wymaganie dobrej jakości papieru (bardzo ważny jest jego właściwy dobór), wolna praca i wy-soka cena eksploatacji (kasetki z tuszem, dobry papier). Niemożliwe jest też drukowanie z kopią (siła uderzenia kropli tuszu nie wystarcza do utworzenia kopii). Jakość wydruków jest niezła. To oznacza, że można je stosować do tworzenia grafik z dużą ilością powierzchni wielobarwnych (w wielu odcieniach szarości lub koloru). Sterowniki pod którymi mogą pracować atramentówki to IBM i EPSON, HP DeskJet oraz oczywiście firmowe. Drukarki laserowe Istnieją dwa typy drukarek laserowych, podział jest sztuczny i zależy od sposobu przenoszenia informacji o obrazie na bęben. Typ pierwszy to klasyczna drukarka laserowa, typ druki to drukarka LED. Istnieje jeszcze jedna technika druku o jakości zbliżonej do drukarek laserowych. W technice tej noszącej nazwę TonerJet nie używany jest laser, a specjalna folia o dużej liczbie otworków. Na razie ta technika nie upowszechniła się na rynku. Rozdzielczość wydruku w tej technice wynosi 600 dpi. Cena przewidywana dla takich drukarek jest o ok. 30% mniejsza od tradycyjnych. Zasada pracy klasycznej drukarki laserowej jest zbliżona do za-sady pracy kserografu. Różnica jest w źródle informacji. Sercem u-rządzenia jest bęben światłoczuły, naelektryzowany na całej po-wierzchni ujemnie. Przy obrocie bębna laser zmienia w miejscach, które mają być zadrukowane, znak ładunku na dodatni. Następnie na wałek nanoszony jest toner naładowany ujemnie. Ujemne naładowanie tonera powoduje, iż przylega on tylko w miejscach naświetlonych przez laser (naładowanych dodatnio). Papier także jest elektryzowany dodatnio przez specjalny drut (Transfer-Corona). Istnieją już modele drukarek posiadające zamiast drutu wałek z tworzywa sztucznego. Bęben obracając się nanosi toner na dodatnio naładowany papier. W ten sposób rysunek znajduje się już na kartce, ale jak na razie wystarczy dmuchnąć, by go usunąć. By go utrwalić nagrzewa się powierzchnię kartki wtapiając w nią toner. Na koniec bęben drukarki jest oczyszczany z resztek tonera i ładunków elektrycznych. Technika LED wygląda podobnie, jednak zamiast jednej diody laserowej, której promień jest kierowany przez obracające się lusterko wielokątne mamy ok. 2500 diod LED. Usytuowane w dwóch liniach nie potrzebują skomplikowanego sterownika, jakie jest niezbędne przy szybko obracającym się lusterku (ok. 7500 obr/min.). Rozdzielczość takich drukarek jest nieco niższa od drukarek z jedną diodą la-serową, różnica jednak dla przeciętnego użytkownika nie jest zauważalna. Uzyskujemy za to znacznie mniejsze wymiary i wagę drukarki. Zaletą drukarek laserowych jest cicha praca oraz dobra jakość wydruków. Można drukować na papierze, folii i nalepkach oczywiście pod warunkiem, że materiał wytrzyma wysoką temperaturę wtapiania tonera. Do wydruków próbnych można używać trybu ekonomicznego oszczędzającego toner, a pozwalającego na uzyskanie dość dobrych efektów. Standardem już jest wbudowanie do drukarki kości pamięci z czcionkami wektorowymi (Adobe Type 1, True Type 2), co jest niewątpliwą zaletą. Wadą, wysoka cena samej drukarki i materiałów eksploatacyjnych, a także wysoki pobór mocy. Językiem sterującym drukarki laserowe jest PCL. Daje on możliwość drukowania z dużą wiernością szczegółów wydruku (w tym także skalowanych czcionek). Drugim stosowanym przede wszystkim w technice poligraficznej językiem obsługi jest PostScript. Pozwala on na swobodne i niezależne od urządzenia wyjściowego (drukarki czy też naświetlarki), operowanie wszystkimi elementami rysunku strony. Wydruk z drukarki postscriptowej w niczym nie będzie się różnił (poza rozdzielczością), od wyniku pracy profesjonalnej naświetlarki (dzięki tej zalecie drukarki z tym językiem sterowania, jest ona standardowym wyposażeniem drukarni, jako urządzenie do kontrolowania ostatecznego wyglądu strony).
