1. Okoliczności elekcji Augusta III Mocnego; 2.Unia Polsko-Saska; 3.Polityka wewnętrzna i zewnętrzna Augusta II;

2. Unia personalna polsko-saksońska w latach 1697-1763 po wstąpieniu na tron Augusta II Wettina i Augusta III Wettina. August II bezskutecznie starał się przekształcić związek obu państw w unię realną wprowadzając do RP wojska saskie i oddając kierowanie polityką zagraniczną w ręce saskich ministrów. Plany te szlachta potraktowała jako próby wprowadzenia absolutyzmu w RP, zostały więc zarzucone po interwencji rosyjskiej na Sejmie Niemym w 1717. 3. Tuż po koronacji August II rozpoczął realizację powziętego pierwotnie planu zdobycia Mołdawii na Turkach. Moment ataku był dobrze obrany, jako że słabł właśnie opór Turcji przeciwko państwom Świętej Ligi. Zawiodło niestety współdziałanie między wojskami saskimi i polskimi. W rokowaniach pokojowych, kończących podjęte przez Sobieskiego zmagania z Turcją, udało się jedynie odzyskać Ukrainę oraz Podole z Kamieńcem. Pokój w Karłowicach, zawarty w styczniu 1699 roku pomiędzy państwami Świętej Ligi i Turcją, ustalił ostatecznie granicę polsko turecką. Fiaskiem zakończył się także zamiar wzmocnienia władzy monarszej w Polsce. Szlachta, oburzona gwałtami stacjonujących w Rzeczypospolitej wojsk saskich, wymogła na Auguście wydalenie jego armii z polskiego terytorium. Sejm w 1699 roku nie przyniósł również postulowanych przez stronnictwo króla reform ustrojowych. Przystąpienie Augusta II do wojny ze Szwecją bez zgody sejmu pogłębiło jeszcze istniejący w Rzeczypospolitej konflikt wewnętrzny. Na Litwie, gdzie Sapiehowie nie uznawali władzy Augusta II doszło do wojny domowej. Sapiehowie uciekli się pod protekcję Szwecji, ich przeciwnicy na własną rękę związali się z Rosją. Wraz z uderzeniem armii Karola XII na Polskę i zajęciem głównych miast Korony zapoczątkowany na Litwie podział objął całą Rzeczpospolitą. Polska, nie biorąc oficjalnie udziału w wojnie, stała się nie tylko jej teatrem i zapleczem, ale i sama pogrążyła się w wojnie domowej. Okupacja Saksonii przez Szwedów pociągnęła za sobą we wrześniu 1706 roku abdykację Augusta II w Rzeczypospolitej na rzecz Leszczyńskiego. Powiększyło to – zgodnie z intencją Karola XII – panujący w kraju chaos polityczny. Rozłam między „Sasa i Lasa”, tj. sojuszników Piotra I i Karola XII, wreszcie ogłoszenie aktu bezkrólewia przez konfederatów sandomierskich po abdykacji Augusta uniemożliwiły Polsce wyciągnięcie jakichkolwiek korzyści z decydującego zwrotu w rosyjsko-szwedzkiej kampanii wojennej. Wojska Piotra I wkroczyły na Litwę, a poseł carski podyktował pod koniec 1716 roku warunki pokoju między królem i szlachtą. Podpisany w Warszawie traktat „pacyfikacyjny” przyjęto na jednodniowym sejmie w dniu 1 lutego 1717 roku. Przejść on miał do historii jako sejm „niemy”, ponieważ w obawie przed jego zerwaniem nie pozwolono nikomu zabrać głosu. Postanowienia sejmu „niemego” oznaczały faktyczną klęskę dotychczasowej polityki Augusta II.