Słowiński Park Narodowy, utworzony w 1967 roku rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 23 września 1966 r. (które weszło w życie 1 lipca 1967 r. – Dz. U. z dnia 8 października 1966 r.). Jeden z 23 parków narodowych w Polsce. Jest położony w środkowej części polskiego wybrzeża, w województwie pomorskim. Obejmuje Mierzeję Łebską, Nizinę Gardeńsko-Łebską, morenę czołową z najwyższą kulminacją 115 m n.p.m. na wzgórzu Rowokół oraz szereg jezior: Łebsko (71,4 km²), Gardno (24,5 km²), Jezioro Smołdzińskie (43 ha), Jezioro Dołgie Wielkie (156 ha) i Dołgie Małe (6,3 ha). Osobliwością jezior przymorskich są okresowe wlewy wody morskiej podczas silnych sztormów. Dopływ słonej wody umożliwia zasiedlanie tych terenów dość licznym słonoroślom. Przez teren parku przepływa 7 rzek, z których największe to Łeba wpadająca do jeziora Łebsko i Łupawa uchodząca do jeziora Gardno. Na obszarze Parku utworzono 12 rezerwatów ścisłych i 3 częściowe. W 1977 roku został włączony przez UNESCO do sieci Światowych Rezerwatów Biosfery, a w 1995 r. wpisany na listę terenów chronionych konwencją ramsarską o obszarach wodno-błotnych o międzynarodowym znaczeniu przyrodniczym. Charakterystycznymi elementami Parku są przymorskie jeziora, bagna, łąki, torfowiska, nadmorskie bory i lasy, a przede wszystkim wydmowy pas mierzei z ruchomymi wydmami. Symbolem Parku jest mewa. Geneza mierzei Las w Słowińskim P.NOkoło sześć tysięcy lat temu na miejscu Parku rozciągała się zatoka bałtycka o brzegach zbudowanych z wzgórz morenowych – pozostałość po lodowcu skandynawskim, który wytopił się całkowicie 10 000 lat temu. Na skutek działania fal Bałtyku, wiatru, prądów morskich oraz nanoszonego piasku powstał cienki piaszczysty półwysep izolujący zatokę od morza. Półwysep stopniowo narastał oddzielając zatokę od morza. Obecnie ma 35 km długości i 1-15 km szerokości. Powstałe płytkie jeziora na skutek stałego dopływu wody i materii organicznej z rzek zostały wysłodzone, zamuliły się i zaczęły stopniowo zarastać. Nastąpił podział zbiornika na kilka mniejszych. Tak powstały płytkie, muliste, otoczone trzcinami i oczeretem przymorskie jeziora. Proces nanoszenia piachu przez morze, choć na dużo mniejszą skalę trwa nadal. Wyrzucany na plażę piasek, osuszany przez słońce i wiatr, wywiewany jest w stronę lądu. Buduje tu rozległe ruchome wydmy. Wydmy te zasypały niektóre osady Słowińców (od nich właśnie pochodzi nazwa parku) jak Boleniec czy Rąbkę. Flora Na terenie Parku występują zbiorowiska: wydmowe, torfowiskowe, łąkowe i leśne z czego 80% to bory. Odnaleźć tu można naturalne ciągi sukcesyjne, od roślin pionierskich pojawiających się na plażach do typowych nadmorskich borów bażynowych. Pionierskim gatunkiem trawy rozpoczynającej sukcesję na plażach i pomiędzy wydmami jest piaskownica zwyczajna, za nią wchodzi większa wydmuchrzyca piaskowa, turzyce, a następnie krzewy i porosty. Ostatnim etapem ekspansji roślinności jest występujący na piaskach i wydmach szarych bór bażynowy. Na grząskim podłożu w Parku rosną olsy z paprociami i krzewami czarnej porzeczki, bór bagienny mieszany z wrzoścem tworzącym wrzosowiska oraz buczyna pomorska z kostrzewą leśną w runie. Ogółem w Parku