Architektura okresu starochrześcijańskiego kształtowała nowy typ budowli sakralnej wzorowany na dawnych bazylikach. Okres ten tak ważny z uwagi na nowe pierwiastki, które miały wejść do architektury i sztuki średniowiecznej jest stosunkowo mało znany. Zabytki, których olbrzymia większość uległa prawie całkowitemu zniszczeniu, przetrwały do naszych czasów w stanie szczątkowym. Obok stosowanych na południu Europy tradycyjnych materiałów, cegły palonej i kamienia ciosowego, w północnych rejonach częściej pojawia się drewno jako budulec. Rozwinęła się ciesiołka. W budowlach powszechniejsze zastosowanie znajdują konstrukcje drewniane. Prostota konstrukcji, związana z oszczędnością wykonania budynku, w okresie starochrześcijańskim była przede wszystkim wynikiem koniecznych uproszczeń form konstrukcyjnych. Coraz częściej cegła zastępowała droższy kamień ciosany. Architektura okresu starochrześcijańskiego kształtowała nowy typ budowli sakralnej wzorowany na dawnych bazylikach. Główny korpus bazyliki składa się z dwóch naw bocznych i dwukrotnie od nich szerszej nawy głównej. Nad dachami naw bocznych umieszczono szereg okien. Ściany te wznoszono na łukach półkolistych, zwanych arkadami, które z kolei wsparte były na słupach przedzielających nawy.
Napisz notatkę o architekturze starochrześcijańskiej
proszę zróbcie mi to :)
Odpowiedź
Dodaj swoją odpowiedź