HISTORIA POLSKIEJ MUZYKI KULTOWEJ

Początki polskiej muzyki popularnej sięgają połowy ubiegłego stulecia. W teatrzykach ogródkowych występowali wówczas wędrujący piosenkarze będący jednocześnie autorami wykonywanych przez siebie utworów. Prawdziwy rozwój piosenkarstwa nastąpił jednak dopiero w dwudziestoleciu międzywojennym, a następnie po 1945 roku. W okresie dzielącym dwie wojny światowe (1919-1939) w Polsce powstało wiele szlagierów. Rekordy popularności bili artyści kabaretowi oraz aktorzy grający w komediach i melodramatach filmowych, których nieodłączną częścią były przebojowe piosenki komponowane przez m. in. Zygmunta Karasińskiego („Każdemu wolno kochać”), Jerzego Petersburskiego („Już nigdy”, „Ja się boje sama spać”, „Odrobinę szczęścia w miłości”, „Ta ostatnia niedziela”, „Tango milonga”), Henryka Warsa („Ach śpij kochanie”, „Ach jak przyjemnie”, „Już nie zapomnisz mnie”, „Miłość ci wszystko wybaczy”, „Umówiłem się z nią na dziewiątą”). Teksty do tych popularnych utworów pisali znani poeci: Julian Tuwim i Jan Brzechwa, a także m. in.:Jerzy Jurandot („Powróćmy jak za dawnych lat”), Andrzej Wałst („Całuję twoja dłoń madam”, „Titiana”). Marian Hemar w czasie swojej pięćdziesięcioletniej kariery napisał ponad dwa tysiące tekstów wykonywanych przez śmietankę międzywojennej piosenki polskiej, m. in. Hankę Ordonównę, Zulę Pogorzelską i Adolfa Dymszę. Autorstwa Hemara były największe ówczesne szlagiery („Kiedy znów zakwitną białe bzy”, „Ten wąsik” ,”Wspomnij mnie”, „Sam mi mówiłeś”, „Mały gigolo”, „Chciałbym, a boję się” i wiele innych). Hemar często do swoich tekstów komponował także muzykę. Nie można pominąć innych wykonawców popularnych przebojów dwudziestolecia międzywojennego, takich jak m. in. Adam Aston, Eugeniusz Bodo, Jan Kiepura, Loda Halama, Ludwik Sempoliński i Aleksander Żabczyński.