Idę ruchliwą ulicą. Przez ramię przewieszoną mam ciężką torebkę, na rękach książki, bo idę właśnie do biblioteki. Zbliżam się do przejścia dla pieszych, jednak dzieli mnie od niego jeszcze kilkanaście metrów. Z daleka obserwuję jednak staruszkę z ogromnymi siatami zakupów, która nerwowo rozgląda się dookoła. Nie jest na tyle sprawna, aby mogła z ciężkimi torbami sama przejść przez ulicę. Obok stoi trzech nastoletnich chłopaków, którzy stroją sobie żarty z tej kobiety. Gdybym była bliżej chyba podeszłabym do nich i zwyzywała. Co oni sobie wyobrażają? Sama nie dam rady jej pomóc, bo teraz jestem zbyt obładowana literaturą. Ale słyszę, że podchodzi do nich mężczyzna i energicznie gestykuluje. Po chwili zawołał, że to najmłodsze pokolenie jest okropne. Chyba nie mogłam zaprzeczyć. Nagle zza zakrętu wyłania się sześcio... może siedmioletni chłopczyk. Ma poobijane kolana i wybrudzoną koszulkę. Pod ręką niesie piłkę. Patrzy uważnie ze zmarszczonym czołem na chłopaków i staruszkę. Po chwili zastanowienia podchodzi do niej, podaje jej rękę i zabiera siatkę, która jest niemal tak dużą jak on. Razem z tą kobietą przeszedł przez ulicę i zaniósł siatkę pod próg jej mieszkania. Obserwowałam tą sytuację ze zdumieniem. Może to młode pokolenie nie jest wcale takie złe...? Mam nadzieję, że się podoba:P Liczę na naj xD
