Kolumna - Kolumna – element architektoniczny pełniący rolę konstrukcyjną, dekoracyjną i symboliczną. Półkolumna - Kolumna, która wystaje z lica muru połową grubości (w porządkach klasycznych dokładnie 2/3 grubości). Gryms - Arka Portyk - budynek na planie prostokąta z jednym lub kilkoma rzędami kolumn, które wspierały dach zamknięty z jednej strony ścianą. Tympanon - w architekturze klasycznej wewnętrzne trójkątne pole frontonu, często wypełnione rzeźbą. Kopuła - Kopuła – sklepienie półkoliste lub półeliptyczne oparte na murze lub bębnie na planie kolistym, eliptycznym albo wielobocznym za pośrednictwem pendentywów lub tromp. Kolumnada - rząd (lub kilka rzędów) kolumn połączonych belkowaniem, który otaczał budowle antyczne (najczęściej świątynie). Akant - Akant - motyw zdobniczy w formie stylizowanego liścia rośliny śródziemnomorskiej - akantu. Rozeta - Wieniec - w budownictwie jest wzmocnieniem ścian budynku w postaci żelbetowej belki, okalającej ściany nośne, zabezpieczającej przed ich rozsunięciem się lub przewróceniem się.
Kolumna – element architektoniczny pełniący rolę konstrukcyjną, dekoracyjną i symboliczną. Jej dolną część tworzy baza, środkową trzon, a wieńczy głowica. Wspiera się na niej belkowanie, a od czasów rzymskich także łuk. Półkolumna - element architektoniczny - kolumna uwięzła. Kolumna, która wystaje z lica muru połową grubości (w porządkach klasycznych dokładnie 2/3 grubości). Forma półkolumny (kapitel, trzon, baza) jest kształtowana zgodnie ze stylem epoki. W narożniku umieszczana bywa w różny sposób: jedna półkolumna na dwusiecznej narożnika, po jednym elemencie na każdej z dwóch ścian lub kształtowano filar. Półkolumny, w porównaniu z pilastrami są elementem bardziej wystającym ze ściany. Gzyms – pozioma, zwykle profilowana listwa wystająca przed lico muru, która chroni elewację budynku przed ściekającą wodą deszczową. Nierzadko pełni też funkcję ozdobną. W tym ostatnim przypadku gzyms tworzyć może kilka profilowanych listew z dodatkowymi ozdobami umieszczonymi nad lub pod listwami. Portyk (łac. porticus) - budynek na planie prostokąta z jednym lub kilkoma rzędami kolumn, które wspierały dach zamknięty z jednej strony ścianą. Czasami zdarzały się portyki kilkupiętrowe. Portyk był bardzo często stosowany w architekturze rzymskiej. W ogólnym założeniu przypominał on greckie stoa i podobnie jak one miał za zadanie chronić części drewniane budowli oraz ludzi przed wpływami atmosferycznymi (np. deszczem). Portyk to także otwarty ganek kolumnowy lub filarowy, który poprzedza wejście, tworząc główną część fasady budynku. Jeśli stanowi przód elewacji nazywa się go prostylem, a gdy jest w głębi budynku nosi miano in antis. Tympanon - w architekturze klasycznej (starożytna Grecja, starożytny Rzym, renesans, klasycyzm) wewnętrzne trójkątne pole frontonu, często wypełnione rzeźbą. W architekturze romańskiej i gotyckiej półkoliste lub ostrołukowe pole wypełniające przestrzeń między nadprożem a łukiem (archiwoltą) portalu, wypełnione najczęściej płaskorzeźbą o tematyce Sądu Ostatecznego. Słowo to pochodzi z gr. τύμπανον - "bęben", "tympanon nad wejściem do świątyni", "patos mówcy"; oraz gr. τύπτω - "uderzać, tłuc, bić", "ukarać", "ranić, gnębić", "trafić". Bębenek w rodzaju tamburynu z metalowymi krążkami na obwodzie i jednostronnie napiętą błoną rezonansową, był w antycznej Grecji nazywany tympanonem i używano go podczas tańców, marszów i ceremonii religijnych ku czci Dionizosa, Demeter i Kybele. Dźwięk był wydobywany przez uderzenie dłonią. Później używano go także w teatrze, sympozjonów i podczas przemówień (podkreślając ich doniosłość). Ceremonie te odbywały się przed frontem świątyń i stąd zapewne wywodzi się skojarzenie tympanonu (jako ozdobionego elementu architektonicznego w postaci trójkątnego pola nad kolumnadą) i bębenka. Kopuła – sklepienie półkoliste lub półeliptyczne oparte na murze lub bębnie na planie kolistym, eliptycznym albo wielobocznym za pośrednictwem pendentywów lub tromp. Do budowy kopuł używano ciosów kamiennych lub cegieł w kształcie klina (klińców). Obecnie do konstrukcji kopuł używa się stali lub żelbetu. Sklepienna część kopuły nazywana jest czaszą, a widoczna z wnętrza podniebieniem. W okresie renesansu wprowadzono kopuły dwuwarstwowe o warstwach połączonych żebrami. Powierzchnia, widoczna od strony wewnętrznej często są wzbogacona przez wprowadzenie dodatkowych poziomych pasów, kasetonów, zdobiona malarsko lub rzeźbiarsko (sztukateria). Perystaza (peristaza, kolumnada) - rząd (lub kilka rzędów) kolumn połączonych belkowaniem, który otaczał budowle antyczne (najczęściej świątynie). Perystaza początkowo miała chronić drewniane elementy budowli przed wpływem warunków atmosferycznych, ale później służyła głównie jako element dekoracyjny. Wolno stojące perystazy były, np. elementem stoi. Rozeta, różyca (fr.) – ornament architektoniczny w kształcie rozwiniętej róży. W architekturze gotyku rozetą nazywa się okrągłe okno wypełnione witrażem i ornamentem maswerkowym umieszczone nad głównym portalem kościoła. W Krakowie znajduje się m.in. nad wejściem do Katedry na Wawelu Wieniec - w budownictwie jest wzmocnieniem ścian budynku w postaci żelbetowej belki, okalającej ściany nośne, zabezpieczającej przed ich rozsunięciem się lub przewróceniem się. Po ułożeniu stropów na każdej kondygnacji, wzdłuż ścian konstrukcyjnych i wzdłuż obwodu budynku wykonujemy wieńce żelbetowe; stanowią one rodzaj pierścienia wzmacniającego strop; wieńce zbroi się podłużnie stosując 3 lub 4 pręty A-0 do A-3, połączone strzemionami, 3 do 4 strzemion na 1 metr długości wieńca. :) brakuje 2 pojęć... przepraszam :(
