Referat o "Generał Józef Zachariasz Bem" Dość długi

GEN. JÓZEF ZACHARIASZ BEM urodził się 14 III 1794 roku w Tarnowie. Zmarł 10 XII 1850 w Aleppo w Turcji. Był synem Jędrzeja i Agnieszki z Gołuchowskich. Mając 15 lat, w czasie Księstwa Warszawskiego, zaciągnął się jako ochotnik do baterii artylerii konnej hrabiego Potockiego. Ukończył Elementarną Szkołę Artylerii i Inżynierów w stopniu porucznika /1810/ i Szkołę Aplikacyjną Inżynierów i Artylerii w stopniu porucznika klasy II /1811/. Brał udział w wyprawie Napoleona na Rosję / 1812/, w stopniu porucznika klasy II docierając aż do miasta Rygi. Za obronę Gdańska, na wniosek gen. Rappa, odznaczony został Krzyżem Legii Honorowej. Podczas formowania armii Królestwa Polskiego został przyjęty do służby w 1 Baterii Artylerii Lekkokonnej. W 1818 r. awansował na kapitana II klasy i został adiutantem pułkownika Bontemps. Był też nauczycielem w Zimowej Szkole Artylerii. W kwietniu 1819 r. doszło do zranienia J. Bema w czasie doświadczeń z nową bronią. Dzięki pracom naukowym Bema, w 1823 r. utworzono pierwszą w Polsce formację wojskową - Korpus Rakietników. 30 lipca 1822 r. wyrokiem sądu dywizyjnego Bem został skazany na degradację i rok twierdzy za przynależność do Towarzystwa Patriotycznego. W latach 1826-1830 zwolniony na własną prośbę ze służby wojskowej, J. Bem imał się różnych zajęć, np.: * dzierżawa wsi Basiówka, * prace remontowe pałaców i kościołów * budował cukrownie, gorzelnie, budynki gospodarskie * administrował majątkiem Brody / własność Franciszka Potockiego. Udział w powstaniu Listopadowym rozpoczął 10 III 1831r. w stopniu majora , jako dowódca 4 Baterii Artylerii Lekkokonnej. Po bitwie pod Ostrołęką został naczelnym dowódcą Artylerii Armii Czynnej. Brał udział w bitwie pod Iganiami /10 IV 1831/ w stopniu podpułkownika. W niespotykany sposób zastosował artylerię konną, z którą wysunął się przed piechotę. W bitwie pod Ostrołęką (26 V 1831) osłonił odwrót wojsk polskich. Był pułkownikiem ; odznaczono go krzyżem Virtuti Militari. 6-7 września 1831 r. brał udział w obronie Warszawy /gen. brygady/ proponował utworzenie oddziałów artylerii rezerwowej. Po upadku Powstania Listopadowego był zwolennikiem emigracji do Francji, gdzie opowiedział się po stronie księcia Adama Czartoryskiego. Próbował stworzyć Legion Polski spośród emigrantów w służbie belgijskiej i portugalskiej. 14 X 1848 w Wiedniu gen. J. Bem objął stanowisko dowódcy obrony miasta. Po wkroczeniu do Wiednia wojsk cesarskich przekroczył granicę węgierską i 29 X spotkał się z przywódcą węgierskiego ruchu narodowowyzwoleńczego Ludwikiem Kossuthem. Ten powierzył mu dowództwo Armii Siedmiogrodu. W czasie walk na Węgrzech Bem zaprzyjaźnił się z węgierskim poetą Sandorem Petofi. 13 VII 1849 r. część armii węgierskiej pod dowództwem gen. Gorgcy poddała się. Wówczas gen. Bem opuścił Węgry udając się do Turcji. Tam zdecydował się na przyjęcie religii muzułmańskiej i otrzymał imię Murat wraz z tytułem paszy. Przez władze tureckie został skierowany do twierdzy w Aleppo. W 1929 roku zwłoki Bema zostały sprowadzone do Polski i pochowane w Tarnowie. Gen. J. Z. Bem napisał kilka prac: "Uwagi o rakietach zapalających" , "O maszynach parowych" , "Historia Polski w swych dawnych granicach" , "O powstaniu narodowym" , "Węgrzy i Polacy w dzisiejszym stanie Europy".