występuje około 920 gatunków roślin naczyniowych165 gatunków mszaków, 500 gatunków glonów, 430 gatunków grzybów, z których 77 jest objętych ochroną ścisłą, a 15 częściową. Należą do nich między innymi: widłak torfowy, mikołajek nadmorski, zimoziół północny, rosiczka okrągłolistna, storczykowate, turzyca piaskowa, długosz królewski, poryblin jeziorny, malina moroszka. Ta ostatnia to relikt polodowcowy, który ma tu największe w Polsce stanowisko. Z grzybów chronionych występują: smardz, purchawica olbrzymia, szmaciak gałęzisty i sromotnik bezwstydny. Ponadto występuje tu około 500 gatunków glonów, a kilkadziesiąt ma tu swoje jedyne stanowisko. Fauna Najważniejszymi zwierzętami Parku są ptaki. Sklasyfikowano tu około 260 gatunków ptactwa z czego połowa to ptactwo wodne i błotne. Dla ochrony miejsc lęgowych na jeziorach Łebsko i Gardno utworzono ścisłe rezerwaty: Rezerwat przyrody Gackie i Żarnowskie Lęgi, Klukowe Lęgi, Gardnieńskie Lęgi i Ciemińskie Błota. Podczas jesiennych i wiosennych przelotów przelatują tędy gatunki z północy, a niektóre zimują. Na brzegach jezior gniazda swe zakładają łabędzie, mewy, kaczki, perkozy, łyski i rybitwy. Na bagnach bytują bataliony, bekasy, kuliki, czaple i żurawie. Natomiast w lasach można spotkać bielika, rybołowa i sowy – m.in. puchacza. W lasach gnieżdżą się również bardziej pospolite ptaki jak myszołów, sikora, kruk czy dzięcioł. W Parku żyją również owady na czele z rzadkimi motylami, chrząszczami i skoczogonkami, z płazów znajdziemy ropuchy i żaby, natomiast gady reprezentują jaszczurki, padalec i żmija zygzakowata. Z ssaków większych zobaczymy tutaj łosia, jelenia, sarnę, daniela i dzika, natomiast z małych lisa, gronostaja, jenota, borsuka, wydrę, piżmaka oraz bobra. Do osobliwości świata zwierzęcego należy zaliczyć pojawiające się tutaj od czasu do czasu foki i morświny.
utworzony w 1967 roku rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 23 września 1966 r. (które weszło w życie 1 lipca 1967 r. – Dz. U. z dnia 8 października 1966 r.). Jeden z 23 parków narodowych w Polsce. Jest położony w środkowej części polskiego wybrzeża, w województwie pomorskim. Obejmuje Mierzeję Łebską, Nizinę Gardeńsko-Łebską, morenę czołową z najwyższą kulminacją 115 m n.p.m. na wzgórzu Rowokół oraz szereg jezior: Łebsko (71,4 km²), Gardno (24,5 km²), Jezioro Smołdzińskie (43 ha), Jezioro Dołgie Wielkie (156 ha) i Dołgie Małe (6,3 ha). Osobliwością jezior przymorskich są okresowe wlewy wody morskiej podczas silnych sztormów. Dopływ słonej wody umożliwia zasiedlanie tych terenów dość licznym słonoroślom. Przez teren parku przepływa 7 rzek, z których największe to Łeba wpadająca do jeziora Łebsko i Łupawa uchodząca do jeziora Gardno. Na obszarze Parku utworzono 12 rezerwatów ścisłych i 3 częściowe. W 1977 roku został włączony przez UNESCO do sieci Światowych Rezerwatów Biosfery, a w 1995 r. wpisany na listę terenów chronionych konwencją ramsarską o obszarach wodno-błotnych o międzynarodowym znaczeniu przyrodniczym. Charakterystycznymi elementami Parku są przymorskie jeziora, bagna, łąki, torfowiska, nadmorskie bory i lasy, a przede wszystkim wydmowy pas mierzei z ruchomymi wydmami. Symbolem Parku jest mewa.
