Na czym polegała improwizacja w baroku?? Z góry dzięki ;)

Cechą charakterystyczną muzyki barokowa była technika basso continuo, będąca przejawem nowych założeń tonalnych opartych na systemie dur-moll oraz określonej praktyki wykonawczej. Harmonika stała się czynnikiem konstrukcyjnym w budowie utworu, w praktyce wykonawczej zaś dużą rolę odgrywała improwizacja, istotna dla realizacji basso continuo, prowadząca do ornamentowania linii melodycznej. Jako reakcja na zawiłą polifonię renes., zacierającą wyrazistość tekstu, powstała monodia akompaniowana, przejawiająca się m.in. w formie recytatywu, który wraz z arią stał się podstawowym składnikiem nowej formy muz. — opery (J. Peri, C. Monteverdi, J.B. Lully, H. Purcell, A. Scarlatti, G.F. Händel) oraz innych form dram.: oratorium (G. Carissimi, Händel, J.S. Bach), kantaty (L. Rossi, A. Corelli, Bach), pasji (H. Schütz, Bach). Monodia akompaniowana dała podstawę rozwoju faktury homofonicznej (homofonia); strukturę linii melodycznej wyznaczały tzw. figury muzyczno-retoryczne, modele melodyczno-rytmiczne o dużej motoryczności, stosowane progresyjnie, mające też znaczenie symbol. (estetyka naśladownictwa, teoria afektów). Na intensywny rozwój muzyki instrumentalnej wpłynął tzw. styl koncertujący (przeciwstawianie jednego zespołu wykonawczego innemu, eksponowanie elementów wirtuozowskich); styl ten przyczynił się do wykształcenia specyficznej faktury utworów na różne instrumenty. Powstały nowe formy muz.: concerto grosso (Corelli, Händel, Bach), koncert solowy (A. Vivaldi), symfonia koncertująca (G. Torelli), sonata solowa, triowa, da camera i da chiesa; rozwinęły się formy muzyki na instrumenty klawiszowe, zwł. na organy: fuga, toccata, fantazja, preludium (D. Buxtehude, J. Pachelbel, Bach); w formach tych szczyt rozwoju osiągnęła technika polifoniczna (polifonia) oparta na nowych zasadach tonalnych. Wybitnymi przedstawicielami b. w muzyce pol. byli m.in.: M. Zieleński, A. Jarzębski, B. Pękiel, M. Mielczewski, S.S. Szarzyński, G.G. Gorczycki. Wykształcone w muzyce barokowej formy oraz typowe środki techniki kompozytorskiej stały się inspiracją tzw. nurtu neobarok. w muzyce XX w. (P. Hindemith, M.Spisak, B. Szabelski). M. Bukofzer Muzyka w epoce baroku, Warszawa 1970; H. Feicht Studia nad muzyką polskiego renesansu i baroku, Kraków 1980.

Basso continuo to typowy dla baroku rodzaj akompaniamentu złożony z basowej linii melodycznej i akordów, wskazanych cyframi. Akompaniament najczęściej wykonywało dwóch muzyków. Jeden z nich grał melodie na basowym instrumencie melodycznym, np. wiolonczeli lub fagocie, drugi zaś akordy na instrumencie akordowym, np. organach,klawesynie.