Słowiński Park Narodowy został utworzony 01.01.1967 r.Od 1977 roku stanowi światowy rezerwat biosfery UNESCO. Powierzchnia parku wynosi 18 619 ha (1.02% województwa, jego otulina obejmuje 43 500 ha) z czego ponad 10 000 ha stanowią wody śródlądowe. Pozostałe tereny to: lasy, bagna i wydmy. Nazwa parku pochodzi od Słowińców – niewielkiej grupy etnicznej wywodzącej się od Kaszubów. Park położony jest w środkowej części Wybrzeża Słowińskiego pomiędzy Łebą a Rowami. Obejmuje unikatowy w skali europejskiej nadmorski obszar z wędrującymi wydmami zwanymi „Białymi Górami” (o wysokości dochodzącej do 55 m na piaszczystej Mierzei Łebskiej) i czterema płytkimi przymorskimi jeziorami: Łebsko, Gardno, Dołgie Małe i Dołgie Duże, oddzielonymi Mierzeją Gardnieńsko-Łebską. Lasy zajmują powierzchnię ok. 6 000 ha, co stanowi 18,9% powierzchni parku. Głównymi gatunkami tworzącymi drzewostan są: sosna zwyczajna z 72,8% udziałem w drzewostanach jako gatunek panujący, brzoza brodawkowata - 12,5%, olsza czarna - 5,8 %, brzoza omszona - 2,5%, świerk pospolity - 1,3%, sosna czarna - 1%. Pozostałe gatunki, takie jak: buk zwyczajny, dąb szypułkowy, jesion wyniosły nie przekraczają 1% udziału we wszystkich drzewostanach parku. Zbiorowiska specyficzne dla Słowińskiego Parku Narodowego to: reliktowa buczyna i las bukowo-dębowy, brzezina bagienna z woskownicą europejską, bór bagienny z wrzoścem, nadmorski bór bażynowy. Flora parku W sumie flora parku liczy 920 gatunków roślin naczyniowych, 165 gatunków mszaków, 500 gatunków glonów, 430 gatunków grzybów. Można tu spotkać gatunki charakterystyczne dla klimatu atlantyckiego, są to m.in.: turzyca piaskowa, brzeżyca jednokwiatowa, rosiczka pośredniacza. Natomiast do gatunków o północno-wschodnim zasięgu występowania należą m.in.: malina moroszka, bażyna czarna, zimoziół północny. Jedynymi reprezentantami gatunków ciepłolubnych w parku o południowym typie zasięgu są: goździk piaskowy i strzęplica sina.W parku występują też rozlegle obszary mokradeł, torfowisk i łąk. Płytkie wody jezior to siedlisko oczeretu, grzybieni białych, grążela żółtego o dużych pływających liściach. Wśród drzew dominuje sosna zwyczajna, która dzięki niewielkim wymaganiom troficznym zajmuje najbardziej ubogie siedliska. Roślinność jezior z pasami szuwarów wokół nich, roślinność wydm, łąk i lasów decydują o unikatowości i niepowtarzalności flory parkowej. Na terenie Słowińskiego Parku Narodowego występuje 77 gatunków objętych ochroną ścisłą, a 15 ochroną częściową. W grupie tej dominują rośliny siedlisk wilgotnych i podmokłych. Są to mchy, torfowce, wszystkie gatunki rosiczek, widłaki. Do coraz rzadszych gatunków należą storczyki. Fauna parku Na obszarze parku w ostatnich dwóch stuleciach stwierdzono łącznie 261 gatunków ptaków, a wśród nich odnotowano 184 gatunki, które przystępowały bądź przez cały czas przystępują do lęgów. Pozostałe 77 gatunków pojawia się w trakcie wędrówek, spędza tu zimę lub nieregularnie przylatuje.W parku występuje około 60%, spośród stwierdzonych w Polsce, gatunków ssaków. Wśród najbardziej cennych gatunków (umieszczonych z różnym statusem w Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt) wymienić można: rzęsorka mniejszego, mroczka posrebrzanego, morświna, fokę szarą. Poza tym optymalne warunki bytowania w parku znajdują także populacje następujących zwierząt, cennych na skalę europejską: bobra, wydry, 10 gatunków nietoperzy.
